Μετά τη Λανούς, ακολούθησε το μεγάλο βήμα στη καριέρα σας, η μεταγραφή στη Λίβερπουλ. Πώς προέκυψε;

«Τότε είχα και μια πρόταση από μια μεγάλη ομάδα στην Αργεντινή, τη Ρίβερ Πλέιτ. Τότε ήμουν 19 χρόνων και 6 μήνες πριν την μεταγραφή μου υπήρχε και ενδιαφέρον από την Μπέτις που ήταν η πρώτη ομάδα που με ήθελε. Δεν ήξερα εγώ ακόμα καν τι υπήρχε στην Ισπανία. Μετά ήρθε το ενδιαφέρον από τη Ρίβερ, είναι η μεγαλύτερη ομάδα στην Αργεντινή μαζί με την Μπόκα. Την περίοδο εκείνη ήταν πολύ σημαντικό για ένα παιδί από τις ακαδημίες να αγωνιστεί εκεί. Δεν ήταν σύνηθες να θέλει ένα παιδί σαν εμένα γιατί η ομάδα θα μπορούσε να πάρει κάποιον από την Ουρουγουάη ή από την Κολομβία. Ήρθε μετά όμως το ενδιαφέρον από τη Λίβερπουλ και ήταν εύκολο να αποφασίσω που θα πάω, γιατί είναι ένα από τα καλύτερα κλαμπ στον κόσμο».

Ήταν δύσκολη απόφαση;

«Όχι. Βέβαια εκείνη την περίοδο δεν καταλάβαινα και πολύ τι συνέβαινε. Τώρα καταλαβαίνω, όταν είσαι μικρός όμως και δεν σου εξηγούν πολύ καλά τα πράγματα. Δεν μπορείς να αντιληφθείς τι είναι καλύτερο για εσένα. Το καλύτερο όμως για κάποιον από την Αργεντινή ήταν να έρθει στην Ευρώπη για να παίξει ποδόσφαιρο».

Ποσό εύκολο ήταν για εσένα να προσαρμοστείς;

«Δεν ήταν εύκολο, ήμουν 19 χρόνων και δεν καταλάβαινα και πολλά. Πήγα σε μια χώρα με τελείως διαφορετική κουλτούρα, διαφορετική γλώσσα, όλα αλλιώς! Και πήγα ολομόναχος γιατί προτιμώ να είμαι μόνος μου σε αυτά. Δεν ήταν εύκολο να προσαρμοστείς όχι μόνο στην ζωή αλλά και στο ποδόσφαιρο, γιατί ήταν πολύ υψηλού επιπέδου. Με όλο το σεβασμό στο αργεντίνικο ποδόσφαιρο αλλά δεν υπάρχει σύγκριση με την Premier League. Το επίπεδο ήταν φανταστικό, υπήρχαν προπονήσεις που πραγματικά η μπάλα πετούσε, ακόμα και για εμένα που ήμουν τεχνίτης υπήρχαν στιγμές που δεν μπορούσα να κρατήσω την μπάλα. Είχα πολύ σπουδαίους συμπαίκτες όπως τον Τζεράρντ και τον Αλόνσο».

Πώς ήταν η ζωή στο Λίβερπουλ;

«Δύσκολη, αν δεν είσαι ψυχικά δυνατός υποφέρεις. Ο καιρός δεν είναι πολύ καλός και ήταν ακόμα χειρότερο είναι όταν κάναμε προπόνηση. Κάθε μέρα έβρεχε και είχε κρύο… Επίσης και το φαγητό ήταν κακό. Για αυτό γυρνάνε μετά από 6 μήνες μερικοί, γιατί αν δεν είσαι δυνατός υποφέρεις.

Πως ήταν να έχεις προπονητή τον Ράφα Μπενίτεθ;

«Ήταν ένας εξαιρετικός άνθρωπος, με βοήθησε παρά πολύ. Στην προπόνηση έκανε πολύ σωστά πράγματα. Για εμένα το καλύτερο ήταν πως ήξερε να μας διαχειριστεί. Επίσης ήταν πολύ ξεκάθαρος στις οδηγίες του, όλοι γνώριζαν τι έπρεπε να κάνουν. Θυμάμαι ακόμα τα τεχνικά κομμάτια τις προπονήσεις, μπορεί τώρα να έχει αλλάξει το ποδόσφαιρο από τότε. Ήταν και παρά πολύ καλός άνθρωπος, μια πολύ καλή ψυχή. Με προστάτευε πολύ, είδε ότι θα μπορούσα να γίνω καλός ποδοσφαιριστής στο μέλλον, όχι τότε.

Με έβαλε να παίξω το πρώτο μου παιχνίδι στο Champions League, γιατί είδε ότι στις προπονήσεις ότι ήμουν καλός. Είχε όλους αυτούς του σπουδαίους ποδοσφαιριστές και με διάλεξε, αλλά δεν έπαιξα καλά. Με έβγαλε δυο λεπτά αφού ξεκίνησε το δεύτερο ημίχρονο, γιατί είχε κάτι στο μυαλό για εμένα που όμως δεν δούλεψε. Μου έδωσε όμως την ευχαρίστηση να μην με βγάλει από το πρώτο ημίχρονο, όπως θα έκαναν οι περισσότεροι. Ήρθε την επόμενη μέρα και μου είπε ότι έκανε λάθος που με έβαλε να κάνω ντεμπούτο σε ένα τόσο κρίσιμο ματς, θα έπρεπε μου είπε να με βάλει να παίξω πρώτα σε κάποια παιχνίδια στο κύπελλο και στην Premier League και μετά να έπαιζα σε ένα τόσο μεγάλο παιχνίδι. Η σχέση μας μετά ήταν σαν πατέρα με γιου, είχα όμως μετά ένα τεράστιο πρόβλημα με το διαβατήριο και δεν μπορούσα να αγωνιστώ στην Premier League.

Ο προπονητής ήθελε να με στηρίξει πολύ, ειδικά μετά το πρώτο μου παιχνίδι που η ψυχολογία μου ήταν πολύ κακή. Έπαιξα ένα παιχνίδι στο EFL Cup και δυο στο FA cup, μετά είχαμε τα προημιτελικά με την Τσέλσι και μου είπε να είμαι έτοιμος να παίξω. Όμως δυστυχώς εξαιτίας του προβλήματος με το διαβατήριο με κάλεσε μόλις δυο μέρες πριν το παιχνίδι και μου είπε πως για νομικούς λόγους δεν θα μπορούσα να αγωνιστώ».

Ήταν ο Ραφαέλ Μπενίτεθ ο προπονητής που σε βοήθησε περισσότερο στην καριέρα σου;

«Ήταν ο προπονητής που πήρε μια πολύ σημαντική απόφαση για την καριέρα μου, να μείνω στη Λίβερπουλ μέχρι το τέλος της σεζόν, γιατί είχα και πρόταση από τη Ρίβερ στα μέσα της σεζόν. Με είχε καλέσει ο Σιμεόνε που είχε πάρει το πρωτάθλημα την προηγούμενη σεζόν να πάω ως δανεικός. Οι περισσότεροι στην θέση του δεν θα ενδιαφέρονταν για ένα μικρό παιδί, αλλά αυτός επέμενε να μείνω για το μέλλον μου και την καριέρα μου, για να μάθω την γλώσσα, για να μάθω από τους συμπαίκτες μου και για να δυναμώσω. Ο Μπενίτεθ επίσης με είχε διαβεβαιώσει ότι θα προσπαθούσε να φτιάξει και το θέμα που είχα και με τα χαρτιά. Εγώ όμως ήθελα πολύ να φύγω, φώναζα για να φύγω θυμάμαι. Για εμένα ήταν το σημαντικότερα πράγμα που έκανε για εμένα, θα είμαι πάντα ευγνώμων. Μετά ήρθα στην Ελλάδα και συνέχισα την καριέρα μου».

Έκανες κάποιες αναφορές σε παλιούς συμπαίκτες σου στην Λίβερπουλ που μετά έγιναν προπονητές. Τσάμπι Αλόνσο, Χαβιέ Μασεράνο, Στίβεν Τζέραρντ. Μπορείς να μας πεις λίγα λόγια για αυτούς;

«Αν με ρωτούσατε τότε αν κάποιος από αυτούς θα γίνονταν προπονητής, θα σας απαντούσα ότι ο Αλόνσο και ο Μασεράνο θα γίνονταν 100%. Ο Τζέραρντ ήταν μια πολύ δυναμική προσωπικότητα, δεν χρειαζόταν καν να μιλήσει. Ήταν ένας ήσυχος ηγέτης, τον σέβονταν πολύ, δεν ήταν ο παίκτης που περίμενα ότι θα γίνει προπονητής. Με τον Μασεράνο είναι λίγο διαφορετικό γιατί προπονεί εθνική ομάδα που δεν έχει κάθε μέρα προπονήσεις. Είναι βέβαια δύσκολο να διαλέγεις παίκτες που δεν τους έχεις κάθε μέρα. Ο Τσάμπι όταν έπαιζε ήταν ποδοσφαιρική ιδιοφυΐα και ήμουν σίγουρος ότι θα γίνει προπονητής. Πολλοί μπορεί να λένε και για εμένα ότι με αυτού του είδους παιχνιδιού που έπαιζα δεν θα ήμουν ο ιδανικός προπονητής. Όμως όταν τελειώνουμε την ποδοσφαιρική μας καριέρα μπορούμε να δοκιμάσουμε όλοι την προπονητική και να καταλάβουμε αμέσως αν μας αρέσει. Ο Τζέραρντ το δοκίμασε και του πάει και για εμένα θα είναι ένας από τους μελλοντικούς προπονητές της Λίβερπουλ».