Θα ήταν κοινοτοπία αν έλεγα πως ο πόλεμος στην Ουκρανία ενσωματώθηκε κανονικά στις εξελίξεις. Φαίνεται ότι και στα μέτωπα του πολέμου οι δύο αντίπαλοι έχουν σταθεροποιήσει τις θέσεις τους, γεγονός δυσμενές για τον ουκρανικό στρατό. Τις προάλλες ο Πούτιν μίλησε για ειρήνευση στην περιοχή, αλλά οι απαιτήσεις του συνιστούν μια άνευ όρων παράδοση της Ουκρανίας. Άλλωστε δε βιάζεται. Η πιθανολογούμενη νίκη του Τραμπ στις αμερικανικές προεδρικές εκλογές θα αλλάξει όλο το τοπίο, καθώς είναι γνωστές οι θέσεις του για το ουκρανικό. Ουσιαστικά θα αποδεχθεί τις προτάσεις του Πούτιν ώστε να τερματιστεί ο πόλεμος. Και η Ευρώπη;

Χωρίς τις ΗΠΑ η Ευρωπαϊκή Ένωση ελάχιστα μπορεί να κάνει για την Ουκρανία, πολύ δε περισσότερο αν ο γαλλογερμανικός άξονας οδηγηθεί σε παράλυση μετά τις γαλλικές βουλευτικές εκλογές. Ούτως ή άλλως η γερμανική κυβέρνηση είναι εξασθενημένη μετά το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών, ενώ είναι άγνωστον -παρά τις αντιθέτου διαβεβαιώσεις- τι στάση θα κρατήσει μια γαλλική κυβέρνηση υπό τη Μαρί Λεπέν. Το σκηνικό γίνεται ακόμα πιο ανησυχητικό, καθώς μπαίνει στην εξίσωση και η νέα βρετανική κυβέρνηση, που όπως όλα δείχνουν θα είναι των Εργατικών. Μέχρι τώρα οι Συντηρητικές κυβερνήσεις προσέφεραν απλόχερα κάθε μορφής βοήθεια στον ουκρανικό στρατό από το 2014. Τι θα πράξουν οι Εργατικοί;

Πάντως, ο λαϊκιστής Νάιτζελ Φάρατζ, με προχθεσινές δηλώσεις του, αναμάσησε τις θέσεις του Πούτιν για την εισβολή στην Ουκρανία. Επέρριψε τις ευθύνες στο ΝΑΤΟ με τη συνεχή προς την ανατολή επέκτασή του, ενώ δεν παρέλειψε να εκδηλώσει τον θαυμασμό του για τον τρόπο που κυβερνά ο Ρώσος ηγέτης. Ο Φάρατζ είπε δημοσίως αυτό που λένε ιδιωτικά πολλοί αρχηγοί κομμάτων του ακραίου δεξιού χώρου, οι οποίοι ελάχιστη ευαισθησία τρέφουν για τα ανθρώπινα δικαιώματα και για την αυτοδιάθεση των λαών. Διότι από την πρώτη στιγμή της εισβολής στην Ουκρανία το κεντρικό ζήτημα ήταν αν μια χώρα μπορεί να αποφασίζει μόνη της για την τύχη της ή αν θα πρέπει να λαμβάνει υπ΄όψη και τη γνώμη του πανίσχυρου γείτονά της. Αν δηλαδή στον 21ο αιώνα ισχύει ακόμα το δόγμα της περιορισμένης εθνικής κυριαρχίας και η στρατηγική του Χένρι Κίσινγκερ για τη συλλογική ασφάλεια που αφορούσε όμως έναν διπολικό κόσμο. Και δυστυχώς υπάρχουν Ευρωπαίοι ηγέτες που αποδέχονται ξεπερασμένα δόγματα και στρατηγικές.

Στην Ελλάδα έχουμε κι εδώ πολιτικούς αρχηγούς που δεν κρύβουν την προτίμησή τους στον τρόπο που κυβερνά ο Πούτιν. Αυτοί είναι οι φανεροί οπαδοί του και είναι δεδομένοι. Υπάρχουν όμως και μεγαλοπαράγοντες του κυβερνώντος κόμματος που ποτέ δεν καταδίκασαν την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία. Και κάποιοι άλλοι ψέλλισαν μια δειλή καταδίκη που συνοδευόταν όμως από την επιχειρηματολογία Φάρατζ. Φταίει και η Δύση. Και αν επιχειρηθεί αποσταθεροποίηση της κυβέρνησης -μια φορά επιχειρήθηκε το καλοκαίρι του 2022- μην ψάχνετε αλλού την αιτία. Η αναφανδόν στήριξη στην Ουκρανία ενόχλησε και ενοχλεί.

Και μη μου πείτε πως μιλώ σαν την Πυθία.