Το τελευταίο διάστημα διάφοροι δημοσιολογούντες οι οποίοι πιστεύουν ότι πρέπει να συγκλίνουν οι δυνάμεις της Κεντροαριστεράς στη  χώρα, φέρνουν ως παράδειγμα το Λαϊκό Μέτωπο και το σύνολο των εξελίξεων στη Γαλλία. Μάλλον, όμως δε γνωρίζουν καλά τις διεργασίες και μοιάζουν με απελπισμένους που πιάνουν σανίδα να σωθούν και να στηρίξουν έωλα επιχειρήματα.  

Κατ’ αρχάς στη Γαλλία υπήρχε ως στόχος το φρενάρισμα της Λεπέν. Αν δεν απατώμαι, στην Ελλάδα δεν έχουμε Λεπέν και ο Κ. Μητσοτάκης συνιστά κλασσικό παράδειγμα κεντρώου Πολιτικού, κάτι για το οποίο «τα ακούει» από κάποιους στη Ν.Δ ανάμεσά τους και οι δύο πρώην Πρωθυπουργοί οι οποίοι με τις πρόσφατες ομιλίες τους μάλλον έκαναν τον Κ. Βελόπουλο να νιώθει αμήχανα ως πιο δεξιός.

Δεύτερο, τον δρόμο στη Λεπέν δεν τον έφραξε το Λαϊκό Μέτωπο ή τουλάχιστον το Λαϊκό Μέτωπο μόνο. Διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο και ο Μακρόν αφού το κόμμα του και οι σύμμαχοί του συμμετείχαν στην απόσυρση υποψηφίων στον δεύτερο γύρο για να δημιουργηθεί φράγμα στον υποψήφιο της Λεπέν στις εκλογικές περιφέρειες. Ουσιαστικά νίκησε το δημοκρατικό DNA της Γαλλίας ελέω βέβαια του εκλογικού Νόμου.

Τρίτο, δε γνωρίζω τι έχουν στο μυαλό τους οι «κάν’το όπως στην Γαλλία» αλλά Ενωμένη Αριστερά ουσιαστικά δεν υπάρχει. Φτιάχτηκε ένα Μέτωπο μέσα σε ένα βράδυ και σαν Πρόγραμμα παρουσιάστηκε ένα κείμενο διακήρυξης με θέσεις γραμμένες στο πόδι και που όπως είπε ο Μελανσόν «μπορεί να εφαρμοστεί με την ψήφιση ενός Νόμου» (Σας θυμίζει άραγε κάτι αυτή η φράση; ).

Τέταρτο, δεν είναι αυτονόητο ότι θα διατηρηθεί με ενιαία μορφή. Τι κοινό έχουν αλήθεια οι σοσιαλιστές που διπλασίασαν τις έδρες τους και οι οικολόγοι με τους οπαδούς της Ανυπότακτης Γαλλίας που συμμετείχαν σ΄όλες τις γνωστές αντιδράσεις μαζί με τους οπαδούς της Λεπέν, που θύμιζαν σε εμάς  τους «αγανακτισμένους» των πρώτων δύο Μνημονίων; Άλλωστε ακόμα και ο Φ. Ολάντ δήλωνε δημόσια ότι καλό θα είναι να μην έχει τόσο πολλές δημόσιες εμφανίσεις ο Μελανσόν γιατί κάνει ζημιά.

Πέμπτο, είναι ένα σχήμα χωρίς ηγέτη και αναζητεί τώρα κοινό Πρωθυπουργό. Ο Μελανσόν άλλωστε είναι ένας ομολογουμένως ερειστικός, διχαστικός ηγέτης, με αντιεμβολιαστικές, φιλοπουτινικές, αντιδυτικές απόψεις. Έκτο, μην ξεχνάμε ότι αντίστοιχο Μέτωπο δημιουργήθηκε και πριν δύο χρόνια, για να διαλυθεί σε δύο μήνες.  

Υπάρχει και κάτι ακόμα όμως. Ο Μακρόν στις συνθήκες που είχαν δημιουργηθεί και ιδιαίτερα μετά από τα αποτελέσματα στις Ευρωεκλογές δεν ηττήθηκε κατά κράτος όπως περιγράφεται, όπως αναμενόταν σύμφωνα με ορισμένες εκτιμήσεις. Έπεσε στον γκρεμό, στάθηκε όρθιος και ουσιαστικά θα παίξει ρυθμιστικό ρόλο.

Επέζησε και η κοινοβουλευτική του δύναμη απέχει μόλις 14 βουλευτές από το άθροισμα των βουλευτών του Μετώπου. Αν πάρουμε δε κάθε κόμμα ξεχωριστά είναι πρώτος σε έδρες. Με την επιλογή του για προσφυγή στις κάλπες που κατακεραυνώθηκε κατάφερε και επέφερε νέα ήττα στη Λεπέν και εξαναγκάζει τώρα τμήματα της Αριστεράς να δείξει υπευθυνότητα ως προς τη διακυβέρνηση.

Άλλωστε, η Λεπέν είναι μακράν πρώτη σε ποσοστό ψήφων φτάνοντας σε ποσοστά 37%-38% στις εκλογικές περιφέρειες και επομένως τυχόν παρατεταμένη ακυβερνησία ή Κυβέρνηση που να μην μπορεί να περάσει Νόμους και να αντιμετωπίσει τα προβλήματα που τροφοδότησαν αυτή την αντίδραση, τότε είναι πάρα πολύ πιθανό ο επόμενος γύρος και σε Βουλευτικές και σε Προεδρικές να αποδειχθεί δικός της.

Οι πανηγυρισμοί δεν πρέπει να κρύβουν την αλήθεια. Μιλάμε τέλος ότι όλα αυτά συμβαίνουν όχι σε μια χώρα δυστυχισμένων αλλά στη Γαλλία με ένα από τα καλύτερα Κοινωνικά Κράτη, με μισθούς και συντάξεις κατά πολύ πάνω από τον πανευρωπαϊκό μέσο όρο κ.λ.π. Ασφαλώς επιδρά η παγκοσμιοποίηση, οι ανισότητες, οι αλλαγές στη ζωή στην Περιφέρεια σε σχέση με τα αστικά κέντρα και ο ακήρυκτος πολιτισμικός, ταυτοτικός πόλεμος λόγω μεταναστευτικού. Ωστόσο, μιλάμε για τη Γαλλία που βέβαια αν δεν προσέξει μπορεί να αποδειχθεί ως η βραθυφλεγής οικονομική βόμβα για όλη την Ευρώπη.
 
Αυτά συμβαίνουν στη Γαλλία και ας τα δούμε κατάματα για να μην υπάρχουν ψευδαισθήσεις. Το ερώτημα που τίθεται είναι: Υπάρχει άραγε κανένα κοινό σημείο με τα όσα συμβαίνουν στην Ελλάδα. Κανένα, μα κανένα απολύτως, πολλές δε αναλύσεις εμφανίζουν μια ψευδή εικόνα. Ίσως, δεν υπάρχουν άλλα επιχειρήματα για να συγκλίνουν ΠΑΣΟΚ-ΣΥΡΙΖΑ – ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ και γι αυτό καταφεύγουν σ’ αυτά. Ίσως, δεν κατανοούν ότι στην κατάσταση που βρίσκεται το ΠΑΣΟΚ, μα κυρίως ο ΣΥΡΙΖΑ μια άτσαλη, βιαστική συνάντηση θα έμοιαζε με γάμο δυστυχισμένων που ψάχνουν εναγωνίως λύση σε αδιέξοδα που πρώτα πρέπει να απαντήσουν για τα κόμματά τους.

Ωστόσο, ο γάμος δυστυχισμένων δεν οδηγεί σε ευτυχία. Ίσως, νομίζουν ότι η λογική των αντί-Μετώπων είναι νικηφόρα, μα τότε μάλλον δεν έχουν διδαχθεί τίποτα για την κατάληξη διαχρονικά διαφόρων Μετώπων. Ίσως, πάλι θεωρούν ότι η αντί-Μητσοτάκη συσπείρωση θα ευνοήσει, μόνο που κάποιοι ξεχνάνε ότι σ΄αυτό το αντί συμμετέχουν και σε κάποιες περιπτώσεις πρωτοστατούν δυνάμεις πιο δεξιά από τη Ν.Δ. και λείπει εντελώς το προγραμματικό στοιχείο που θα εμφάνιζε διαχωριστική γραμμή κεντροαριστεράς – ακροδεξιάς.

Άλλωστε σε όλα τα νομοθετήματα της Κυβέρνησης όλη  η αντιπολίτευση από το ένα πολιτικό άκρο μέχρι το άλλο ψήφιζε τα πάντα και πάντα ασφαλώς κατά. Ας το ξανασκεφτούν όσοι πιστεύουν όσοι πιστεύουν στη σύγκλιση των δυνάμεων της Κεντροαριστεράς. Ας το πάρουν από την αρχή. Γιατί όπως το προχωράνε, δε φαίνεται να διασαλεύει την πληγωμένη έστω κυριαρχία Μητσοτάκη. Άσε που μπορεί να ανοίγουν τον δρόμο σε άλλες δυνάμεις … 

*Ο Ζαχαρίας Ζούπης είναι διευθυντής ερευνών της Opinion Poll – Πολιτικός Αναλυτής