Του Κώστα Στούπα

1)Μια στρατηγική κίνηση

Η δυνατότητα ίδρυσης με κρατικών πανεπιστημίων αναμφίβολα αποτελεί μια από τις ουσιαστικότερες μεταρρυθμίσεις της μεταπολίτευσης. Είναι λυπηρό που το ΠΑΣΟΚ, σαν μεταρρυθμιστική μεταπολιτευτική δύναμη της κεντροαριστεράς, δεν υποστήριξε τη μεταρρύθμιση έστω και με τις όποιες επιφυλάξεις.

Η υπόλοιπη άκρα αριστερά, όπως και άκρα δεξιά, σπάνια ταυτίζονται με ό,τι μπορεί να οριστεί σαν λαϊκό ή εθνικό συμφέρον.

Η λειτουργία μη κρατικών ΑΕΙ θα βοηθήσει τα κρατικά ΑΕΙ να μεταρρυθμιστούν προκειμένου να μη χάσουν φοιτητές. Ο απεγκλωβισμός των κρατικών ΑΕΙ από το συνδικαλιστικό και δημοσιοϋπαλληλικής νοοτροπίας πλέγμα θα στερήσει από την αριστερά και το παρασιτικό παρακράτος δωρεάν επαγγελματικά στελέχη.

Η αναβάθμιση αμφότερων των ΑΕΙ θα βοηθήσει στη μακροπρόθεσμη ανάκαμψη της οικονομίας αφού θα καλύψει τις ανάγκες της αγοράς για στελέχη. Αν η αγορά προτιμά τους πτυχιούχους κάποιων σχολών μην κρατικών ΑΕΙ  τότε και οι όμορες σχολές ανταγωνιστικών  πανεπιστημίων θα προσπαθήσουν να προσαρμοστούν στις εξελίξεις.

Θυμάμαι πριν αρκετά χρόνια ως αρχισυντάκτης του επιχειρηματικού και χρηματιστηριακού ρεπορτάζ στην Ημερησία, ήμουν υπεύθυνος για την εισήγηση των νέων προσλήψεων.

Συνήθως υπήρχε ένα ντοσιέ με μερικές εκατοντάδες βιογραφικά ανθρώπων που ζητούσαν να εργαστούν σαν οικονομικοί συντάκτες. Επέλεγα μερικά από αυτά και τους καλούσα για συνεντεύξεις.

Συνήθως επρόκειτο για απόφοιτους των οικονομικών μας πανεπιστημίων. Το πρώτο τεστ που εφάρμοζα κατά τη διάρκεια της συνέντευξης ήταν να δώσω στον υποψήφιο την εφημερίδα ανοιγμένη σε έναν δημοσιευμένο ισολογισμό για να μου κάνει μερικές παρατηρήσεις γι’ αυτά που μπορούσε να παρατηρήσει.

Σπάνια ήταν σε θέση ακόμη και να γνωρίζει πως ένας ισολογισμός έχει παθητικό, ενεργητικό και κατάσταση αποτελεσμάτων.  Παρατηρήσεις για το ύψος των υποχρεώσεων σε σχέση με άλλα μεγέθη, του χρηματοοικονομικού κόστους ή της ποιότητας της κερδοφορίας αποτελούσαν προσδοκίες …θερινής νυκτός.

Κάποτε είχα πείσει τη διεύθυνση της εφημερίδας να οργανώσει κάποια σεμινάρια ταχείας επιμόρφωσης των ήδη υπαρχόντων οικονομικών συντακτών έτσι που να έχουν άποψη για τα αποτελέσματα που δημοσιεύουν οι επιχειρήσεις. Ο καθηγητής πανεπιστημίου που μας δίδαξε, μας έκανε να ξεχάσουμε και αυτά που ξέραμε και είχαμε  διδαχτεί στην πράξη  συνήθως από κάποιους  αναλυτές των χρηματιστηριακών εταιρειών ή αυτοδίδακτους κερδοσκόπους.

Η δυνατότητα λοιπόν δημιουργίας ανταγωνιστικών ιδιωτικών σχολών θα βοηθήσει και τις αντίστοιχες των κρατικών πανεπιστημίων να βελτιωθούν. Στο εξωτερικό κάποιος που διδάσκει μάρκετινγκ, χρηματοοικονομική ανάλυση, στατική κτηρίων κλπ. δεν είναι αποκλειστικά ακαδημαϊκός αλλά έχει εργαστεί και στην αγορά και γνωρίζει στην πράξη τι να διδάξει.

Επιπλέον η ευχέρεια των μη κρατικών σχολών να κάνουν κάποια μαθήματα στα αγγλικά θα βοηθήσει τη βελτίωση του επιπέδου των αποφοίτων. Πολλές πολυεθνικές σήμερα και στη Γερμανία ή τη Γαλλία έχουν σαν επίσημη γλώσσα της εταιρείας τα αγγλικά.

Επίσης, αντί της αιμορραγίας φοιτητικού συναλλάγματος η χώρα θα μπορέσει να προσελκύσει φοιτητές από γειτονικές χώρες της ευρύτερης περιοχής. Πολλοί από αυτούς θα μείνουν να εργαστούν και να ζήσουν στην Ελλάδα. Τέτοιους μετανάστες, με υψηλή διάθεση ενσωμάτωσης χρειαζόμαστε.

Η λειτουργία των μη κρατικών πανεπιστημίων, λοιπόν, από την κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη είναι μια σημαντική μεταρρύθμιση, η οποία μακροπρόθεσμα θα φέρει σημαντικές αλλαγές και στα κρατικά πανεπιστήμια και την ελληνική οικονομία.

Τηρουμένων των αναλογιών θυμίζει το άνοιγμα της τηλεπικοινωνιακής αγοράς με την ίδρυση ιδιωτικών εταιρειών κινητής τηλεφωνίας από τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη στις αρχές της δεκαετίας του ’90.

Ένα βήμα που έφερε την Ελλάδα κοντά στον σύγχρονο κόσμο.

2) Μετανάστης που αγαπάει τη χώρα του

Καλησπέρα κύριε Στούπα,

Σας διαβάζω χρόνια και συμφωνώ σε πολλά από όσα λέτε, αλλά δεν έχω επικοινωνήσει ποτέ! Αφορμή του σημερινού μηνύματος είναι η απάντηση το κύριου ΣΜ στον νεαρό μετανάστη. Θα ήθελα να δώσω μια απάντηση μιας και είμαι και εγώ μετανάστης και έχω και άποψη και εμπειρία.

Έφυγα από την Ελλάδα το 2016 σε ηλικία 45 ετών. Έφυγα επί ΣυριζΑνελ αν και δεν έχει τόση σημασία το πότε ακριβώς έφυγε ο καθένας. Θεωρώ ότι όλοι έφυγαν όταν κατάλαβαν τι ακριβώς συμβαίνει στη χώρα ή δεν άντεξαν άλλο ή απλά είχαν την ευκαιρία για ένα καλύτερο μέλλον.  Στην προσωπική εμπειρία μου.

Ναι αγαπάω τη χώρα μου, αλλά δεν άντεξα άλλο να μην εξυπηρετούμε και να με βρίζουν στις δημόσιες υπηρεσίες, διάφοροι “υπάλληλοι” που κάνουν ότι γουστάρουν και δεν τους πειράζει κανένας.

Ναι αγαπάω τη χώρα μου, αλλά δεν άντεξα να με τσακίζουν στους φόρους και τις ασφαλιστικές κρατήσεις για υπηρεσίες που δεν λειτουργούν.

Ναι αγαπάω τη χώρα μου, αλλά θέλω να ΖΩ και όχι να την παλεύω με ότι μισθούλη θεωρεί ότι δικαιούμαι ο κάθε κρατικοδίαιτος επιχειρηματίας!

Ναι αγαπάω τη χώρα μου, αλλά τα παιδιά μου πήγαιναν σε μισογκρεμισμένα, χωρίς θέρμανση σχολεία.

Ναι αγαπάω τη χώρα μου, αλλά τα Πανεπιστήμια λειτουργούν part-time, όποτε γουστάρουν μερικοί μπαχαλάκηδες!

Ναι αγαπάω τη χώρα μου, αλλά δεν ξέρω ποιος μαφιόζος μπορεί να κυκλοφορεί δίπλα μου και να γίνω κάποια μέρα μάρτυρας της δολοφονίας του. Ή ίσως αθώο θύμα του! Και καλά εγώ! Μην είναι κάποιο από τα παιδιά μου.

Μπορώ να γράψω δυο τρεις σελίδες με τέτοια παραδείγματα αλλά σταματώ εδώ. Υποθέτω είναι κατανοητό τι εννοώ!

Σαν μικρή περίληψη: Το “όποιος αγαπάει παιδεύει” δεν είναι καλός οδηγός! Μιλάμε για τη ζωή μας και όχι για το survivor! Αγαπάω τη χώρα μου αλλά δεν μπορώ να ζήσω εκεί, επειδή με έδιωξαν νοοτροπίες και συμπεριφορές βαθιά ριζωμένες που θα αλλάξουν μόνο αν καταφέρουμε να ενσωματωθούμε πραγματικά στην Ευρωπαϊκή λογική και πολιτισμό.

Ευχαριστώ πολύ για τον χρόνο σας!

Γ. Κ.

kostas.stoupas@capital.gr