Η κασσελακειάδα εξελίσσεται σε έναν επικό πολιτικό εξευτελισμό της Αριστεράς στη χώρα μας, καθώς καταρρέουν με καταλυτικό τρόπο όλα τα ιδεολογικά σύνορα και όλες οι λεγόμενες «κόκκινες γραμμές» που περιχαράκωναν τον δήθεν προοδευτικό χώρο και τον κρατούσαν σε μια διαρκή υπολανθάνουσα αγωνιστική, αντικαπιταλιστική και επαναστατική επαγρύπνηση.

O εκ Μαϊάμι ορμώμενος Στέφανος Κασσελάκης άρπαξε σε μια νύχτα τον Σύριζα, μέσα από τα χέρια της ομάδας Αχτσιόγλου, απομακρυνόμενος με ταχύτητα φωτός αφ’ ενός από το επιβαρυμένο παρελθόν της κυβερνητικής θητείας του κόμματος και αφ’ ετέρου προσωπικά από τον πρώην πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα.  

Έκτοτε με κεντρικά συνθήματα το «Αξίζουμε μια καλύτερη ζωή», το «Να κάνουμε τη ζωή του κόσμου καλύτερη», το «Μια καλύτερη για όλους το 2024», το κόμμα Κασσελάκη θυμίζει περισσότερο την παλαιά αμερικανική τηλεοπτική σειρά «το Μικρό σπίτι στο Λιβάδι» (1974-1983) και την καλοσύνη της οικογένειας Ίνγκαλς, ή τις ολοήμερες ευχές της άλλης αμερικανικής τηλεοπτικής οικογένειας Ουόλτον της δεκαετίας του ‘70, παρά το ριζοσπαστικό κόμμα το οποίο κατέλαβε ο ίδιος αιφνιδιαστικά μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα.

Και τις τελευταίες ημέρες το πολιτικό σόου γίνεται ολοένα και καλύτερο και πιο διασκεδαστικό. Έτσι προ ημερών μάθαμε από το νέο ηγέτη του Σύριζα ότι «δεν υπάρχει εναλλακτικό μοντέλο διαχείρισης της παγκόσμιας οικονομίας εκτός από τον καπιταλισμό», σε πείσμα της κεντρικής ιδεολογικής ραχοκοκαλιάς του κόμματος του, που υποστηρίζει ότι ο σοσιαλισμός δεν είναι ο εξωραϊσμός του καπιταλισμού ούτε η  δήθεν «φιλολαϊκή» διαχείρισή του.

Ο επίσημος Σύριζα υποστηρίζει ακόμα, ότι ο καπιταλισμός συνιστά σύστημα εκμετάλλευσης που στηρίζεται στην κοινωνική παραγωγή με στόχο και  κίνητρο το ιδιωτικό κέρδος, σύστημα που εμείς αντιμαχόμαστε στον ίδιο τον πυρήνα του. Και ότι ο σοσιαλισμός είναι μορφή οργάνωσης της κοινωνίας που βασίζεται στην κοινωνική ιδιοκτησία και διαχείριση των παραγωγικών μέσων ενώ απαιτεί τη δημοκρατία σε όλα τα  κύτταρα και όλους τους αρμούς της δημόσιας ζωής προκειμένου οι εργαζόμενοι να είναι σε θέση να σχεδιάζουν, να διευθύνουν, να ελέγχουν  και να προστατεύουν με τα εκλεγμένα όργανά τους την παραγωγή κατευθύνοντάς την στην ικανοποίηση των κοινωνικών αναγκών.

Παράλληλα είδαμε και ακούσαμε τον Στέφανο Κασσελάκη, να υποστηρίζει ότι έγινε οικονομικά ευκατάστατος μέσα στο 2022, αφού πέρασε μέσα από το άγχος και τον αγώνα να καλύψει τις προσωπικές του ανάγκες. Μια δήλωση που συνοδεύτηκε από παρέμβαση άλλου προβεβλημένου στελέχους του Σύριζα σε τηλεοπτικό πάνελ, σύμφωνα με την οποία, η νέα οικονομική κανονικότητα του κόμματος Κασσελάκη θα οδηγήσει τους μέσους μεικτούς μισθούς στα 100.000 ευρώ. Τα προαναφερθέντα επαναφέρουν στη μνήμη μας  την παράφραση «καλύτερα πλούσιος και υγιής, παρά πτωχός και ασθενής», της κλασσικής λαϊκής ρήσης «κάλλιο φτωχός και υγιής, παρά πλούσιος και ασθενής», την οποία κάναμε στο σχολείο.

Η πολιτική κατάθλιψη που έχει προκαλέσει ο Στέφανος Κασσελάκης στους ομόσταυλούς του πολιτικούς, αλλά και στους αποχωρήσαντες από το κόμμα του, είναι μεγάλη. Οι εσωκομματικοί του αντίπαλοι, ζαλισμένοι σαν τα κοτόπουλα, προσπαθούν να μαντέψουν την επόμενη ημέρα που τους επιφυλάσσει η κασσελακειάδα. Το δε κόμμα Αχτσιόγλου, στην προσπάθεια του να καταδείξει τον πολιτικό του αποτροπιασμό και την αβυσσαλέα απόσταση που το χωρίζει από το νέο Σύριζα, προσκολλάται ολοένα και περισσότερο στη γραμμή του ΚΚΕ, προβάλλοντας το ξινό και εν πολλοίς ξεπερασμένο μαρξιστικό προφίλ.

Έτσι αφού άφησε συνειδητά την «αριστερή ψυχή» του Σύριζα στην τύχη της, ο κατά δήλωση του, λουσμένος στα λουλούδια των μπουζουκιών νέος ακομπλεξάριστος πρόεδρος, ετοιμάζεται να εκπορθήσει τον πολιτικό χώρο στον οποίο κινείται το ΠΑΣΟΚ. Έναν πολιτικό χώρο, που έχει προ πολλού απεμπολήσει τον παπανδρεϊκό τρίτο δρόμο, αλλά και δεν έχει ασπαστεί ποτέ του τον σοσιαλδημοκρατικό ιδεολογικό πυρήνα, ο οποίος είναι ούτως ή αλλιώς ιδιαίτερα ευάλωτος σε πανευρωπαϊκό επίπεδο τον τελευταίο καιρό.

Ωστόσο, εδώ τα πράγματα είναι πιο δύσκολα. Το πολιτικό «γκελ» που κάνει ο Στέφανος Κασσελάκης στους ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ είναι προς το παρόν χαμηλό, με ασθενείς δυνατότητες ανατροπής. Σύμφωνα με πρόσφατες δημοσκοπήσεις, το 51,9% των ψηφοφόρων προτιμά τον Νίκο Ανδρουλάκη, ο οποίος είναι προσωπικά ηττημένος από την τραγική αντιπολιτευτική του εικόνα. Το 10,8% δείχνει προτίμηση στον Δήμαρχο Αθηναίων Χάρη Δούκα, ο οποίος ωστόσο αντλεί δυνάμεις και έξω από τα στενά πλαίσια του ΠΑΣΟΚ, όπως από τον Σύριζα αλλά ακόμα και από την εξωκοινοβουλευτική αριστερά. Το 8,3% προτιμά τον Μανώλη Χριστοδουλάκη, ο οποίος ουσιαστικά έχει αυτοπροταθεί ως υποψήφιος πρόεδρος για την επόμενη ημέρα. Ο Αλέξης Τσίπρας βρίσκεται στο 5% των προτιμήσεων των ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ. Ενώ τόσο ο Στέφανος Κασσελάκης του νέου Σύριζα, όσο και ο Αλέξης Χαρίτσης του πρώην Σύριζα βρίσκονται πολύ χαμηλά, στο 2,5% και 1,3% αντιστοίχως.  

Τα ευρήματα της πρόσφατης δημοσκόπησης της GPO για την επόμενη ημέρα της Κεντροαριστεράς είναι εξαιρετικά ενδιαφέροντα. Σχεδόν το 53% των ερωτηθέντων εκτιμά ότι ουδείς εκ των δυνητικών αρχηγών της  Κεντροαριστεράς μπορεί να κερδίσει τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Το 16% των κεντροαριστερών θέλει για αρχηγό τον Αλέξη Τσίπρα, το 13,4% το Νίκο Ανδρουλάκη, το 10,5% τον Στέφανο Κασσελάκη και το 5,4% τον Χάρη Δούκα. 

Όπως βλέπουμε δηλαδή, το παλαιό κλασσικό «American Dream», που πουλάει ως φρέσκο και σύγχρονο ο Στέφανος Κασσελακης, δεν μαγνητίζει προς το παρόν τους κεντροαριστερούς ψηφοφόρους, που εξακολουθούν να βάζουν την πολιτική και την ιδεολογία πάνω από την ελαφρότητα του «καλύτερα εύπορος και υγιής, παρά πτωχός και ασθενής».