Ποιοι είναι αυτοί οι λόγοι που δείχνουν ότι η σχέση μας απέχει πολύ από αυτό που ονειρευόμασταν και δεν ικανοποιεί πλέον τις ανάγκες και τις επιθυμίες μας;

1. Έλλειψη επικοινωνίας

Όταν σταματάμε να εκφράζουμε τα συναισθήματά μας, εμποδίζουμε την επικοινωνία, η οποία σταδιακά οδηγεί σε συναισθηματική απομόνωση και παραίτηση. Όταν δεν αποκαλύπτουμε συναισθήματα δυσφορίας ή θυμού, όταν απορρίπτουμε τα συναισθήματά μας, δεν ξέρουμε ποιος είναι ο άνθρωπος που κοιμάται δίπλα μας τη νύχτα.

2. Απάθεια

Αδιαφορία όχι μόνο για τους συνεργάτες μας, αλλά και για τις συνέπειες της σχέσης μας. Αυτό συμβαίνει όταν είμαστε κουρασμένοι από προσπάθειες και μπαίνουμε σε κατάσταση συναισθηματικής νωθρότητας, τεμπελιάς και παραίτησης. Έτσι καταφέρνουμε να καταστείλουμε τον πόνο, αλλά με αυτόν καταπιέζουμε τη χαρά της ζωής.

3. Μειωμένη έως ανύπαρκτη σεξουαλική ζωή

Η έλλειψη σεξουαλικής επιθυμίας και σεξουαλικής αποχής ή η έλλειψη ποιοτικής σεξουαλικής ζωής είναι ένα σοβαρό σημάδι της δυσλειτουργίας της σχέσης μας. Όταν οι ερωτικές επιθυμίες μπαίνουν στην ντουλάπα και δεν είμαστε πλέον εραστές, ο δεσμός μας με τον σύντροφό μας εξασθενεί. Όταν έχει περάσει μια περίοδος έντονου πάθους, όχι μόνο διατηρούμε το πάθος, αλλά και σταματάμε το δυναμίτη. Αυτό συνήθως μειώνει όχι μόνο τη συχνότητα της σεξουαλικής επαφής μας, αλλά και τη σωματική και συναισθηματική οικειότητα.

4. Εκδικητική διάθεση

Όταν δεν συζητάμε για το παρόν και όταν δεν μπορούμε να καταλάβουμε ότι το παρελθόν και το μέλλον είναι 2 φανταστικοί κόσμοι. Όταν δεν μπορούμε να διαχειριστούμε τη διάθεση της εκδίκησης. Όταν δεν φιλτράρουμε λέξεις και ρίχνουμε κατηγορίες και προσβολές. Όταν δεν μιλάμε με ακρίβεια, γενικεύουμε με γραμμές όπως” δεν αλλάζεις”,” κάνεις πάντα το ίδιο”, όταν στοχεύουμε τους συνεργάτες μας και δεν δίνουμε έμφαση σε ενέργειες που δεν θέλουμε, αλλά καταδικάζουμε το πρόσωπό μας. Όλα αυτά χτυπούν το τοξικό κουδούνι και μας προειδοποιούν.

5. Απιστία

Όταν 2 στους 1 συνεργάτες είναι ανέντιμοι, αυτή η σχέση συνενοχής, η συνέργεια που μας συνδέει με τον σύντροφό μας, χάνεται. Και ενώ η ίδια η απιστία μπορεί να μην είναι η αιτία του χωρισμού, αν συνυπάρχει με τα παραπάνω, είναι ο καταλύτης. Παραλύει και τραυματίζει ένα άτομο που έχει εξαπατηθεί λόγω της απόρριψης που αισθάνεται και κλονίζει την εμπιστοσύνη του. Είναι δύσκολο να αφήσουμε τα ομόλογα που επενδύσαμε και να αγκυροβολήσουμε τις ελπίδες μας. Αλλά από την άλλη πλευρά, δεν έχει νόημα να υπάρχει σε ένα μέρος όπου όλα είναι εύθραυστα και αβέβαια και κανένας από εμάς δεν προκαλεί την εξέλιξη των άλλων. Και επειδή φοβόμαστε τις συνέπειες που φανταζόμαστε όταν φεύγουμε. Όταν το” εγώ “προχωρά και το” εμείς ” δεν αποτελεί πλέον προτεραιότητα, όταν τα προβλήματα γίνονται πιο ήσυχα και δεν υπάρχει εσωτερικό κίνητρο για ανανέωση ή επαναπροσδιορισμό των σχέσεων, είναι καλύτερο να απομακρυνθούμε από αυτό που δεν χρειαζόμαστε πλέον και αυτό που δεν χρειαζόμαστε πλέον.