Μετά την επιτυχία του “Dark”, το Netflix ξαναδείχνει εμπιστοσύνη στις γερμανικές παραγωγές, φέρνοντας στις οθόνες μας τη mini σειρά επιστημονικής φαντασίας “The Signal”.

Κατά τη διάρκεια των τεσσάρων επεισοδίων του, οι δημιουργοί του προλαβαίνουν να χωρέσουν οικογενειακά δράματα, θεωρίες συνωμοσίας και αναφορές σε κλασικές ταινίες του είδους, όπως το “Interstellar”, σε ένα αποτέλεσμα που δεν κρύβει τις αμερικάνικες επιρροές του και δεν μυρίζει τόσο Ευρώπη αυτή τη φορά.

H Paula, μια επιστήμονας και αστροναύτης του ISS, επιστρέφει στη γη μετά την αποστολή της και ετοιμάζεται να επανενωθεί με την οικογένειά της, που την περιμένει στην άλλη άκρη του Ατλαντικού. Η πτήση όμως που θα πάρει θα αποδειχθεί μοιραία, καθώς το αεροπλάνο της δε θα φτάσει ποτέ στον προορισμό του.

Ο σύζυγός της, Sven, είναι αυτός που τώρα καλείται να λύσει το μυστήριο της εξαφάνισής της, με μόνο του στοιχείο ένα γρίφο που του άφησε η γυναίκα του. Η λύση αυτού του γρίφου, θα τον φέρει αντιμέτωπο με ένα τρομακτικό μυστικό για την ανθρωπότητα και θα τον θέσει στο στόχαστρο κάποιων αόρατων εχθρών με σκοτεινά κίνητρα.

Η συνταγή, όπου η επιστημονική φαντασία παντρεύεται με το οικογενειακό δράμα είναι δοκιμασμένη και μας έχει δώσει αρκετά ευπρόσωπα δείγματα. Θα έλεγα επίσης, όμως, ότι προσωπικά με έχει κουράσει κάπως. Ίσως γι’ αυτό, το “The Signal”, δεν κατάφερε να αιχμαλωτίσει πλήρως την προσοχή μου και να κερδίσει το ενδιαφέρον μου.

Η αλήθεια είναι, πως όλα είναι στη θέση τους: Υπάρχει ένα αρκούντως ενδιαφέρον κεντρικό μυστήριο, σωστά υπολογισμένες ανατροπές, μια αφήγηση που δεν ακολουθεί τη συμβατική γραμμική ροή και δύο – τρεις κεντρικοί χαρακτήρες στους οποίους μπορείς να επενδύσεις συναισθηματικά. Αυτό που μου έλειψε, ωστόσο, ήταν το βάθος στους ανταγωνιστικούς και περιφερειακούς χαρακτήρες, των οποίων τα κίνητρα, συχνά, φάνταζαν αδύναμα. Επίσης, η λύση του τέλους, αν και κέρδισε την εκτίμησή μου γιατί ακολούθησε το μονοπάτι του ρεαλισμού, φοβάμαι πως γείωσε απότομα τη σειρά, η οποία μέχρι τότε έδειχνε ότι θα πάρει διαφορετικές κατευθύνσεις.

Αυτό που φοβάμαι πιο πολύ ότι θα αποτρέψει τον μέσο θεατή από τη σειρά, είναι κι αυτό που θα κεντρίσει όσους τελικά την αγαπήσουν: Οι ανατροπές σωρεύονται με τέτοιο τρόπο, που κυριαρχεί διαρκώς μια αίσθηση αναξιοπιστίας στην αφήγηση.

Όσα βλέπουμε, δεν είναι πάντα αληθινά. Έτσι, όπως ξεδιπλώνεται η σειρά, συνεχώς αμφισβητούνται τα όσα προηγήθηκαν. Αυτό, μπορεί ή να σε κουράσει ή να το λατρέψεις. Εξαρτάται τι είδους θεατής είσαι. Προσωπικά εδώ, κουράστηκα, παρόλο που τα τέσσερα επεισόδια δεν αποτελούν και μεγάλη διάρκεια. Αν οι ρυθμοί δεν ήταν τόσο σφιχτοί και υπήρχαν κάποιες ανάσες που θα μας βοηθούσαν να καταλάβουμε καλύτερα τους χαρακτήρες, ίσως οι καταιγιστικές ανατροπές να είχαν μεγαλύτερο impact.

Ο σκηνοθέτης Sebastian Hilger, ενώ κρίνεται ικανός να κρατήσει τις ταχύτητες γρήγορες, αποτυγχάνει να βρει βάθος στην ιστορία του, την οποία αποδίδει σαν μια μονοδιάστατη παραβολή της ανθρώπινης καχυποψίας.

Η παραγωγή πάντως, είναι αξιοπρεπής και δεν έχει να ζηλέψει πολλά από αντίστοιχες αμερικάνικες. Το cast επίσης, που αποτελείται από τους Florian David Fitz, Peri Baumeister, Yuna Bennett, Hadi Khanjanpour κ.α., βάζει τα δυνατά του και υποστηρίζει το εγχείρημα με τον καλύτερο τρόπο, ακόμα κι αν το σενάριο δεν τους παρέχει πάντα πρώτης ποιότητας υλικό. Είναι σαφές πια, πως η Γερμανία, αποτελεί υπολογίσιμη τηλεοπτική δύναμη, μετά και τη σαρωτική επιτυχία του “Dark”, το οποίο έθεσε ψηλά τον πήχη.

Εξαιτίας βέβαια αυτού, γεννιούνται αναπόφευκτα και συγκρίσεις. Αν μου έλειψε κάτι από το “The Signal”, αυτό είναι η γνήσια ιδιορρυθμία που διέθετε το “Dark”. Το τελικό προϊόν, μοιάζει περισσότερο αποτέλεσμα σωστά εκτελεσμένης συνταγής, παρά οργανικής έμπνευσης. Ίσως μπορεί να προσφέρει ένα ευχάριστο τετράωρο στους οπαδούς του sci-fi, χωρίς όμως να επανεφευρίσκει τον τροχό.

Σύμφωνα με τις μέχρι τώρα πληροφορίες η σειρά δε θα ανανεωθεί για δεύτερο κύκλο, κάτι που μοιάζει λογικό, καθώς δεν αφήνει ανοιχτές εκκρεμότητες στην πλοκή.