Οι τελευταίες πρωτοβουλίες της κυβέρνησης και ειδικότερα του Υπουργού Δικαιοσύνης, σχετικά με την ποινική μεταχείριση κατηγορουμένων για ενδοοικογενειακή βία -στον απόηχο της υπόθεσης του ποινικολόγου Απόστολου Λύτρα- ενόχλησαν όσους πιστεύουν σταθερά και διαχρονικά, ότι τα θύματα και οι οικογένειες τους, είναι απλώς κομπάρσοι στο «δράμα» των εκάστοτε κατηγορουμένων. Και πως το κράτος και η ασφάλεια του δικαίου κρίνεται αποκλειστικά  από τον βαθμό ευαρέσκειας που προκαλούν οι διαδικασίες και οι  πρόνοιες των νόμων, στις συντεχνίες που υπάρχουν στο χώρο της δικαιοσύνης. 

Η αξιωματική αντιπολίτευση δια του αρμόδιου τομεάρχη Δικαιοσύνης και δικηγόρου Αλέξανδρου Αυλωνίτη- ο οποίος συχνά πυκνά υιοθετεί εντελώς προσωπικούς τόνους κατά Φλωρίδη- διαμαρτυρήθηκε για  στρέβλωση νόμων, γονατογραφήματα, κατρακύλα του κράτους δικαίου και ποινικό λαϊκισμό. Ταυτοχρόνως λέει ότι θέλει να ανοίξει μια σοβαρή συζήτηση περί του τι κράτος Δικαίου θέλουμε; Το ζητούν, όπως σημειώνει ο κ.Αυλωνίτης, οι δικαστικοί, οι δικηγόροι, ο νομικός κόσμος κι ο ίδιος ο λαός. 

Η απάντηση που δίνει η κυβέρνηση και ο υπουργός της Δικαιοσύνης είναι μάλλον εύληπτη στην πρόσληψή της από το… λαό: Τα δικαιώματα των δραστών δεν προέχουν των θυμάτων. Υπάρχουν και οφείλουν να είναι σεβαστά, αλλά έπονται, δεν προηγούνται.

Κάθε απόπειρα του ΣΥΡΙΖΑ να υπερασπιστεί το κράτος δικαίου είναι σαν την επιστροφή του δολοφόνου στο χώρο του εγκλήματος. Σαν να επιζητά να μην ξεχαστούν οι «αμαρτίες» (του) και οι «αδυναμίες» του σε ειδικά κοινά, στα οποία ο ΣΥΡΙΖΑ διαχρονικά έχει κάνει «δουλίτσα» όπως δείχνουν επίσης διαχρονικά τα αποτελέσματα των εκλογών στις φυλακές Κορυδαλλού.  

Από την εποχή που ο Πάνος Λάμπρου – άλλοτε συμβούλου του Υπουργού Δικαιοσύνης Νίκου Παρασκευόπουλου – και άλλα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, υπέγραφαν προεκλογικά «γραμμάτια» στους έγκλειστους τρομοκράτες της 17 Νοέμβρη, για την κατάργηση των φυλακών τύπου Γ.

‘Ήταν από τις πρώτες πράξεις της κυβέρνησης Τσίπρα – Καμμένου, και για να γίνει πράξη εκπαραθυρώθηκε θεαματικά ο τότε υπουργός Προστασίας του Πολίτη Γιάννης Πανούσης, ο οποίος και  αντιδρούσε. Ο κύριος Πανούσης είχε καταθέσει και στον εισαγγελέα διαλόγους – φωτιά που αποδείκνυαν τις συναλλαγές, για τις αλλαγές που είχαν συμφωνηθεί και τις οποίες εμπόδιζε η δική του παρουσία. 

Η αντίληψη περί δικαιοσύνης και κράτους δικαίου του ΣΥΡΙΖΑ, αποτυπώθηκε στον περίφημο νόμο Παρασκευόπουλου που έφερε τον εύσχημο τίτλο «Εκτακτα μέτρα για την αποσυμφόρηση των καταστημάτων κράτησης».

Αμετάκλητες δικαστικές αποφάσεις πετάχτηκαν στα σκουπίδια. 

Ερήμην της Δικαιοσύνης, η οποία από συστάσεως του ποινικού συστήματος είχε τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο, ακόμη και βαρυποινίτες με ισόβια κάθειρξη με εκείνο το νόμο, βγήκαν από τις φυλακές.

Έγκριτοι νομικοί αρθρογραφούσαν και μιλούσαν για φίμωση της δικαιοσύνης. Ενας επιεικής χαρακτηρισμός.

«Βίασαν» το Κράτος Δικαίου, ανοίγοντας τις πόρτες των φυλακών σε όλες τις κατηγορίες που περιγράφει σήμερα ο Γιώργος Φλωρίδης για να κρύψουν ανάμεσα τους, το ανήθικο και εξωφρενικό σέρβις στους τρομοκράτες της 17 Νοέμβρη και ειδικά στον καταδικασμένο δολοφόνο Δ. Κουφοντίνα.

«Ποιοι βγήκαν από τις φυλακές τότε; Δολοφόνοι, βιαστές, βιαστές παιδιών, έμποροι ναρκωτικών…απευθύνομαι λοιπόν τώρα, σε αυτούς που ανησυχούν για το Κράτος Δικαίου και μιλώ απ’ τη μεριά των θυμάτων: τότε, όταν αποφυλακίζονταν ο δολοφόνος, τα συγγενικά πρόσωπα πώς ένιωθαν άραγε; Όταν αποφυλακίζονταν ο βιαστής στα δυο χρόνια, ή στον ενάμιση, πώς ένιωθαν τα θύματα;» διερωτήθηκε ο υπουργός δικαιοσύνης και προκάλεσε όσους ανησυχούν επιλεκτικά «Όταν αποφυλακίζονταν ο παιδοβιαστής, ο ληστής, πού ήταν όλοι αυτοί να πούνε μια κουβεντούλα;»

Τέλος, αν θεωρείται από την Κουμουνδούρου ποινικός λαϊκισμός, η προσπάθεια που καταβάλλεται προκειμένου να βρεθεί μια καλύτερη ισορροπία ανάμεσα τα δικαιώματα των θυμάτων και των δραστών, έχει ενδιαφέρον ποιος χαρακτηρισμός ταιριάζει στη δέσμευση, δήθεν να «νομοθετήσει» το ψήφισμα  Καρυστιάνου. Ένα ψήφισμα που πάνω στο εθνικό ανεπούλωτο τραύμα των Τεμπών, στην άγνοια των πολιτών και στη δόλια επιχείρηση  απονομιμοποίησης του πολιτικού συστήματος, οικοδομεί ένα μνημείο (και ποινικού) λαϊκισμού. Ένα ψήφισμα το οποίο έχει σημασία να ειπωθεί ότι η κυρία Ζωή Κωνσταντοπούλου έχουσα επίγνωση και νομική γνώση, της ψευδούς εντύπωσης που δημιουργεί, έχει αποφύγει να το υιοθετήσει.

Η «ανορθογραφία» στη Δικαιοσύνη είναι ταυτοτική για το ΣΥΡΙΖΑ και απ’ αυτό δεν ξεφεύγει ούτε ο νεοσύριζα του Στ. Κασσελάκη.