Οι επιστήμονες φαίνεται ότι βρήκαν γιατί η Σελήνη αποτελείται από τόσο περίεργα και βαριά πετρώματα: στο πολύ, πολύ μακρινό παρελθόν, «έβγαλε τα σωθικά της».

Εδώ και δεκαετίες, οι επιστήμονες έχουν συμφωνήσει ότι η Σελήνη σχηματίστηκε από συντρίμμια που έφυγαν από τη νεαρή Γη όταν ένας άλλος πλανήτης συγκρούστηκε με αυτήν, πριν από περίπου 4,5 δισεκατομμύρια χρόνια. Αυτά τα συντρίμμια συνενώθηκαν, ψύχθηκαν και στερεοποιήθηκαν για να σχηματίσουν τη Σελήνη όπως την ξέρουμε σήμερα.

Το τι έγινε από εκεί και πέρα, επιχειρούν να περιγράψουν ερευνητές από το Σεληνιακό και Πλανητικό Εργαστήριο (LPL) του Πανεπιστημίου της Αριζόνα σε μια νέα μελέτη που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Nature Geoscience και στην οποία αναφέρεται το Futurism.com.

Οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι η εκπληκτικά υψηλή συγκέντρωση τιτανίου που βρέθηκε σε σεληνιακά πετρώματα, όπως εκείνα που μεταφέρθηκαν κατά τη διάρκεια της αποστολής Apollo τη δεκαετία του 1970, θα μπορούσε να είναι το αποτέλεσμα των βαρέων ορυκτών όπως ο ιλμενίτης (πλούσιος τόσο σε τιτάνιο όσο και σε σίδηρο), τα οποία αρχικά βυθίστηκαν στον πυρήνα και στη συνέχεια ανέβηκαν ξανά στην επιφάνεια.

«Το φεγγάρι μας κυριολεκτικά έβγαλε τα σωθικά του», δήλωσε ο αναπληρωτής καθηγητής του LPL και συν-συγγραφέας της μελέτης Jeff Andrews-Hanna.

Στις πρώτες μέρες της, η Σελήνη καλύφθηκε από έναν τεράστιο ωκεανό μάγματος, η σύνθεση του οποίου την έκανε ασταθή.

Βυθίστηκαν, έλιωσαν, αναδύθηκαν ξανά

«Επειδή αυτά τα βαριά ορυκτά είναι πυκνότερα από τον μανδύα που βρίσκεται από κάτω, δημιουργείται μια βαρυτική αστάθεια», εξήγησε ο Weigang Liang, επικεφαλής της έρευνας και κύριος συγγραφέας. Ως εκ τούτου, «θα περιμέναμε αυτό το στρώμα να βυθιστεί βαθύτερα στο εσωτερικό του φεγγαριού».

Για κάποιο λόγο, όμως, φαίνεται ότι τα πλούσια σε τιτάνιο πετρώματα αναμείχθηκαν πρώτα με τον μανδύα, έλιωσαν και στη συνέχεια ανέβηκαν ξανά στην επιφάνεια της Σελήνης.

Παραπέμποντας σε μια μελέτη του 2022 που διεξήχθη από τον Κινέζο ερευνητή Nan Zhang – ο οποίος είναι τώρα συν-συγγραφέας στην πρόσφατη μελέτη – και υποθέτοντας ότι κάποια παρελθούσα πρόσκρουση στη Σελήνη μπορεί να έσπρωξε τα βαριά ορυκτά τιτανίου στον πυρήνα της, ο Andrews-Hanna δήλωσε ότι «άναψε ένα λαμπάκι».

Όπως συμβαίνει με όλες τις θεωρητικές εξηγήσεις της πλανητικής γεωλογίας, θα χρειαστούν περαιτέρω έρευνες και πολλά περισσότερα δείγματα σεληνιακών πετρωμάτων για να φτάσουμε στην άκρη του νήματος για το πώς τα πετρώματα της Σελήνης έγιναν τόσο βαριά. Αλλά προς το παρόν, τα δεδομένα φαίνεται να ταιριάζουν.

«Οι αναλύσεις μας δείχνουν ότι τα μοντέλα και τα δεδομένα λένε μια εξαιρετικά συνεπή ιστορία», δήλωσε ο Liang.

«Όταν οι αστροναύτες του προγράμματος Artemis της NASA τελικά προσγειωθούν στη Σελήνη για να ξεκινήσουν μια νέα εποχή ανθρώπινης εξερεύνησης, θα έχουμε μια πολύ διαφορετική κατανόησή της σε σχέση με όταν οι αστροναύτες του Apollo πάτησαν για πρώτη φορά το πόδι τους σε αυτήν».