Η χώρα είναι πάρα πολύ ευάλωτη· στο κουτσομπολιό, στις θεωρίες συνωμοσίας, στα ξέφρενα πολιτικά μας πάθη, στους θεσμούς που τρίζουν. Οι πολιτικοί –αντί να κυβερνούν ή να ετοιμάζονται σοβαρά να κυβερνήσουν– κοιτούν συνέχεια το κινητό τους για να διαβάσουν το τελευταίο κακεντρεχές σχόλιο ή κουτσομπολιό. Συχνά υπεραντιδρούν, σαν ένα δημοσίευμα να σημαίνει το τέλος του κόσμου, σαν να μην καταλαβαίνουν ότι σπανίως ένα δημοσίευμα φέρνει το τέλος του κόσμου… Το σημερινό μιντιακό σκηνικό είναι τόσο παλαβά άναρχο, τα παραδοσιακά μέσα έχουν/έχουμε χάσει μεγάλο μέρος της επιρροής που είχαν. Κάποτε οι «Νιου Γιορκ Τάιμς» και η «Ουάσιγκτον Ποστ» ή ο Λαμπράκης, η Βλάχου και ο Μπότσης μπορούσαν να καθορίσουν την ατζέντα. Σήμερα, αυτό δεν γίνεται, ευτυχώς. Αυτό είναι το θετικό. Υπάρχει όμως και η άλλη όψη. Η ατζέντα μπορεί να καθοριστεί και η κοινωνία να χειραγωγηθεί από οιονδήποτε παίκτη στο άναρχο ψηφιακό περιβάλλον χωρίς ποτέ να ξέρουμε ή να μπορούμε να μάθουμε ποιος, πώς και γιατί το κάνει. Οι θεωρίες συνωμοσίας τρέχουν με ταχύτητα φωτός και μπαίνουν στο καφενείο και σε κάθε σπίτι. Η πρώτη φάση αυτής της νέας εποχής κατέληξε σε μια μεγάλη περιπέτεια, που μας έφτασε κοντά στον γκρεμό. Επειτα από μια παρένθεση μπαίνουμε ίσως στη δεύτερη φάση.

Η κυβέρνηση πέτυχε μια επικοινωνιακή ηγεμονία τα τελευταία χρόνια. Η δεύτερη τετραετία είναι πάντοτε δύσκολη και κάποια στιγμή κάθε επικοινωνιακός ή πολιτικός μήνας του μέλιτος τελειώνει. Είναι, πάντως, εντελώς λάθος να υπεραντιδρά κάποιος στην κριτική ή σε ένα ρεπορτάζ. Είναι εντελώς λάθος να την απορροφά κάθε ημέρα και κάθε ώρα ένα ατελείωτο νταραβέρι, η συζήτηση για το ποιος είπε τι σε ποιον. Η κυβέρνηση και ο πρωθυπουργός απάντησαν σε μια πρόταση μομφής που δεν έπεισε.

Το χειρότερο πράγμα που μπορείς να πάθεις στο, εξ ορισμού εξουθενωτικό και μοναχικό, Μαξίμου είναι να βλέπεις παντού φαντάσματα, τα οποία σε οδηγούν σε αχρείαστα αυτογκόλ.

Σωστά, αλλά καθυστερημένα, πήγαν κόντρα στο «κλίμα» και αντιστάθηκαν στον κανιβαλισμό με συνεκτικά επιχειρήματα.

Είχε ωστόσο προηγηθεί η βιασύνη να κλείσει μια τόσο ευαίσθητη υπόθεση με μια Εξεταστική-λάιτ, που δεν μπορεί να είναι το αντίδοτο στις θεωρίες συνωμοσίας και στον ακραίο λαϊκισμό.

Κανείς δεν είπε ότι η Ελλάδα είναι μια χώρα που κυβερνιέται εύκολα. Χρειάζεται όμως ψυχραιμία. Το επιχείρημα ότι η κυβέρνηση κέρδισε τις εκλογές με 41%, που συνοδεύεται από το «κοιτάξτε γύρω σας, ποιος μπορεί να σας κυβερνήσει;» πείθει εγκεφαλικά, αλλά ταυτόχρονα εξοργίζει τους πολίτες. Συστηματική και λογική απόκρουση της «παλαβωμάρας» είναι το ζητούμενο, και εμμονή σε αυτά που αφορούν την κοινωνία. Το χειρότερο πράγμα, άλλωστε, που μπορείς να πάθεις στο, εξ ορισμού εξουθενωτικό και μοναχικό, Μαξίμου είναι να βλέπεις παντού φαντάσματα, τα οποία σε οδηγούν σε αχρείαστα αυτογκόλ.