Οι αντίπαλοι ★★★
ΔΡΑΜΑ (2024)
Σκηνοθεσία: Λούκα Γκουαντανίνο
Ερμηνείες: Ζεντάγια, Τζος Ο’Κόνορ, Μάικ Φάιστ

Ο Λούκα Γκουαντανίνο είναι από εκείνους τους κινηματογραφιστές που δεν φοβούνται τους πειραματισμούς και τις καινούργιες προκλήσεις. Από το γεμάτο ρομαντισμό «Να με φωνάζεις με το όνομά σου», που τον έκανε παγκοσμίως γνωστό, πήγε στην αναβίωση του σκοτεινού «Suspiria» και από εκεί στον απολαυστικό… κανιβαλισμό του «Bones and All».

Τώρα επιστρέφει με ένα εξίσου διαφορετικό φιλμ, εμπνευσμένο από τον τρομερά ανταγωνιστικό κόσμο του τένις. Η Τάσι (Ζεντάγια), άλλοτε παιδί – θαύμα του αθλήματος και νυν σύζυγος και προπονήτρια του Αρτ (Μάικ Φάιστ), ενός πρωταθλητή του οποίου η καριέρα έχει πάρει την κάτω βόλτα, ψάχνει τρόπους να τον επαναφέρει στην κορυφή. Στην πορεία οι δυο τους θα πέσουν πάνω στον Πάτρικ (Τζος Ο’Κόνορ), παλιό κολλητό του Αρτ αλλά και εραστή της Τάσι, με το παρελθόν να επιστρέφει για να τους στοιχειώσει.

Ο Γκουαντανίνο κινηματογραφεί ένα μάλλον άνισο σενάριο του Τζάστιν Κούριτσκες, το οποίο στις καλύτερες στιγμές του διαβάζεται σαν ιστορία ερωτικού ανταγωνισμού, η οποία μεταφέρεται στα κορτ και τούμπαλιν. Σε εκτεταμένα φλας μπακ παρακολουθούμε την ιστορία γνωριμίας των ηρώων, όταν ακόμη όλοι τους ήταν νεαροί, ανερχόμενοι τενίστες με όνειρα για μια λαμπρή καριέρα. Στην κορυφή του ερωτικού τριγώνου βρίσκεται η Τάσι, τεράστιο ταλέντο, που θα δει τη σταδιοδρομία της να καταρρέει έπειτα από έναν σοβαρό τραυματισμό. Κάπως έτσι θα προτιμήσει τον σταθερό και στοργικό Αρτ από τον συναρπαστικό, αλλά άστατο Πάτρικ. Η επιλογή της θα αποδειχθεί καθοριστική για τη μοίρα και των τριών τους.

Η Τάσι προτιμάει τον σταθερό και στοργικό Αρτ από τον συναρπαστικό, αλλά άστατο Πάτρικ. Η επιλογή της θα αποδειχθεί καθοριστική για τη μοίρα και των τριών.

Οι ρυθμοί της ταινίας, υπαγορευμένοι και από το «ανεβαστικό» ηλεκτρονικό σάουντρακ των Τρεντ Ρέζνορ και Ατικους Ρος, είναι γρήγοροι, καθώς ο Γκουαντανίνο προσπαθεί να αισθητοποιήσει την ανταλλαγή (συναισθηματικών) χτυπημάτων μεταξύ των πρωταγωνιστών, τοποθετώντας την κάμερα ακόμη και πάνω στο… μπαλάκι του τένις που πηγαινοέρχεται. Ούτως ή άλλως το κομμάτι του ίδιου του σπορ εδώ είναι μάλλον δευτερεύουσας σημασίας –και όχι τόσο ρεαλιστικό σαν απεικόνιση–, αφού εκείνο που μετράει είναι περισσότερο οι δυναμικές μεταξύ των ηρώων.

Οπως είπαμε, η ταινία έχει και τα ψεγάδια της· κυρίως την ατολμία να μετατραπεί σε πραγματικό ερωτικό θρίλερ και το κάπως αδύναμο – αμήχανο φινάλε. Από την άλλη διαθέτει μερικές πραγματικά απολαυστικές σκηνές, όπως αυτή της πρώτης νύχτας που περνούν οι τρεις τους μαζί, ενώ τα νιάτα και η φρεσκάδα που αποπνέουν μαγνητίζουν το βλέμμα του θεατή.