Έχει μερικές ώρες που τελείωσα το Shogun και γράφω αυτές τις ψηφιακές αράδες για να εκφράσω την εμπειρία μου και το πρώτο πράγμα που μου βγαίνει να πω με ασφάλεια είναι ότι ΔΕΝ είναι το ιαπωνικό Game of Thrones που περίμενα. Oύτε και το φεουδαρχικού τύπου Game of Thrones σήριαλ που περίμενες εσύ που διαβάζεις αυτές τις γραμμές -κατά πάσα πιθανότητα. Ακολουθεί αρκετά πιστά το βιβλίο του  και μάλιστα τόσο ευλαβικά, με τον δέοντα σεβασμό που διέπει την ιαπωνική κουλτούρα, που το φινάλε του ξεφεύγει από τα κλασικά δυτικόφερτα, μπλοκμπαστερικά πλαίσια.

Ήταν ένα επικό ταξίδι με τον «Άντζιν» του -δεν είναι ο Τομ Χάρντι- Cosmo Jarvis, τη Μαρίκο της φοβερής Maria Sawai και τον Τορανάγκα-σαν του Hiroyuki Sanada; Ήταν σίγουρα. Ωστόσο, το πολύ σπλάτερ, η περίσσια δράση, οι “κουροσαβικές” μάχες με σαμουράι έλειψαν από τη μέση και μετά…αν τις περιμένατε.

Η σειρά του Disney Plus και παραγωγής του FX, το οποίο μας έχει χαρίσει πολλά διαμαντάκια τελευταία (βλ. The Bear), μετά την ηλεκτρισμένη αρχή της ομολογώ πως έκανε, αυτό που λέμε στην κοινή γλώσσα των τηλεοπτικών σειρών, κοιλιά. Μη πω ολόκληρο… σκεμπέ. Η πρώτη τετράδα των 10 συνολικά επεισοδίων ήταν καταιγιστική και πάνω κάτω στάθηκε στα μέτρα ενός ιαπωνικής κουλτούρας σήριαλ εποχής με γεμάτη την δυτική του χροιά στα πάντα.

Μα θυμάστε πόσο “τύπου Red Wedding” ήταν το φινάλε του 4^ου επεισοδίου; Από εκείνο το σημείο που δεν υπήρχε επιστροφή για την ίδια την πλοκή είναι λες και το ύφος της σειράς…έγινε πιο πράο, πιο ήρεμο, πιο μεθοδικό. Ναι, μου άρεσαν πολύ οι πολιτικάντικες διενέξεις όπου πάντοτε γινόντουσαν υπό τις σφιχτές ιαπωνικές αρχές ηθικής και κοινωνικής τάξης, ωστόσο κάπως άρχισαν να βαραίνουν παραπάνω από όσο έπαιρνε ο ρυθμός. Σαν κάτι στο γράψιμο της σειράς να προκάλεσε περιττό…λιπάκι στο άλλοτε ζουμερό κρέας του Shogun.

Και τι πρέπει να γίνεται με το λιπάκι σε αυτές τις περιπτώσεις; Να το τριμάρουμε φυσικά για να στρώσει η γεύση συνολικά. Αυτό δυστυχώς δεν έγινε και πέραν μερικών σκηνών-highlights στα επεισόδια 5-7 όπως την συνάντηση του Τορανάγκα με τον αδερφό του, θα μπορούσε τελικά η σειρά να ήταν δύο επεισόδια λιγότερα και να ήταν πιο σφιχτή στα όσα ήθελε να πει και όσον αφορά το κεντρικό της μήνυμα. Ένιωσα αχρείαστο εντελώς στο φινάλε όλες τις σκηνές που επένδυσε στη σχέση Μπουντάρο-Μαρίκο για παράδειγμα. Επέλεξε τελικά την πολύ πιο μεθοδική προσέγγιση και δεν της βγήκε. Στο βιβλίο δεν γνωρίζω πως περνάνε αυτά τα γεγονότα, όμως άλλο το βιβλίο και άλλο η τηλεοπτική σειρά (και το μέσο).

Αυτό δεν την καθιστά μια σειρά με κακό φινάλε ούτε και μέτριο. Είναι σπουδαίο το φινάλε για τα ρέστα που άφησε στον θεατή, το payoff όλου του ταξιδιού το οποίο είχε αρκετά το γκριζαρισμένο από παντού δολοπλόκο ύφος -ειδικά στο πώς κατέληξε με τον Τορανάγκα. Ξεκάθαρα το φινάλε του ήταν κάτι ανάμεσα σε Νονό και Game of Thrones αλλά χωρίς το…budget του GoT. Ίσως και για αυτό πολύ έξυπνα διαχειρίστηκε το πώς θα έκλεινε την ιστορία του Shogun χωρίς να χρειαστεί να δείξει το ιαπωνικό “Battle of the Bastards”.

Αντιλήφθηκα ότι η στρόφιγγα του προϋπολογισμού στέρευε όσο κορυφωνόταν η σειρά αλλά μαεστρικά η παραγωγή του FX κάλυψε αυτή την ατέλεια. Όπως χρησιμοποίησε επιδέξια τον χαμηλό, φυσικό φωτισμό, τα χτιστά πλατό και όσα πρόσθετε μέσω της Volume τεχνολογίας. Αν και στα δικά μου τα μάτια το πρόδιδε ο τεχνητός φωτισμός της μέρας ενίοτε.

Αφού αποφάσισε να κλείσει όχι με γδούπο, χωρίς λουτρό αίματος και μεγαλοπρεπή σκηνικά, αντιθέτως έχτισε το twist του φινάλε του με μια αρχοντική ευγένεια, με χάρη όπως οι “εταίρες” τους και με δόλο όπως όλοι αυτοί που ήθελαν να πάρουν τη θέση του Shogun.

Εν κατακλείδι, κρατάω ένα πραγματικά δουλεμένο cast, με μεστότατες ερμηνείες από ΟΛΟΥΣ, κρατάω το σακάτεμα της ταύτισης του θεατή με οποιονδήποτε χαρακτήρα θέλησε να ταυτιστεί σαν άλλο Game of Thrones (με τη σχέση Τορανάγκα-Αντζιν) και κρατάω ότι ήταν μια εξαιρετική σειρά που θέτει σοβαρή υποψηφιότητα από τώρα για να βρίσκεται στο Top 10 του 2024. Θα το ήθελα διαφορετικό το κλείσιμό του δε σας το κρύβω και αν ήταν όπως το φανταζόμουν θα έμπαινε σίγουρα στη δεκάδα, όμως πρέπει να τιμήσω, να χειροκροτήσω και να σεβαστώ το ευρύτερο όραμα των δημιουργών που αναμφίβολα ήταν σφιχτοδεμένο όσο το κιμονό της αρχόντισας Μαρίκο.