Η ανακάλυψη αυτή όχι μόνο αναδεικνύει την αρχιτεκτονική ποικιλομορφία της αρχαίας χλωρίδας, αλλά δείχνει επίσης τον καθοριστικό ρόλο που έπαιξαν αυτά τα πρώιμα δάση στη διαμόρφωση του περιβάλλοντος της Γης

Σε μια πρωτοποριακή ανακάλυψη που διευρύνει τα όρια της κατανόησής μας για το προϊστορικό τοπίο της Γης, οι επιστήμονες ανακάλυψαν το αρχαιότερο απολιθωμένο δάσος του κόσμου στη νοτιοδυτική Αγγλία. Το αξιοσημείωτο αυτό εύρημα, που χρονολογείται πριν από 390 εκατομμύρια χρόνια, ξεπερνά το προηγούμενο ρεκόρ που κατείχε ένα δάσος στην πολιτεία της Νέας Υόρκης κατά 4 εκατομμύρια χρόνια. Η έρευνα, στην οποία πρωτοστάτησε το πανεπιστήμιο του Κέιμπριτζ και η οποία περιγράφεται λεπτομερώς σε πρόσφατο δελτίο Τύπου, ρίχνει νέο φως στην πρώιμη ανάπτυξη των χερσαίων οικοσυστημάτων κατά τη διάρκεια της Δεβονικής περιόδου, μιας κρίσιμης εποχής στην ιστορία του πλανήτη, όταν η ζωή άρχισε τη μνημειώδη μετάβασή της από το νερό στη στεριά.

Τα απολιθώματα βρέθηκαν ενσωματωμένα στους ψηλούς βράχους κατά μήκος της νότιας άκρης της Μάγχης του Μπρίστολ. Αυτό το αρχαίο δάσος αποτελούνταν κυρίως από δέντρα Calamophyton, τα οποία είχαν μια επιφανειακή ομοιότητα με τους σύγχρονους φοίνικες με τους λεπτούς, κοίλους κορμούς τους.

Η ανακάλυψη αυτή όχι μόνο αναδεικνύει την αρχιτεκτονική ποικιλομορφία της αρχαίας χλωρίδας, αλλά δείχνει επίσης τον καθοριστικό ρόλο που έπαιξαν αυτά τα πρώιμα δάση στη διαμόρφωση του περιβάλλοντος της Γης. Παγιδεύοντας ιζήματα με τα ριζικά τους συστήματα, τα δέντρα Calamophyton συνέβαλαν στη σταθεροποίηση των όχθεων των ποταμών και των ακτών, κατασκευάζοντας αποτελεσματικά τα οικοσυστήματα στα οποία ευδοκιμούσαν. Αυτή η ενεργός εμπλοκή με το περιβάλλον τους υπογραμμίζει τη δυναμική φύση αυτών των πρώτων δασών στην ενορχήστρωση των συνθηκών για τη ζωή στη γη.

Η συγκριτική ανάλυση των δασών του Δεβονίου στην Αγγλία και τη Νέα Υόρκη αποκαλύπτει μια ταχεία εξέλιξη των δασικών οικοσυστημάτων μέσα σε μια γεωλογικά σύντομη περίοδο. Το αγγλικό δάσος, που χαρακτηρίζεται από τη μονοτυπική συστάδα Calamophyton, έρχεται σε έντονη αντίθεση με την πιο ποικιλόμορφη χλωρίδα του ελαφρώς νεότερου αντίστοιχου στη Νέα Υόρκη. Αυτή η ταχεία διαφοροποίηση των ειδών και η πολυπλοκότητα των δασικών δομών μιλάει για το δυναμισμό των πρώτων χερσαίων περιβαλλόντων της Γης.

Η ανακάλυψη αυτή όχι μόνο εμπλουτίζει την κατανόηση εκείνης της εποχής, αλλά και αναδεικνύει τη σύνθετη αλληλεπίδραση μεταξύ φυτικής και ζωικής ζωής στα εκκολαπτόμενα στάδια της ανάπτυξης των χερσαίων οικοσυστημάτων.