Το μυαλό του ανθρώπου είναι άβυσσος. Αυτά που κρύβει, αυτά που κουβαλάει και σε αυτά που βυθίζεται, είναι πέραν της φαντασίας. Όταν το μυαλό αρρωσταίνει, αρρωσταίνει και η ψυχή, κλονίζεται το “είναι” του ατόμου και κινδυνεύει να μπει σε μία λούπα, τόσο σκοτεινή που μέχρι να καταρρεύσει, ο βασανισμός είναι επίπονος. Η κόλαση που περνάει ένα μυαλό όταν χάνει τα λογικά του, όταν επιτίθεται από ψυχώσεις, είναι θλιβερή. Δεν υπάρχει πιο ακραίος πόνος από τον πόνο της ψυχής.

Ένας από τους λόγους που λάτρεψα το πρώτο Hellblade, είναι γιατί είναι από τα ελάχιστα «έργα» της σύγχρονης εποχής που κατάφερε να αποτυπώσει με περίσσια περιγραφικότητα και με σεβασμό προς όλους όσους κουβαλάνε ψυχώσεις, αυτήν την «άρρωστη» κατάσταση, που εκατομμύρια άνθρωποι ζουν καθημερινά. Το Senua’s Sacrifice είναι ένα μοναδικό παιχνίδι που άφησε το δικό του αποτύπωμα στο gaming στερέωμα.

Και ήρθε ο καιρός για τη δεύτερη περιπέτεια της Senua. Αφού πέρασε και το ίδιο του μια «μικρή» κόλαση κατά την ανάπτυξη, μιας και η Ninja Theory είδε μεγάλες αποχωρήσεις από το δυναμικό της και γνώρισε νέα αφεντικά πάνω από το κεφάλι της, το Senua’s Saga: Hellblade 2 είναι πλέον εδώ, έτοιμο να μας βυθίσει στο δικό του σκοτεινό ωκεανό. Καταφέρνει, όμως, να συναρπάσει και να «αγγίξει», όπως έκανε ο προκάτοχός του;

Τα γεγονότα του δεύτερου παιχνιδιού λαμβάνουν χώρα λίγο μετά το τέλος του πρώτου Hellblade. Η Senua, θέλοντας να βρει την πηγή του σκοταδιού της και να βάλει ένα τέλος στη θλίψη των ανθρώπων της, μπαίνει σε μία βάρκα με σκλάβους, οι οποίοι οδηγούνται σε ένα νησί κάπου στην Ισλανδία. Από εκεί ξεκινάει ένα ταξίδι προς το «φως», το οποίο ζητά απεγνωσμένα για να φωτίζει όλο αυτό το μαύρο πέπλο που έχει σκεπάσει τη ζωή της ίδιας και του λαού της.

Ακόμη μία φορά ο τρόπος με τον οποίο είναι σκηνοθετημένο το παιχνίδι, είναι αριστουργηματικός. Ο σπαραγμός, η απελπισία και ο πόνος είναι στο προσκήνιο, ενώ η περιγραφική ωμότητα της πλοκής είναι σχεδόν αφοπλιστική. Η γραφή έχει ξανά μία ποιητική χροιά, ενώ οι αλληγορίες είναι πολλές και εμφανείς. Υπάρχουν στιγμές που η αφήγηση είναι τόσο δραματική που σε τραβάει όλο και πιο βαθιά, μέχρι που φτάνει σε ένα σημείο να έχει βρει πια τον «πάτο», που αναγκάζεσαι να συμφιλιωθείς με το ρυθμό της. Ωστόσο, θεωρώ πως αφηγηματικά δεν έχουμε την κορύφωση που προμηνύει το αρχικό διακύβευμα και βρήκα το τέλος ελαφρώς αδύναμο, χωρίς αυτό να σημαίνει απογοητευτικό. Ο τίτλος χωλαίνει κυρίως στον τρόπο που θέλει να επικοινωνήσει το τέλος του και όχι στο τέλος του αυτό καθαυτό. Επίσης, σεναριακά ένιωσα πως τελείωσε και δεν το χόρτασα, ενώ το απολάμβανα πολύ. Συγκεκριμένα, δε νομίζω να έπαιξα παραπάνω από 6-7 ώρες.

Η ψύχωση της Senua και εδώ είναι παρούσα, με τις «φωνές» που τις μιλούν και υφαίνουν την κάθε της σκέψη, να αποτελούν μία μαρτυρική διαδικασία και για τον ίδιο τον παίκτη, σαν άλλες ερινύες που κατασπαράζουν τη ψυχή και τη γεμίζουν τύψεις και πόνο. Μπορεί στο μέσο gamer αυτό να φαντάζει λιγάκι κουραστικό από ένα σημείο και μετά, αλλά το concept ήταν εξαρχής ξεκάθαρο: η Senua πάσχει από βαριά σχιζοφρένεια και «ακούει» διαρκώς φωνές, οπότε για να ταυτιστούμε έστω και λίγο με αυτήν, θα πρέπει και εμείς ως παίκτες, να πάρουμε μια γεύση από τη μίζερη και θλιβερή καθημερινότητά της. Το αρχικό νήμα της ιστορίας, όμως, το κρατάει η αφηγήτρια της όλης πλοκής, της οποίας τα λόγια έχουν καίρια σημασία μιας και απογυμνώνουν την κάθε σκηνή και προσγειώνουν ανώμαλα κάθε σκέψη που πάει να ξεπεταχτεί με θράσος.

Το ρόλο της Senua, για ακόμη μία φορά αναλαμβάνει η εκπληκτική Melina Juergens, την ώρα που και το υπόλοιπο cast -που συμπληρώνεται από τους Gudmundur Thorvaldsson, Aldís Amah Hamilton και Steven Hartley- στέκεται επάξια στο ύψος των περιστάσεων και όλοι τους δίνουν εξαιρετικές ερμηνείες. Και οι ερμηνείες είναι αυτές στις οποίες η σκηνοθεσία και το σενάριο βάσισαν πολλά και σηκώνουν στις πλάτες τους το δέσιμο που επιχειρείται να επιτευχθεί στο κατά τ’ άλλα σύντομο χρονικό διάστημα που δίνεται στον παίκτη. Θέλω να πω, με πιο απλά λόγια, πως ενώ υπάρχουν τα φόντα και οι προδιαγραφές να χτιστούν όμορφα και ομαλά οι χαρακτήρες, δεν τους δίνεται ο απαραίτητος χρόνος για να ξεδιπλωθούν, με αποτέλεσμα να μην προλαβαίνεις να ταυτιστείς μαζί τους ή να σε συνεπάρουν.

Σε ό,τι αφορά στο gameplay εδώ η κατάσταση είναι λιγάκι πονεμένη και εξηγούμαι. Το Senua’s Saga ακολουθεί σχεδόν ευλαβικά τα χνάρια του προκατόχου του. Έτσι, έχουμε και πάλι ένα παιχνίδι που περισσότερο φέρνει σε κινηματογραφική, διαδραστική εμπειρία, παρά σε κανονικό βιντεοπαιχνίδι, με την έννοια που πάρα πολλοί έχουν στο μυαλό τους. Όχι, το Hellblade 2 δεν έγινε God of War, όχι το Hellblade 2, δεν έγινε περισσότερο «βιντεοπαιχνίδι». Απεναντίας, θα έλεγα πως έγινε περισσότερο «ταινία» και αυτό ο καθένας το εκλαμβάνει όπως θέλει. Προσωπικά, ενώ μου αρέσουν πολύ τα «κινηματογραφικά gaming δράματα», θα ήθελα περισσότερη συμμετοχή ως παίκτης. Οι μάχες είναι μετρημένες στα δάχτυλα, ενώ και οι γρίφοι δεν αρκούν για να σε χορτάσουν. Από την άλλη, είμαι άνθρωπος που μπορώ να βυθιστώ στην αφήγηση και στη γραφή και το Hellblade 2, έχει αρκετές τέτοιες σκηνές.

Η μάχες έχουν βελτιωθεί αισθητά, αλλά κρατάνε τη στιβαρή και ρεαλιστική τους υπόσταση. Κάθε φορά που έμπαινα σε μία σύγκρουση με κάποιον εχθρό, απολάμβανα το κάθε δευτερόλεπτο. Η τρομακτική διασταύρωση του μέταλλου των σπαθιών και το ωμό κόψιμο της σάρκας στα χτυπήματα, είναι στοιχεία που χαρίζουν έναν απίστευτο, αποτρόπαιο ρεαλισμό. Επιπροσθέτως, εξαιρετικά βελτιωμένες βρήκα τις αριστοτεχνικά δοσμένες χορογραφίες στις μάχες, που πλέον δεν έχουν σε τίποτα να ζηλέψουν από σκηνές ταινιών του Χόλυγουντ. Γενικότερα, σε επίπεδο σκηνοθεσίας στις όποιες στιγμές η δράση παίρνει πρωταγωνιστικό ρόλο, η Ninja Theory με έβγαλε ασπροπρόσωπο και έδειξε πως είναι ένα στούντιο με τρομερή αντίληψη και αισθητική.

Αν θυμάστε από το πρώτο παιχνίδι, οι γρίφοι ήταν το δεύτερο μεγάλο κομμάτι που έπιανε χώρο στην πίτα του gameplay. Και στο Senua’s Saga, καταλαμβάνουν το ίδιο σημαντικό κομμάτι και εκτελούνται με παρόμοιο τρόπο. Έτσι και εδώ έχουμε γρίφους που κατά 99% θα ζητήσουν να παίξεις με την προοπτική. Το κακό είναι ότι δεν εμβαθύνουν σχεδόν καθόλου και νιώθεις ότι πολλές φορές, εκτός ότι επαναλαμβάνονται, δεν προσπαθούν να σε παιδέψουν ούτε στο ελάχιστο. Θα ήθελα περισσότερη ενασχόληση με αυτό, θα ήθελα να ζοριστώ λιγάκι παραπάνω και εν τέλει, θα ήθελα η Ninja Theory να εκμεταλλευτεί κάπως πιο έξυπνα το τερέν.

Τεχνικά, νομίζω πως έχουμε να κάνουμε με το ομορφότερο παιχνίδι εκεί έξω. Η Unreal Engine 5 έχει αποδοθεί με τον καλύτερο τρόπο και μπορεί να…φρικάρει τα μάτια και το νου από την ομορφιά της. Η άγρια φύση της Ισλανδίας είναι σχεδόν υπνωτική και οι κόποι του στούντιο, με διανυκτερεύσεις στα αληθινά μέρη της χώρας, απέδωσαν καρπούς. Τα μοντέλα των χαρακτήρων είναι εκθαμβωτικής λεπτομέρειας, ενώ οι τεχνικές facial animation και lip-sync είναι αφοπλιστικά καλές. Το σύνολο των animation γενικότερα, είναι υψηλού επιπέδου και κοιτάει στα μάτια πολύ μεγαλύτερες παραγωγές, από πολύ μεγαλύτερα στούντιο. Ας είμαστε, όμως, ρεαλιστές. Το παιχνίδι είναι απολύτως γραμμικό, η αλληλεπίδραση της Senua με το περιβάλλον είναι, σχεδόν, ανύπαρκτο. Αντιλαμβάνεστε, πως είναι πολύ ευκολότερο να «γυαλίσεις» έναν τέτοιο κόσμο, απ’ ό,τι, επί παραδείγματι, ένα πιο «δραστήριο» παιχνίδι. Ωστόσο, η εικόνα παραμένει εικόνα και το μάτι στο Hellblade 2 θα περάσει φανταστικά, όπου και να παίξει το παιχνίδι, μιας και στο PC, αλλά και στα Xbox Series S και X, ο τίτλος είναι πανέμορφος, με τη διαφορά ότι στο PC θα «κοιτάει» στα 60fps.

Όλη η εμπειρία του Hellblade 2, όμως, θαρρώ πως βασίζεται και πάλι στον ήχο και όχι, δεν πρόκειται να απογοητεύσει. Το παιχνίδι ουρλιάζει να παιχτεί με ακουστικά και αν το κάνετε θα ανταμειφθείτε πλουσιοπάροχα. Εκπληκτικά εφέ, φανταστική μίξη, υπέροχο μάστερ από τους Βρετανούς της Ninja Theory, που ξαναλέω, βάζουν τα γυαλιά σε τεράστια στούντιο. Ιδιαίτερη μνεία θέλω να κάνω στη μουσική, που τη βρήκα ακόμη καλύτερη από το αρχικό παιχνίδι, με σαφέστατα πιο επική υπόσταση, ενώ δεν της λείπουν και οι πιο ευαίσθητες στιγμές, που κατά την άποψή μου, έλειπαν από το Senua’s Sacrifice.