Πριν από περίπου 2,5 χρόνια διεξήχθησαν οι εκλογές για την ανάδειξη του νέου προέδρου του ΚΙΝΑΛ-ΠΑΣΟΚ ο οποίος θα έπαιρνε τη θέση της αείμνηστης Φώφης Γεννηματά. Η εκλογή, ακολουθώντας τη μόδα της εποχής, έγινε “από τη βάση” και “αδιαμεσολάβητα“.

Στον τότε ΣΥΡΙΖΑ διαπίστωσαν ότι πρόκειται για εξαιρετική ιδέα που θα έφερνε νέο αέρα δημοκρατίας σ’ ένα κουρασμένο κόμμα (του οποίου βέβαια τα διασυλλογικά όργανα δεν συνεδρίαζαν σχεδόν ποτέ) και εν τέλει την υιοθέτησαν.

Γράφαμε τότε, τον Δεκέμβριο του 2021 για τις εκλογές στο ΚΙΝΑΛ-ΠΑΣΟΚ. “Η “λαϊκή” ψήφος στην προκειμένη περίπτωση χρησιμοποιείται ως “τυφλή” ανάθεση σ’ ένα πρόσωπο το οποίο μ’ ένα μαγικό τρόπο ξεπερνά και αφήνει πίσω του κάθε άλλη εσωκομματική διαδικασία και επιβάλλει τα θέλω του χωρίς να μπει στη βάσανο της πολιτικής ζύμωσης και δημιουργίας από τα κάτω”.

Και πιο κάτω: “Βάση” επί της ουσίας δεν υπάρχει. Θα υπήρχε μόνο στην περίπτωση που έπαιρναν μέρος στην ψηφοφορία τα μέλη του ΚΙΝΑΛ με τουλάχιστον εξάμηνη παρουσία στις οργανώσεις του, πολίτες δηλαδή που αποδεδειγμένα συμμετείχαν σε εσωκομματικές διαδικασίες, που συνδιαμόρφωσαν, στο μέτρο του εφικτού, πολιτικές, που αφιέρωσαν χρόνο, κόπο και ψυχή σε μία πολιτική τους επιλογή”.

Δεν επιθυμούμε, προφανώς, να ευλογήσουμε τα γένια μας. Ωστόσο ήταν κάτι παραπάνω από εμφανές ότι το συγκεκριμένο μοντέλο εξυπηρετεί κυρίως επικοινωνιακές και όχι δημοκρατικές ανάγκες. Οταν λοιπόν στον ΣΥΡΙΖΑ 2,5 χρόνια μετά κυριάρχησαν πλήρως οι λογικές της επικοινωνίας (έναντι της πολιτικής ουσίας) ήταν πλέον θέμα χρόνου να προκύψουν πολιτικά τερατουργήματα τύπου Παπανώτα.

Τι ίσχυσε στον ΣΥΡΙΖΑ; Οποιος ήθελε να καταθέσει υποψηφιότητα, συμπλήρωνε τη σχετική φόρμα. Εν συνεχεία, τις υποψηφιότητες εξέταζε μία “επιτροπή αξιολόγησης” όργανο μη θεσμοτεθημένο στο οργανόγραμμα του κόμματος. Εννοείται ότι άποψη εξέφρασε και το “εκτελεστικό γραφείο”, επίσης μη θεσμοτεθημένο όργανο.

Η κομματική βάση στην πραγματικότητα δεν δούλεψε καθόλου. Οι τοπικές του κόμματος (ανανεωμένες με νέα πρόσωπα) ουσιαστικά αγνοήθηκαν αφού έτσι και αλλιώς υποψηφιότητα μπορούσε να βάλει όποιος ήθελε, ακόμα και δεν τον είχα δει ποτέ σε τοπική οργάνωση. Στο όνομα της εκλογής από τη βάση, η βάση πετάχθηκε στο κάλαθο των αχρήστων.

Παρατηρούμε, δηλαδή, ότι εγκαθιδρύθηκε ένα σύστημα το οποίο είναι στη λογική του τρομερά συγκεντρωτικό και αγνοεί/περιφρονεί την οποιαδήποτε πολιτική ζήμωση εντός του κόμματος.

Εντρομοι την Τετάρτη ακόμα και σκληροπυρηνικοί του νέου ΣΥΡΙΖΑ έσπευσαν να κρατήσουν αποστάσεις από το σεξιστικό παραλήρημα Παπανώτα. Πιθανώς στο άμεσο μέλλον θα χρειαστεί να το κάνουν και για άλλους/άλλες, τίποτα δεν αποκλείεται.

Και έτσι σήμερα, αντί να ασχολούμαστε με τις πολιτικές ακροβασίες και λαθροχειρίες του Κυριάκου Μητσοτάκη που ενέταξε στο δικό του ψηφοδέλτιο καταδικασμένο για υπόθεση τρομοκρατίας για να κλείσει το μάτι στον Βελόπουλο, βλέπουμε ότι όλα τα φώτα της (αρνητικής) δημοσιότητας πέφτουν πάνω στον ΣΥΡΙΖΑ που βάζει το ένα αυτογκόλ μετά το άλλο.

Κοιμούνται, βέβαια, όπως έστρωσαν. Οταν “βιάζεται” η πολιτική θεωρία, όταν αγνοούνται δεκαετίες εμπειρίες στην κομματική δουλειά και στην πολιτική ζύμωση, “προκύπτει” ξαφνικά (σε αριστερό κόμμα) υποψηφιότητα που υποστηρίζει ότι “τι κι αν υποτίθεται ότι γράφει κάποιος καλά! Το μπετοναρισμενο μυαλό με σκέψεις του προχθές τον προδίδει. Χαμπάρι δεν παίρνει τι γίνεται στην πραγματική κοινωνία που σιχαίνεται συλλογικότητες κι άλλες αηδίες”.

Μα με αηδίες θα καταπιανόμαστε τώρα σύντροφοι;