Η ποπ διατροφή στην οποία ορκίζονται σήμερα τα wellness freaks δεν είναι άλλη από το Clean Eating. Μια ποπ δίαιτα που δεν ακολουθεί φόρμουλες και δεν μετρά θερμίδες, αλλά κηρύσσει τον πόλεμο σε όλα τα τρόφιμα που έχουν υποστεί οποιανδήποτε επεξεργασία. Απλό; Κατανοητό; Εφικτό; Μην απαντήσεις αν δεν διαβάσεις την επόμενη παράγραφο.

Από την Νταϊάνα Αζά

Κάτι τα κιλά των γιορτών, κάτι το τζιν που δεν ανέβαινε, όλα έμοιαζαν να είχαν φτάσει σε ένα τέλμα που μόνο κάτι ριζοσπαστικό μπορούσε να επαναφέρει την τάξη. Και κάπως έτσι, προέκυψε η ιδέα του Clean Eating. Μιας δίαιτας που πρωταγωνιστεί σε Vogue και Food Network που δεν αποτελείται από εβδομαδιαίο πρόγραμμα, αλλά ορίζεται ως τρόπος ζωής και που δεν σε αδυνατίζει άμεσα, αλλά υπόσχεται να σου χαρίσει υγεία και ευεξία. Η έννοια- κλειδί που επιβάλλεται να έχεις συνεχώς στο μυαλό και να κατανοήσεις καλά, είναι η επεξεργασία που έρχεται σε αντίθεση με την εμμονή της συγκεκριμένης διατροφής με τα αγνά (ή αλλιώς καθαρά) τρόφιμα. Τα επεξεργασμένα τρόφιμα ορίζονται αυτά στα οποία εντοπίζουμε τα περισσότερα πρόσθετα υλικά, συντηρητικά, χρωστικές, γλυκαντικά, ακόμα και βιταμίνες, τα οποία αλλοιώνουν για σκοπούς συντήρησης, γεύσης ή εμφάνισης το προϊόν από την αρχική του μορφή ή όλα αυτά που έχουν εξολοκλήρου δημιουργηθεί σε κάποιο εργοστάσιο. Όπως είναι οτιδήποτε περιέχει ζάχαρη, οι συσκευασμένοι χυμοί φρούτων, οι σοκολάτες, τα πάσης φύσεως δημητριακά, τα αλλαντικά, οι συσκευασμένοι ζωμοί, τα πατατάκια, το άσπρο ψωμί, το λευκό αλεύρι ακόμα και το –υγιεινό, κατά τα άλλα- ρύζι. Τι μένει; Καλή ερώτηση.

Ο ΛΕΥΚΟΣ ΕΧΘΡΟΣ
Είναι ξεκάθαρο πως αυτό δεν μπορεί να γίνει από τη μια μέρα στην άλλη. Όπως οι vegans δεν τρώνε τη μια στιγμή μπριζόλες και την επόμενη chia seeds, έτσι και η μετάβαση στο clean eating πρέπει να γίνει σταδιακά. Στη δική μου περίπτωση, η αποχή από τη ζάχαρη ήταν το πρώτο –και το πιο δύσκολο – βήμα. Ο σκέτος καφές, που είχε την ίδια γεύση με την κρέμα για τις ρυτίδες και οι ION αμυγδάλου που έγιναν σκέτα αμύγδαλα. Η ζάχαρη στις μέρες μας, αν δεν το πήρες ακόμα χαμπάρι, βρίσκεται παντού, ακόμα και σε προϊόντα που πλασάρονται ως διαιτητικά ή υγιεινά. Στα δημητριακά ολικής αλέσεως, στους ζωμούς λαχανικών, στις συσκευασμένους πολτούς ντομάτας, στα σιρόπια για το βήχα και τις καραμέλες για το λαιμό. Κι αν έχεις την εντύπωση πως η στέρηση είναι ανάλογη με αυτή που ένιωθες όταν έκοβες το κάπνισμα και ο δικός σου άναβε τσιγάρο, δεν έχεις ιδέα τι σε περιμένει. Στο επόμενο βήμα, οδηγείσαι χωρίς καν να το αντιληφθείς. Γιατί μπροστά στη ζάχαρη, τι ψυχή έχει το αλεύρι και τα λευκά μακαρόνια;

ΠΑΝ ΜΕΤΡΟΝ ΑΡΙΣΤΟΝ
Μ’ αυτά και μ’ εκείνα, πέρασαν 8 βδομάδες. Και πέραν από τις πρώτες δυσκολίες και στερητικά σύνδρομα (κυρίως λόγω της ζάχαρης), οι μέρες κύλησαν πιο ομαλά απ’ ό,τι θα περίμενε κανείς από μια διατροφή με τόσες απαγορεύσεις. Πέντε κιλά έχουν κάνει φτερά και κάποιες κακές συνήθειες έχουν αντικατασταθεί και δύσκολα θα επανέλθουν. Γιατί όλη η φιλοσοφία (ή έστω το marketing) της συγκεκριμένης διατροφής είναι πως πρόκειται για έναν τρόπο ζωής που σκοπό δεν έχει να σε αδυνατίσει αλλά να σου αλλάξει τον τρόπο που βλέπεις τα πράγματα. Αυτό όμως, αναπόφευκτα, κρύβει κινδύνους. Γιατί όταν η λέξη «καθαρό» βάζει όλα τα επεξεργασμένα στην κατηγορία του «βρόμικου» κι εσύ συνεχίζεις να αποκλείεις όλο και περισσότερα τρόφιμα από τη διατροφή σου, καταλήγεις να βρίσκεσαι στα όρια της ορθορεξίας, που αποτελεί έστω και ανεπίσημα, είδος διατροφικής διαταραχής.