Αθλητική στήλη,
αποκλειστικά για χουλιγκάνους, λοβοτομημένους και κάφρους

*** Χουλιγκάνοι, Λοβοτομημένοι και Κάφροι όλων των ομάδων,
όλων των κομμάτων
και όλων των θρησκειών,
σάς χαιρετώ…

ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΟΣ ΧΩΡΟΣ

*** Δεκαπενταύγουστο(ς).
Καθ’ όλην τη διάρκεια τής ημέρας
ηχεί διαρκώς στ’ αφτιά μας και παρελαύνει διαρκώς μπροστά στα μάτια μας,
αυτή η -χείριστης αισθητικής- ευχή που έχει επινοήσει το «Λούμπεν Χριστιανοταλιμπανάτο»
προκειμένου να συμπυκνώνει την εορτή για την Κοίμηση τής Θεοτόκου:
«Καλή Παναγιά».

Γιορτές και πανηγύρια επειδή η «Θεοτόκος» παρέδωσε πνεύμα;
Και επίσης, γιατί αντιστοίχως δεν λέμε «Καλό Χριστό»;
Γιατί δεν λέμε «Καλό Κωνσταντίνο», «Καλή Ελένη», και πάει λέγοντας..;
Εκεί, λοιπόν, που με πλατύ ειρωνικό μειδίαμα επιδίδεσαι στις ρητορικές απορίες,
παρατηρείς μία εξόχως ενδιαφέρουσα σημειολογία
που σε συνδέει ακαριαία με το κρίσιμο βραδινό ματς τού «Europa League».

Ο Παναθηναϊκός φιλοξενείται από τον Άγιαξ στη ρεβάνς τού 0-1
και διαπιστώνεις ότι οι δύο ομάδες συγκροτούν το ακρωνύμιο «ΠΑΝΑΓΙΑ(Ξ)»
(παροξύτονο μεν, ευρηματικό και εντυπωσιακό δε).
Κι ενώ εσύ αισθάνεσαι -λόγω τής σατανικής σκέψης σου-
ότι έχεις καταστεί ήδη υποψήφιος για αφορισμό από την εγχώρια «Ιερά Εξέταση»,
έρχεται η συγκλονιστική εξέλιξη τής αναμέτρησης
να προσθέσει στη «Λίστα των Υποψήφιων προς Αφορισμό»
όλους τούς ένθεους φιλάθλους που είναι πιστοί στο «Τριφύλλι».

ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΟΣ ΧΩΡΟΣ

Στο 89ο λεπτό, οι «Πράσινοι» ισοφαρίζουν το σκορ τού πρώτου αγώνα,
αναποφεύκτως οι μνήμες ταξιδεύουν πίσω στον Χρόνο,
η «Βαζέχειος Σκυτάλη» συνεχίζει την αέναη διαδρομή της.
Ο Τετέ παγώνει το Άμστερνταμ!

*** Ο αγώνας πηγαίνει στη παράταση,
η οποία μετατρέπεται -κι από τις δύο ομάδες- σε κραυγαλέα διεκπεραίωση·
είναι σαφές ότι υπάρχει ένας άτυπος συμβιβασμός ανάμεσα στους αντιπάλους,
ώστε η Πρόκριση να παιχτεί στο ύστατο προβλεπόμενο στάδιο.

Πάντοτε σε τέτοιες περιπτώσεις εμφανίζεται το ακλόνητο κλισέ
«Η Ψυχοφθόρος Διαδικασία των Πέναλτι»,
όμως η (δεδομένη) ψυχική φθορά
-η οποία είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τη συγκεκριμένη διαδικασία-
έχει κι αυτή τις διαβαθμίσεις της.
Ενίοτε, μάλιστα, καταλήγει να εξελιχθεί σε ανεπανάληπτο «roller-coaster».

Το Τρίπτυχο των Ολυμπιακών Αγώνων,
το περίφημο «Citius-Altius-Fortius» (ήτοι, το «Γρηγορότερα-Ψηλότερα-Δυνατότερα»)
μετετράπη σε… «Citius-Penaltius-Fortius».
34 πέναλτι.
17 έκαστη ομάδα.
13-12 το τελικό σκορ.
5 «Match Balls» στα πόδια των ποδοσφαιριστών τού Άγιαξ.
8 «Match Balls» στα χέρια τού τερματοφύλακα τού Παναθηναϊκού.
Ναι, τα έφερε έτσι η διακύμανση τού σκορ,
ώστε -κάνοντας την ποιοτική ανάλυση των «Match Balls»-
να περιγράφονται με χειρουργική ακρίβεια οι δύο αναμετρήσεις
και να προκύπτει το απολύτως εύστοχο τελικό συμπέρασμα..:
Το Ποδόσφαιρο ενίκησε το Χειρόσφαιρο.

Ο Ντραγκόφσκι ήταν ο ήρωας στον πρόσφατο ημιτελικό Κυπέλλου με τον Π.Α.Ο.Κ.,
το ζεύγος «Θαύμα-Αποτέλεσμα» βρήκε τότε την εκπλήρωσή του,
όμως τώρα δεν επήλθε η «Ολοκλήρωση τού Θαύματος».
Πικρός αλλά δίκαιος αποκλεισμός.

Γιατί «δίκαιος»;
Διότι και στα δύο παιχνίδια ο Άγιαξ ήταν ο κυρίαρχος,
ήταν ο ευρισκόμενος σε θέση υπεροχής, ήταν -βάσει εικόνας- το φαβορί.
Ο Παναθηναϊκός διέπραξε από την πρώτη στιγμή το μέγα λάθος,
να αντιμετωπίσει την ολλανδική ομάδα με υπερβολικό σεβασμό
και με όρους που εκπορεύονταν από το τεράστιο παρελθόν της·
έτσι, από το ξεκίνημα τού ματς στο «Ο.Α.Κ.Α.»,
αντί να μεταφερθεί στους αντιπάλους το μήνυμα
«Είστε αυτοί που πριν από μερικές εβδομάδες τερματίσανε πέμπτοι στο πρωτάθλημά τους,
υπολειπόμενοι κατά 35 βαθμούς από την Αϊντχόφεν.»,
τούς μεταφέρθηκε το υποτελές μήνυμα
«Είστε αυτοί που όποτε συναντάτε τον Παναθηναϊκό
-είτε σε Τελικό Πρωταθλητριών, είτε σε Ημιτελικό Πρωταθλητριών, είτε σε όμιλο-
αναδεικνύεστε πάντοτε οι τελικοί νικητές κι εμείς είμαστε οι “πελάτες” σας.».

Συνέπεια ετούτης τής φοβικής προσέγγισης
ήταν να τονωθεί η ευάλωτη αυτοπεποίθηση τού Άγιαξ,
συνέπεια ετούτηςτής φοβικής προσέγγισης
ήταν να βολευτεί ο Παναθηναϊκός στον ρόλο τού «αουτ-σάϊντερ»·
διόλου τυχαίως,
ο Παναθηναϊκός ήταν απειλητικός μόνο ως ορμώμενος από μειονεκτική θέση,
διόλου τυχαίως,
ο Παναθηναϊκός φοβόταν να γινόταν απειλητικός όταν βρισκόταν σε πλεονεκτική θέση.
Πότε βρέθηκαν οι «Πράσινοι» σε πλεονεκτική θέση;
Ποια ήταν η μία και μοναδική συνθήκη σε αυτήν τη διπλή αναμέτρηση,
(ό)που οι «Πράσινοι» βρέθηκαν σε πλεονεκτική θέση;
Η Παράταση.

Μετά το γκολ τού Τετέ,
άπαντες στη «Γιόχαν Κρόϊφ Αρένα» ήταν υπό την επήρεια ισχυρού σοκ
και εκπεμπόταν πασιδήλως η αίσθηση
ότι είχε απλωθεί ο φόβος εντός και εκτός τού αγωνιστικού χώρου.
Όμως,
ο έξτρα χρόνος των τριάντα λεπτών απετέλεσε τη διασκευή τής γνωστής λαϊκής ρήσης,
όπου πρωταγωνιστεί ο Φόβος και δευτεραγωνιστούν ο Γιάννης και το Θεριό.
Αν μία ομάδα θα μπορούσε να έπαιρνε την πρόκριση στην παράταση,
αυτή αναμφιβόλως ήταν ο Παναθηναϊκός,
όμως, είπαμε· ο Παναθηναϊκός δεν αντέχει (εδώ και χρόνια) να είναι το Φαβορί,
καθώς έχει εμποτιστεί με Ηττοπάθεια, με Μιζέρια και με Βόλεμα.
Πλουσιοπαρόχως αμειβόμενα σκουπίδια
που επέλεξε ένας θλιβερός ρακοσυλλέκτης προπονητίσκος,
ασήμαντα ανθυποπαιχτάκια που έχουν νοοτροπία συνταξιούχου
και άλλοτε δεν θα περνούσαν καν έξω από το γήπεδο τού Π.Α.Ο.,
τουρίστες τής συμφοράς και μετριότητες τής κακιάς ώρας
που ενίοτε ανάγονται σε «πουλέν» από το «Λούμπεν Παναθηναΐκάτο»,
κατά φαντασίαν «παιχταράδες» που έχουν τουπέ μετά από συγκυριακές επιτυχιούλες,
τελειωμένοι loosers που περιφέρουν επιδεικτικώς
το -ευρισκόμενο σε ποδοσφαιρική σήψη- σαρκίο τους,
ένας τοξικός και διαβρωτικός συρφετός
που συμπαρασύρει στον μαρασμό κάθε υγιές μέλος τού οργανισμού
και προκαλεί ανυπολόγιστη ζημιά στην Ιστορία τού Συλλόγου
(ευτυχώς, ο Ντιέγκο Αλόνσο είναι σοβαρός άνθρωπος και προπονητής,
αλλά έχει μπροστά του πολύ δρόμο μέχρι να κόψει οριστικώς
τον «Ατσάλινο Ομφάλιο Λώρο τής Παρακμής»).

Βεβαίως, όπως συνέβη και προχθές μετά τον αποκλεισμό τού Π.Α.Ο.Κ. από τη Μάλμε,
έχουν κάνει κι εδώ την εμφάνισή τους τα ανεγκέφαλα νεοελληνικά μελοδράματα
που τηλεγραφοποιούνται στις λέξεις «Αδικία» και «Ατυχία».
Άμοιροι οπαδίσκοι και κακόμοιροι δημοσιογραφίσκοι
επιδίδονται εμμονικώς σε απελπισμένες δεισιδαιμονίες
και τεκμαίρουν -άθελά τους- το ανατριχιαστικό ψυχογράφημά τους,
που μάς έχει κληροδοτήσει ο Κώστας Βάρναλης στο μνημειώδες ποίημα «Οι Μοιραίοι»:
«[Φταίει το ζαβό το ριζικό μας… Φταίει ο Θεός που μάς μισεί…]»,
«[Δειλοί, Μοιραίοι κι Άβουλοι αντάμα, προσμένουμε ίσως κάποιο θάμα…]».

*** Δεκαπενταύγουστο(ς).
«Ημέρα Θαυμάτων» για το «Λούμπεν Χριστιανοταλιμπανάτο»,
αλλά η Πίστη -όπως και η Βλακεία- είναι Ανίκητη.
Υποτίθεται ότι η Πίστη αιμοδοτεί το Θαύμα,
αλλά σε κάθε συμβαίνον θαύμα αναλογούν αναρίθμητα θαύματα που δεν συνέβησαν,
σε κάθε επιβεβαιωμένη πίστη αναλογούν αναρίθμητες… πίστες που διαψεύσθηκαν
(είναι τέτοιος ο εγωμανής χαρακτήρας που φέρει η ενική έννοια «Πίστη»,
ώστε να προκαλείται ο Πληθυντικός και να τη σατιρίζει δεόντως).
…

Δεκαπενταύγουστο(ς).
Αυτή η μέρα θα συνδέεται πλέον εσαεί με τον οδυνηρό αποκλεισμό,
που υπέστη -ξανά- ο Παναθηναϊκός από τον κακό του δαίμονα, τον Άγιαξ.
Άλλο ένα θαύμα που δεν συνέβη, άλλο ένα θαύμα που καθηλώθηκε στην υποψία του,
άλλο ένα θαύμα που έμεινε στα μισά τού δρόμου, άλλο ένα διαψευσμένο θαύμα.

Ποια «Καλή Παναγιά»;
«ΚΑΚΗ ΠΑΝ-ΑΓΙΑ(Ξ)».

Ο Αθλητάμπουρας