Όταν ο Τζόνι Μπ. Βαρούνις άνοιξε στη Νέα Υόρκη το The Auction House, το 1993, ήξερε ότι δεν ήθελε συγκεκριμένοι πελάτες, δηλαδή όσοι ήταν «20κάτι», να διαβούν τις πόρτες του. Ηθελημένα, δημιούργησε ένα μπαρ που θεωρούσε πως η ατμόσφαιρά του δεν θα ήταν προσφιλής προς τους πελάτες που μόλις είχαν τελειώσει τη σχολή τους. Πλούσιες, βελούδινες κουρτίνες, κρυστάλλινοι πολυέλαιοι, αντίκες. Τις Παρασκευές και τα Σάββατα, ο κανόνας ήταν απλός και ξεκάθαρος. Μόνο οι άνω των 25 επιτρέπονται στο μαγαζί.

«Δεν είχα ανάγκη κάποιον 21χρονο να έρθει μαζί με δυο φίλους, να τα πιουν και μετά να κάνουν εμετό στην τουαλέτα», λέει ο Βαρούνις. Σύμφωνα με τον ίδιο, αυτή η πολιτική δεν ήταν συνηθισμένη εκείνη την εποχή, και κάποιοι είχαν αμφισβητήσει την απόφασή του να μη δέχεται νεότερους πελάτες. Τρεις δεκαετίες αργότερα, το συγκεκριμένο μπαρ αποτελεί πια ορόσημο της πόλης, και ο κανόνας της Παρασκευής και του Σαββάτου καθιερώθηκε με τέτοιο τρόπο, που εφαρμόζεται και στο μπαρ-αδερφάκι του The Auction House, το The Back Room.

Σήμερα, στις ΗΠΑ, μπαρ εφαρμόζουν και ακόμη πιο αυστηρή πολιτική εισόδου από μια ηλικία και μετά, με την ελπίδα να αποφύγουν συμπεριφορές που κάποιες φορές απαντώνται σε όσους άρχισαν πρόσφατα να πίνουν και νόμιμα. Όμως, το ηλικιακό όριο δεν είναι συνηθισμένο και στα εστιατόρια, και αυτό φάνηκε από τις αντιδράσεις που προκλήθηκαν όταν ένα εστιατόριο στο Σεντ Λούις άρχισε να επιτρέπει την είσοδο στις γυναίκες άνω των 30 και στους άνδρες άνω των 35.

Ο κάθε ιδιοκτήτης αποφασίζει τι θα κάνει με την επιχείρησή του, λέει ο Βαρούνις, όμως το ερώτημα είναι μέχρι ποιο βαθμό πρέπει να μπορούν να θέτουν τέτοιους περιορισμούς;

Ακόμη και οι ίδιοι οι πελάτες φαίνεται να συμφωνούν με το ηλικιακό όριο

Η κοινωνία φαίνεται να έχει αποδεχθεί τα μαγαζιά που επιλέγουν αυτή την τακτική. Μπαρ σαν του Βαρούνις λειτουργούν έτσι πολλά χρονιά χωρίς προβλήματα, και απευθύνονται και σε ένα κοινό που επιθυμεί να βγει για βραδύ χωρίς πιθανούς περισπασμούς από άλλους πελάτες που δεν έχουν μάθει ακόμα πώς να βγαίνουν για ποτό χωρίς κακά επακόλουθα. Κάποια εστιατόρια μάλιστα είδαν τις κρατήσεις τους να πληθαίνουν μετά την απαγόρευση μικρών παιδιών στη σάλα τους, ενώ τα ξενοδοχεία και resorts που δέχονται μόνο ενήλικες έχουν γίνει πολύ δημοφιλή.

Και ενώ πολλοί είναι αυτοί που στηρίζουν αυτούς τους περιορισμούς, υπάρχουν και εκείνοι που διαφωνούν ότι η ηλικία και η ωριμότητα έχουν πάντα τέτοια αναλογία, ενώ αναρωτιούνται αν κάποιοι στα 20κάτι τους θα ήθελαν έτσι κι αλλιώς να βγουν κάπου όπου συχνάζουν τριαντάρηδες και σαραντάρηδες.

Αυτοί οι περιορισμοί θα γίνουν η νέα διεθνής τάση στην εστίαση;

Οι ειδικοί δεν το βλέπουν και πολύ πιθανό. Ο αποκλεισμός αυτής της ηλικιακής ομάδας αποκλείει και μια μερίδα πελατών που η αγορά πάντα θέλει να προσελκύει. Μπορεί τα μπαρ να μπορούν πιο εύκολα να θέτουν τέτοιους περιορισμούς, όμως, αυτή η τόσο αυστηρή πολιτική δεν συστήνεται και για τα εστιατόρια. Οι νεότερες γενιές, σύμφωνα με τον Τζέισον Κάπλαν, CEO εταιρείας συμβουλευτικής για εστιατόρια, συνηθίζουν να χαλάνε περισσότερα χρήματα σε εξόδους, ποτά και φαγητό εκτός σπιτιού.
Άλλοι κάνουν λόγο για ηλικιακό ρατσισμό, άλλοι για κακή επιχειρηματική κίνηση, άλλοι για ένα κενό στον χώρο της εστίασης που επιτέλους κάποιοι φρόντισαν να καλυφθεί. Το αν θα είναι μία τάση για τους λίγους ή τους πολλούς μένει να αποκαλυφθεί.

Πηγή: cnn.com

Το άρθρο της εβδομάδας

FOOD SCIENCE