Τάδε έφη ο Σταύρος Ζουμπουλάκης, πρώην πρόεδρος της Εθνικής Βιβλιοθήκης.

Πέρα από τα όρια, θα προσθέταμε, και φυσικά δεν είναι μόνο η λογοκρισία, αλλά η απόλυτη επιβολή αυτής της παράνοιας, παντού και πάντα, σε οτιδήποτε αφορά τον -σε λίγο θα αναφερόμαστε σε αυτόν σε παρελθοντικό χρόνο – «δυτικό πολιτισμό», εκ των οποίων και της Χριστιανοσύνης.

Όλες οι αξίες του δυτικού πολιτισμού -περιλαμβανομένων κι όλων αυτών που έχουν προσφέρει όλη αυτή την ελευθερία για όσους θέλουν να τον καταστρέψουν, να το κάνουν ανενόχλητα- πρέπει να καταρρεύσουν, όλη η κουλτούρα και οι αρχές που έθεσαν οι γίγαντες του πνεύματος από τον αρχαιοελληνικό κόσμο, δίνοντας τη σκυτάλη στους αναγεννησιακούς φιλοσόφους, που μας έβγαλαν από το σκοτάδι του Μεσαίωνα, πρέπει να καταρρεύσουν, είπαμε γιατί, γιατί ο πολιτισμός πρέπει να γίνει cancel.

Το βλέπουμε παντού, από τις σειρές του Netflix, το Χόλιγουντ, την ψυχαγωγία –δεν εννοούμε μόνο τη Eurovision και πώς κατάντησε-, τις πολιτικές των (δυτικών μόνο) κρατών με λίγες εξαιρέσεις, κι από τη λύσσα των θιασωτών όλης αυτής της woke παράνοιας, που εκφράζονται μάλιστα και υπό ορισμένες συνιστώσες πολιτικού χαρακτήρα (στο φάσμα της ακροαριστεράς, πάντα).

Το είδαμε και στην τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων του Παρισίου, που ήταν μια εξαιρετική ευκαιρία για όλους αυτούς, να δείξουν «ποιοι κάνουν κουμάντο». Μέχρι πότε, είναι το ερώτημα, θα πρέπει να αναρωτιόμαστε αν είμαστε λάθος ή ακραίοι, αν νιώθουμε προσβεβλημένοι με τον εξευτελισμό μιας από τις ιεροτέρες στιγμές της Χριστιανοσύνης, του Μυστικού Δείπνου, ή και αν δεν μας ενδιαφέρουν αυτά, να απορούμε γιατί μια «ωδή στη συμπερίληψη», θα πρέπει οπωσδήποτε να «πατάει» κάπου αλλού -στην κυριολεξία το «πατάει»- ώστε να πετύχει τους σκοπούς της.

Και μιας και είπαμε ακροαριστερά, όσοι αντιδρούν ή απλά διαφωνούν σε δόγματα τύπου ο σεξουαλικός προσανατολισμός (και οι διάφορες αποκλίσεις του) θα πρέπει να είναι πανταχού παρών σε όλες τις εκφράσεις και εκφάνσεις της κοινωνίας και της τέχνης, ή με γελοίες ανιστόρητες θεωρήσεις π.χ. ότι η Κλεοπάτρα και ο Αχιλλέας ήταν μαύροι, ή ότι δεν υπάρχει καμία βάσιμη ιστορική ένδειξη ότι ο Μέγας Αλέξανδρος ήταν ομοφυλόφιλος, τότε συλλήβδην, από τα ίδια κέντρα, που δείχνουν να έχουν πια δυσθεώρητη δύναμη επιβολής σε κράτη, κυβερνήσεις, ΜΜΕ, ψυχαγωγία, θεσμούς, κατακρίνονται συλλήβδην ως «ακροδεξιοί» (σαν υπερβολικά πολλοί δεν έγιναν στις ευρωπαϊκές κοινωνίες αυτοί οι «ακροδεξιοί;). Κάπως πρέπει να λογοκρίνουν την αντίθετη άποψη -ακόμα κι αν αυτή εκφράζει τη συντριπτική πλειοψηφία, αλλιώς, για ποια χούντα θα μιλούσαμε, και θα έλεγε κι ο Ζουμπουλάκης…

Φυσικά από αυτά τα κέντρα, δεν θα δείτε ποτέ να γράφεται ή να λέγεται κάτι κακό για οποιαδήποτε άλλη κουλτούρα πλην της δυτικής. Ακόμα, και εναντίον αυτών που έχουν στη ραχοκοκκαλιά τους την «καταπίεση» της διαφορετικότητας, δεν αναγνωρίζουν καμία συμπερίληψη και φυσικά δεν αποδίδουν κανένα δικαίωμα σε καμία μειονότητα, οποιουδήποτε προσανατολισμού, ιδεολογικού, σεξουαλικού, φυλετικού…

Περίεργο, δεν ακούγεται αυτό; Καθόλου, αν σκεφτείτε ότι ο στόχος στην πραγματικότητα δεν είναι η υπεράσπιση καμίας διαφορετικότητας ή «καταπιεσμένης» (κατά φαντασίαν, συνήθως), μειονότητας, αλλά, πολύ απλά, το cancel culture και η κατάρρευση των δυτικών αξιών. Μα ποτέ κάτι κακό για άλλη κουλτούρα, μα όλες καλά τα κάνουν εκτός από εμάς…

Παρεμπιπτόντως, κάποιοι πήγαν να τολμήσουν κάτι τέτοιο, πάλι στο Παρίσι, σε ένα περιοδικό (Charlie Hebdo) και τα φρικώδη αποτελέσματα, του μακελειού που επήλθε, δεν φάνηκε να καταδικάζονται, από τα ίδια αυτά κέντρα… Τουναντίον.

Ποιος είναι ο σκοπός αυτού του cancel culture, είναι το ένα ερώτημα. Τι αυριανό κόσμο φαντάζονται αλήθεια όλοι αυτοί και γιατί;

Κι από πού αντλεί όλη αυτή τη δύναμη να εξουσιάζει τα κέντρα αποφάσεων, θα ήταν άλλο ένα… Είναι οι αποτυχίες -υπάρχουν αρκετές- της δυτικής κουλτούρας, να διορθώσει κάποιες αδικίες που η ίδια προκάλεσε; Και εάν ναι, γιατί τότε δεν αναγνωρίζονται και οι τεράστιες επιτυχίες αυτής της ίδιας κουλτούρας, π.χ. η Δημοκρατία, ο τερματισμός των διακρίσεων κτλ -με τις οποίες υποτίθεται θα έπρεπε να συμφωνούν αυτοί οι «πολύ απελευθερωμένοι και τρομερά ευαίσθητοι με τα δικαιώματα των μειονοτήτων και των (πρώην) καταπιεσμένων»;

Ο άρρωστος ναρκισσισμός των «παραμελημένων»

Ίσως η απάντηση τελικά να είναι πολύ πιο απλή, αν και μπορεί και όχι… Ας δούμε μια άλλη ενδιαφέρουσα εκδοχή.

Ο Devon Eriksen είναι ένας επιτυχημένος συγγραφέας μυθιστορημάτων επιστημονικής φαντασίας. Στο X, δίνει τη δική του ενδιαφέρουσα εκδοχή για τα κίνητρα όσων επέλεξαν να βεβηλώσουν το αυθεντικό ολυμπιακό πνεύμα, με αυτή την κιτς, άσχημη, woke καρικατούρα, για την οποία δεν τους κάηκε καρφάκι αν προσβάλλουν εκατομμύρια Χριστιανούς.

Είναι χαρακτηριστικό ότι ο ιδιοκτήτης του Χ, ο Έλον Μασκ, του σχολίασε ότι η ανάρτησή του είναι πολύ ενδιαφέρουσα…

Δεν είναι θέμα θρησκείας, λέει, ή προσβολή της, αυτά που είδαμε στην τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων, αλλά και όχι μόνο εκεί… Είναι κάτι πολύ χειρότερο…

Διαβάστε:

«Αυτό (η τελετή στο Παρίσι), και το Disney Star Wars, και όλο το σύγχρονο Χόλιγουντ, να εξηγηθούν με μια απλή ιδέα.

Και όχι, δεν είναι “Σατανάς”. Δεν είναι απαραίτητα θρησκευτικό. Αυτό που συμβαίνει εδώ είναι βλακώδες, και ακόμη πιο διεφθαρμένο.

Ναρκισσισμός.

Βλέπετε, υπάρχουν δύο είδη καλλιτεχνικής δημιουργικότητας. Και τα δύο βασίζονται στον εγωισμό, αλλά το ένα είναι υγιές και το άλλο είναι καταστροφικό.

Το πρώτο λέει “Η τέχνη έχει να κάνει με την ομορφιά και την αλήθεια. Θα δημιουργήσω αυτό που είναι όμορφο και αληθινό, αυτό που ανυψώνει αυτούς που το κοιτούν. Και το εγώ μου θα ικανοποιηθεί όταν η δουλειά μου αναγνωριστεί ως καλή, τόσο από εμένα όσο και από άλλους. “

Αυτό βασίζεται σε μια υγιή εκδοχή του εγωισμού… υπερηφάνεια.

Η υπερηφάνεια είναι ο αυτοσεβασμός, η αίσθηση της αξιοπρέπειας ή της αξίας του ατόμου, όπως κερδίζεται μέσω της αξίας, της αρετής και της ολοκλήρωσης.

Ο δεύτερος λέει “Η τέχνη είναι η έκφραση του εαυτού μου. Θα δημιουργήσω τέχνη βασισμένη σε ό,τι υπάρχει στον εαυτό μου, όσο άσχημο, παραπλανητικό και χαμηλό κι αν είναι. Θα κάνω τον εαυτό μου ορατό σε κάθε πτυχή της τέχνης μου και το εγώ μου θα ικανοποιηθεί, γιατί θα είμαι το επίκεντρο της προσοχής, με όλους να με κοιτούν».

Αυτό βασίζεται στην αρρωστημένη εκδοχή του εγωισμού… Του ναρκισσισμού. Είναι το εγώ που απαιτεί να είναι το επίκεντρο της προσοχής, ανεξάρτητα από το τι πραγματικά θέλουν να δουν οι άλλοι ή που θα ήθελαν να δώσουν προσοχή.

Είναι η εκδίκηση του παραμελημένου παιδιού, όχι στη μητέρα που το αγνόησε, αλλά σε ολόκληρο το σύμπαν.

Η υψηλή τέχνη δεν έχει να κάνει με την αυτοέκφραση. Προέρχεται από τον εαυτό, διαμορφώνεται από τον εαυτό, αλλά η αλήθεια που εκφράζει είναι κοινή και καθολική. Αυτός είναι ο λόγος που μιλάει σε άλλους, όχι μόνο στον καλλιτέχνη.

Όταν κοιτάμε ένα ωραίο γλυπτό, βλέπουμε μόνο τον Δαβίδ, όχι τον Μιχαήλ Άγγελο.

Όταν διαβάζουμε μια υπέροχη ιστορία, δεν βλέπουμε τον Tolkien και ξεχνάμε, για μια στιγμή, ότι ο Frodo και ο Sam δεν είναι αληθινοί.

Μπορούμε να πούμε ότι ο Βαν Γκογκ ζωγράφισε μια λευκή ίριδα επειδή ήταν μόνος, απομονωμένος μέσα σε ένα πλήθος, αλλά αν το πούμε αυτό, μας νοιάζει γιατί ήμασταν και εμείς μόνοι.

Η μεγάλη τέχνη κάνει τον καλλιτέχνη αόρατο. Περιμένει στα παρασκήνια μέχρι να αναγνωριστεί ως τέχνη και φτάσει ο καιρός να βγει και να υποκλιθεί, να δεχθεί το χειροκρότημα και να ικανοποιηθεί γιατί πρόκειται για μια καλοδουλεμένη εργασία του. Δεν στέκεται ανάμεσα στο κοινό και την απόλαυση του έργου.

Όμως, για αυτόν ακριβώς τον λόγο, η μεγάλη τέχνη δεν μπορεί να αναδυθεί από τον ναρκισσισμό.

Ο ναρκισσιστής καλλιτέχνης δημιουργεί τέχνη όχι για να ευχαριστήσει τους άλλους, αλλά για να αναγκάσει τους άλλους να τον κοιτάξουν. Πρέπει να σφραγίσει την προσωπικότητά του σε κάθε γωνιά του έργου, να το κάνει μόνο δικό του και να υπενθυμίζει στο κοινό, σε κάθε στιγμή, σε κάθε μέρος που στρέφει το βλέμμα του, ότι αυτό το έργο είναι δικό του, και ότι αυτός είναι που πραγματικά έχει σημασία, εδώ.

Αυτή η τέχνη, που παρουσιάζεται εδώ, δεν είναι άσχημη τυχαία. Είναι άσχημη γιατί οι καλλιτέχνες θέλουν να κοιτάξεις την ασχήμια τους, τόσο την εξωτερική όσο και την εσωτερική.

Είναι άσχημη γιατί το μήνυμά της δεν είναι «κοίτα αυτό» αλλά «κοίτα με».

Γι’ αυτό η αριστερά έχει εμμονή με την «αναπαράσταση» στην τέχνη. Αυτός είναι ο λόγος που καλύπτονται με άσχημα, αταίριαστα τατουάζ και βάφουν τα μαλλιά τους ροζ, μοβ και μπλε. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο γράφουν ιστορίες για την «ταυτότητα» και το «βρείτε την ομάδα σας».

Ουρλιάζουν την ταυτότητά τους στο κενό, χωρίς να συνειδητοποιούν ποτέ ότι δεν είναι μόνο δυνατό, αλλά και εύκολο, να είσαι μοναδικός χωρίς να είσαι ενδιαφέρον ή χρήσιμος.

Όσοι θέλουν να είναι όμορφες μοναδικές νιφάδες χιονιού, καλό θα ήταν να θυμούνται ότι το παραμικρό άγγιγμα θερμότητας θα τις μετατρέψει σε ομοιογενές, πανταχού παρόν, αδιαφοροποίητο νερό.

Μπορούν να κάνουν για τη Disney ό,τι θέλουν, φτιάχνοντας μαύρες λεσβίες Τζεντάι ώστε «ο χαρακτήρας να μοιάζει με εμένα», αλλά ο χαρακτήρας θα είναι βαρετός επειδή αυτοί είναι βαρετοί.

Με άλλα λόγια, αυτό που βλέπουμε εδώ δεν είναι μια εξέγερση εναντίον του θεού (αν είσαι θρησκευόμενος) ή εναντίον του πολιτισμού και των αξιών (αν δεν είσαι), αλλά είναι κάτι πολύ χειρότερο.

Είναι οι ασήμαντες, άσχημες, κοινοτοπίες μιας ολόκληρης υποκουλτούρας κουραστικών νευρωτικών που δεν μπορούν να βγάλουν από την ψυχή τους ένα όμορφο, ενδιαφέρον ή αληθινό πράγμα, που θα σας έκανε να δώσετε οικειοθελώς την προσοχή σας.

Κατηγορώ τις μητέρες τους για αυτό».