Το απροσδόκητο δεν ήταν ότι οι προνομιούχοι του Μακρόν βρέθηκαν τρίτοι και οι πληβείοι της Λεπέν στην πρώτη θέση. Αλλά ότι η Αριστερά του Μελανσόν βρέθηκε στη θέση του διαιτητή με κρίσιμο ρόλο για το αν η χώρα θα μπει σε ακυβερνησία ή αν θα συγκατοικήσει με την καθεστωτική ελίτ του Μακρόν ώστε να αποτραπεί μετεκλογικό κυβερνητικό αδιέξοδο. Κάποιος θα χάσει την υπόληψή του.

Στο ερώτημα για το ήθος και το ύφος της σύγχρονης Αριστεράς στη Δύση, τα ποικίλα κομμάτια της στην Ελλάδα προσφέρουν το πρότυπο, εν είδη καρικατούρας, από τον Τσίπρα ως τον Κασσελάκη και πάρα πέρα. Το μόνο που ίσως χαλάει τη σούπα είναι ότι, όπως σχολιάζουν στο Παρίσι, ο Μελανσόν είναι πεπεισμένος αντισημίτης και θα τον καταψηφίσει το ισχυρό εβραϊκό λόμπι.

Ο Γάλλος ψηφοφόρος πηγαίνει στην κάλπη επηρεασμένος από τα εξής: Η Δύση νόμιζε, μετά την πτώση της ΕΣΣΔ, ότι έφτασε στο «τέλος της Ιστορίας», μοναδική νικήτρια και τροπαιούχος. Ήταν στη σωστή πλευρά και δικαιώθηκε. Λάθος. Δεύτερο λάθος ότι η Δύση, ΗΠΑ και ΕΕ, δεν πρόσεξαν (!) πως η Κίνα μόλις ξυπνούσε από μακρύ λήθαργο.

Ο Κίσινγκερ της άνοιξε πανηγυρικά το δρόμο αλλά δεν είδε την συνέχεια, ούτε αυτός ούτε κάποιος άλλος.  Τρίτο λάθος η πεποίθηση των Δυτικών ότι η διάδοχος της ΕΣΣΔ, η Ρωσία, είχε περιπέσει σε αφασία και αδράνεια, ότι ήταν ένα πτώμα σε αποσύνθεση, μια ασήμαντη περιφερειακή χώρα. Τυφλοί αλαζόνες. Το τέταρτο, μοιραίο λάθος ήταν η εκτίμηση ότι ο Κόσμος ανήκει, στον Δυτικό καπιταλισμό, όπως εδώ και αιώνες. Μόνο που μαζί με την Κίνα ξύπνησε και ο λεγόμενος «Τρίτος Κόσμος». Με επιφανέστερο δείγμα τους BRICS. Γεγονός μη αντιμετωπίσιμο. Ο Τρίτος Κόσμος αντιστέκεται, αντίθετα με τις ευρωπαϊκές ελίτ που αγνοώντας τα εθνικά και λαϊκά συμφέροντα υποτάχθηκαν στις ΗΠΑ.

Χωρίς την ΕΣΣΔ, για μια σύντομη στιγμή, οι Δυτικές ελίτ (ΗΠΑ-ΕΕ) βρέθηκαν, χωρίς εξωτερικό εχθρό, αντιμέτωπες μόνο με τους λαούς τους. Θεώρησαν ότι αυτές ήταν το μόνο σταθερό σημείο στον πλανήτη. «Δος μοι πα στο και ταν γαν κινήσω», κατά τον Αρχιμήδη. Το πρόβλημα, όμως, δεν ήταν μόνο γεωπολιτικό. Ήταν και ταξικό, ο Μαρξ αυτό το είχε συλλάβει και το είχε αναλύσει με εκπληκτική επάρκεια για την εποχή του. Συνεπώς οι ελίτ, οι άρχουσες τάξεις, όφειλαν να αντιμετωπίσουν και να επιλύσουν αυτό, το μοναδικό κατά την γνώμη τους, πρόβλημα αστάθειας που προκαλούσε ή ύπαρξη των πληβείων. Έθεσαν υψηλό στόχο: Να καταργήσουν τις τάξεις και τους ταξικούς αγώνες.

Οι δυτικές ελίτ και η Λεπέν

Το φάρμακο ήταν να ρευστοποιήσουν τις κοινωνίες, όλοι ανάκατοι και «ίσοι» χωρίς ταξικές διακρίσεις, χωρίς πατρίδες που διαιρούν και αντιπαραθέτουν, χωρίς φύλλο, άντρες να χειροδικούν, γυναίκες να υποφέρουν, χωρίς μπαμπά και μαμά να τσακώνονται για διατροφές και γονικές ευθύνες. Να αλλάξουν λαό όπως ειρωνικά έλεγε ο Μπρεχτ. Τί έκαναν;

Πρώτον κατασκεύασαν ένα εξωτερικό εχθρό και μετά από κάποιες περιπλανήσεις τον βρήκαν στο πρόσωπο της Ουκρανίας. Υπολογίζοντας σε μια φθορά και τελικά εύκολη νίκη απέναντι στην ημιδιαλυμένη Ρωσία. Αλλά χάνουν τον πόλεμο ενώ ταυτόχρονα συσπείρωσαν κράτη, λαούς και κυβερνήσεις εναντίον τους. Οι BRICS είναι το γνωστό παράδειγμα.

Δεύτερον: Οικονομικά, οι ισχυρές Δυνάμεις της ΕΕ προκάλεσαν καταστροφή σε χώρες της ευρωπαϊκής περιφέρειας με κορυφαίο αλλά όχι μοναδικό δείγμα την Ελλάδα. Ταυτόχρονα οι ΗΠΑ πίεσαν αφόρητα ειδικά την Γερμανία που επιχειρούσε να ξαναγίνει Δύναμη με παγκόσμια ισχύ. Η Ευρωπαϊκές ελίτ υποτάχθηκαν. Οι εθνικές εκλογές στη Γαλλία δείχνουν ότι η αντίδραση του κόσμου είναι υπαρκτή και ισχυρή. Ό,τι και αν γίνει οι ισορροπίες είναι εύθραυστες.

Τρίτον: Ψυχολογικά, εξαπολύθηκε η επιχείρηση “φόβος” πότε προτάσσοντας λόγους ιατρικούς πότε τον παγκόσμιο πυρηνικό πόλεμο.
Και τέταρτον: Ονειρεύτηκαν μια κοινωνία προβάτων, «ελεύθερων» αλλά ανώδυνων, υπάκουων, με διαστρεβλωμένη προσωπικότητα. Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι όλα τα περί ομοφυλοφιλίας. Όπου μια ατομική/προσωπική υπόθεση έχει μετατραπεί σε πολιτικό ζήτημα. Και με συνειδητή πρόθεση να αλλοιωθεί η «συνείδηση του φύλου», το φυσικό ένστικτο. Οι Γάλλοι δείχνουν ότι όλα αυτά είναι φρούδες ελπίδες.