Η γλώσσα χάνει την ευγένειά της όταν αυτός που της κάνει χρήση έχει πειστεί ότι περιτριγυρίζεται από ηλίθιους. Σιμωνίδης ο Κείος: Των γαρ ηλιθίων απείρων γενέθλα (η γενιά των ηλιθίων είναι απειράριθμη). Ο ποιητής εντούτοις, κατά δήλωσή του, δεν ήταν φιλόμωμος (δεν του άρεσε να ψέγει). Του ήταν αρκετό να μην είναι κανείς χυδαίος και άμυαλος και να έχει στην καρδιά του τη δικαιοσύνη -αυτόν θεωρούσε υγιή άνθρωπο. Ελα που οι υγιείς άνθρωποι όλο και λιγοστεύουν. Αναγκάζεται τότε ο χρήστης της γλώσσας να αφήσει ελεύθερο τον θυμό αλλά και την οργή του για όσα βλέπει και ακούει στην κάθε μέρα που περνά και ας πονά για τέτοια χρήση της γλώσσας.

Πώς να αντιμετωπίσει κάποιος τη γελοιότητα με τις υποψηφιότητες των Αυτιάδων της τηλοψίας; Πώς να μη βγει από τα ρούχα του όταν το γερμανικό κράτος απαγορεύει στον Ελληνα πολιτικό, αρχηγό κόμματος, Γιάνη Βαρουφάκη, να μιλήσει για το Παλαιστινιακό, φλέγον ζήτημα μέσα σε αυτό το γεωγραφικό κράτος; Γιατί να μην είναι αυτή η απαγόρευση το μείζον θέμα (θέμα ευρωπαϊσμού, δημοκρατίας, ελεύθερης έκφρασης και διακίνησης ιδεών) στην ελληνική επικοινωνιοσφαίρα και αντ’ αυτού να δεσπόζει η υποψηφιότητα Αυτιά, επικουρούμενη [και υμνούμενη] από όλους τους τηλεοπτικούς συναδέλφους του; Παπαδάκηδες, λ.χ., Οικονομοπαυλόπουλους, Λιαγκοπερρήδες, Αταίριαστους τάχα, ΡαδιοΑρβύλες;

Οι τελευταίοι μάλιστα κομπορρημονούν ότι κάνουν σατιρική εκπομπή που σπάει κόκαλα, ενώ δεν είναι παρά μια ανέμπνευστη, κρύα, ατάλαντη [παιδική, δεν λέμε, εκπομπή], με τρεις τύπους που γελάνε μόνοι τους με τα άνοστα «αστεία» τους. Ασε που θεωρούν ότι παλεύουν το σύστημα [οι συστηματικότατοι]. Πώς τολμάνε και βγαίνουν στον αέρα χωρίς θητεία στον Αριστοφάνη και τον Διόνυσο, ο θεός κι η ψυχή τους. Αλλο βέβαια είναι το θέμα. Γιατί η απαγόρευση ομιλίας του κ. Βαρουφάκη δεν έγινε πρώτο [μέγα!] θέμα στην τηλοψία; Γιατί, αυτό κι αν είναι απογοητευτικό και επικίνδυνο, δεν αντέδρασαν με την προσήκουσα σφοδρότητα τα ελληνικά πολιτικά κόμματα, με την εξαίρεση, ευτυχώς, του ΚΚΕ και της Νέας Αριστεράς; Γιατί αυτοί είμαστε: οι μισοί βολεμένοι και οι μισοί ηλίθιοι.

Είπαμε βεβαίως για τη [μη] ευγένεια της γλώσσας όταν όλα εκχυδαΐζονται και ευτελίζονται, εκφυλίζονται και εκπίπτουν στον Καιάδα ή στην οποιαδήποτε άβυσσο [ύλης και πνεύματος]. Εχει κουράσει πιθανώς και η καθώς πρέπει χρήση της γλώσσας, ίσως να έχει οδηγήσει και στην αδράνεια πολλούς πολίτες. Και κάτι ακόμη: δεν είναι δυνατόν τα πολιτικά κόμματα να μην επιμένουν στο έγκλημα των Τεμπών -μόνο αυτό μπορεί να φθείρει την κυβέρνηση και να την εκδιώξει και όχι τόσο η μάστιγα της ακρίβειας, των τηλεφωνικών υποκλοπών και όποιων άλλων ολισθημάτων σε οικονομικό και ηθικό επίπεδο.

Συμφωνώ ότι δεν μπορεί κάποιος να είναι αισιόδοξος με όσα συμβαίνουν, δεν μπορεί όμως και να καταλήξει ως απαισιόδοξος, διότι τότε χάθηκαν όλα. Ακουσα τυχαία τον Εντγκάρ Μορέν να λέει ότι πιστεύει στο απρόβλεπτον. Θα συμφωνήσω, αλλά αυτό αυτό απαιτεί γερά νεύρα, τεράστια υπομονή και διοχέτευση της οργής σε δημιουργικά τεχνάσματα. Ας μη λησμονείται ότι δεν υπάρχει αγενής γλώσσα -αν αυτό λέει κάτι…