Πρώτα από όλα είναι η σιωπηρή απογείωση της προσωπικής εξουσίας του πρωθυπουργού που έχει ουσιαστικά ακυρώσει το σύνολο του Υπουργικού Συμβουλίου, φτάνοντας έως και την ακύρωση όλων των αρμόδιων κρατικών επιτροπών για οποιοδήποτε ζήτημα προκύψει, εφόσον αυτό ενδιαφέρει τον ίδιο τον πρωθυπουργό ή κάποιον σύμμαχό του στο εσωτερικό και το εξωτερικό.

Ακολούθως, είναι η λαϊκή κυριαρχία, η καταβαράθρωση της οποίας είναι συλλογικό έργο του πολιτικού προσωπικού, αρχής γενόμενης από το 2009 έως το δημοψήφισμα του 2015. Σ’ αυτό το διάστημα, ό,τι και να ψήφιζαν οι Ελληνίδες και οι Έλληνες πολίτες το αποτέλεσμα ήταν πάντα “Μνημόνιο”. Το μόνο που απομένει σήμερα από την αντιπροσωπευτική δημοκρατία είναι η υποτυπώδης αρχή της πλειοψηφίας, όχι ασφαλώς στην κοινωνία, αλλά μόνο ως δεδηλωμένη πλειοψηφία στη Βουλή, η οποία δεν μπορεί να παρακαμφθεί. Προς ώρας τουλάχιστον.

Αντίθετα, προσωπικό έργο του Κυριάκου Μητσοτάκη συνιστά η πλήρης υποκατάσταση του κράτους – όχι από το κόμμα του όπως παλαιά – αλλά από τον ίδιο και τον στενό του κύκλο. Επιπλέον επί των ημερών του η υποκατάσταση αυτή εμπλουτίστηκε με τη δημιουργία προσωπικών “παρακρατικών” μηχανισμών υπό τη διεύθυνση ή την ανοχή του ίδιου. Σήμερα οι “παρακρατικοί” μηχανισμοί παραλλάσσουν εκείνους που υπήρχαν μετά τον Εμφύλιο Πόλεμο. Αλλά στις μέρες μας οι “παρακρατικοί” μηχανισμοί έχουν την ειδοποιό διαφορά ότι δεν οργανώθηκαν έξω από το κράτος ή στις παρυφές του.

“Κράτος-παρακράτος”

Αντιθέτως οργανώθηκαν με τον μετασχηματισμό κρατικών θεσμών σε “παρακρατικούς” μηχανισμούς του πρωθυπουργού και υπό την κάλυψη της εξουσίας του. Έτσι, τα πρόσωπα του “κράτους-παρακράτους” ρυθμίζουν τη λειτουργεία των κρατικών θεσμών με όρους παρακρατικούς, αλλά έχοντας τη νομιμοφανή κάλυψη των θεσμών. Όπως, έγινε στην ΕΥΠ (Εθνική Υπηρεσία Πληροφοριών), στην Αστυνομία, στα Υπουργεία, στην κορυφή του Στρατεύματος κ.α.

Αυτή η εκτροπή σχημάτισε τεράστια δίκτυα με δυνατότητες αλληλοεκβιασμών, αλλά αδρανοποίησε επίσης τους ήδη αδύναμους κρατικούς μηχανισμούς ελέγχου και απελευθέρωσε τη διαφθορά. Και η διαφθορά εκτείνεται πλέον από τον προστατευόμενο ελληνικό καπιταλισμό έως και τη μικρή κομματική κλίμακα, ή ακόμη και σε συγγενείς κομματικών προσώπων. Ταυτοχρόνως, διευρύνθηκε κατά το είδος: από τις πολλές απλές αρπαχτές στον δημόσιο προϋπολογισμό έφτασε να αγγίξει έως και την ικανοποίηση των πιο τρελών επιθυμιών και βίτσιων των εμπλεκόμενων.

Σήμερα οι μηχανισμοί του “παρακράτους” συναντάνε και αναγκαστικά συμφύρονται με το οργανωμένο έγκλημα, το οποίο μετατράπηκε στην πράξη σε αντικειμενικό σύμμαχο του κυβερνητικού “παρακράτους” και στην πράξη λειτουργούν με όρους αλληλοϋποστήριξης. Αυτό αποτυπώθηκε στη χρήση δημόσιων μέσων μεταφοράς για λαθρεμπόριο, την άρνηση των αστυνομικών όπως και των φορολογικών αρχών να διερευνήσουν τα όσα “αδιαφανή” ζητήματα ανέκυπταν έως και τις ανεμπόδιστες δολοφονικές εκτελέσεις στα κέντρα των ελληνικών πόλεων, χωρίς καμία επίπτωση επί της ουσίας, εκτός για ασήμαντα “πιόνια”.

Όπου αυτή η μορφή οργάνωσης του παρακράτους δεν είναι δυνατή, όπως στο Δικαστικό Σώμα, οι κομματικά πρόθυμοι δικαστές ανέλαβαν να ξεπλύνουν, να συγκαλύψουν, να στρεβλώσουν και τέλος πάντων να κάνουν ό,τι ήταν απαραίτητο για την υπεράσπιση του Κυριάκου Μητσοτάκη, αλλά και του συστήματος των ισχυρών, ή απλώς των κολλητών. Διάφοροι απαιτούν διάφορα από το κομματικό κύκλωμα της Δεξιάς στο Δικαστικό Σώμα, ξεκινώντας από την κορυφή της Δικαιοσύνης. Αυτό το κομματικό καθεστώς στους δικαστές θα πρέπει με τη σειρά του να πολλαπλασίασε, πολύ πέραν του συνήθους αριθμού, τους δικαστές, οι οποίοι δικάζουν για ίδιον όφελος, ενώ άλλοι είτε ονειρεύονται να ενταχθούν στο κομματικό κύκλωμα είτε, οι περισσότεροι, φοβούνται να μιλήσουν, ή ακόμη και να δικάσουν δύσκολες υποθέσεις.

Ηθικές και κοινωνικές συνέπειες

Το σύστημα εξουσίας του Κυριάκου Μητσοτάκη έχει απροσμέτρητες ηθικές και κοινωνικές συνέπειες. Αφενός διαχέει ένα πνεύμα ηθικής αποχαλίνωσης και αγριότητας, αφετέρου πυροδοτεί την αποδιάρθρωση μιας κοινωνίας ήδη ελάχιστα συνεκτικής και με υποτυπώδεις κοινές βάσεις αναφοράς. Ωστόσο, θα έλεγε κανείς πως το σύστημα εξουσίας Μητσοτάκη, του οποίου απλώς δώσαμε τα βασικά και πολύ αδρά χαρακτηριστικά, διαθέτει ένα ακόμη γενικό τρόπο εξασφάλισης της εξουσίας του. Πρόκειται για την προσφορά της ίδιας της χώρας, κομματιασμένης σε αντίδωρα, προς κάθε διεθνή πόλο ισχύος.

Συγκεκριμένα, η γεωπολιτική υπεραξία της χώρας παραχωρείται δωρεάν στα αμερικανικά συμφέροντα με αντάλλαγμα την υποστήριξη του Κυριάκου Μητσοτάκη και ενίοτε το πέταμα ενός οστού για γλείψιμο, όπως η πρόσκληση για ομιλία στο Κογκρέσο. Κάτι αντίστοιχο ισχύει και με τα γερμανικά πολιτικά και οικονομικά συμφέροντα. Και από εδώ αρχίζουν οι βαριές αντινομίες του συστήματος Μητσοτάκη.

Οι δύο αυτοί ισχυροί εξωτερικοί σύμμαχοι απαιτούν πλήρη ρήξη της Ελλάδας με τη Ρωσία (συνέβη) και εξομάλυνση των σχέσεων με την Τουρκία. Οπότε ο πρωθυπουργός παραχώνει το Σύμφωνο Αμυντικής Συνδρομής με τη Γαλλία, ετοιμάζει παραχωρήσεις προς την Τουρκία, εγκαταλείποντας αρχικά την Κύπρο και αφοπλίζοντας από οπλικά συστήματα τα νησιά του ανατολικού Αιγαίου, πλησιάζοντας έτσι επικίνδυνα ένα εθνικά ποινικό όριο, σύμφωνα με το Σύνταγμα. Στο εσωτερικό, η κυβέρνηση έχει δώσει στους Έλληνες ολιγάρχες και σε ξένες εταιρείες τα κεφάλαια του Ευρωπαϊκού Ταμείου Ανάκαμψης και την ελευθερία οικονομικής λεηλασίας των λαϊκών εισοδημάτων και περιουσιών. Έχει, επίσης, χαρίσει δισ. στις τράπεζες. Όλα αυτά αγγίζουν και εδώ τα όρια αρμοδιότητας Ειδικού Δικαστηρίου.

Η βασική αντινομία του συστήματος εξουσίας Μητσοτάκη είναι ότι δεν ελέγχει αυτός τα μέσα ισχύος της χώρας, στην αντίθετη περίπτωση θα είχαμε να κάνουμε με ένα αυταρχικό κυβερνήτη. Τα μέσα ισχύος της χώρας τα ελέγχουν ξένες δυνάμεις και εσωτερικοί παράγοντες του κεφαλαίου. Ενίοτε μάλιστα τμήματά τους ελέγχονται από ισχυρά κυκλώματα, αλλά και εκβιαστές που παραμονεύουν και τους οποίους ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει ευεργετήσει με δισ. απευθείας αναθέσεις και πάσης φύσεως χάρες και εξυπηρετήσεις.

Όλοι αυτοί και άλλοι αφανείς απαιτούν περαιτέρω παραχωρήσεις, περισσότερες διευκολύνσεις και ισχυρότερη προστασία. Παραχωρήσεις γεωπολιτικές, οικονομικές, θεσμικές, κάλυψη διά της δικαστικής οδού εγκληματιών, όπως και μεγάλων φοροφυγάδων ή μικρών καταχραστών και άλλα ανάλογα. Με δυο λόγια ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι έρμαιο του συστήματος που δημιούργησε για να στηρίξει την εξουσία του. Μαζί με αυτόν, όμως, είναι έρμαιο και η χώρα.