Είναι αυτονόητο πως ένας πρωθυπουργός και αρχηγός κόμματος δε μπορεί να γνωρίζει τα πάντα για την κυβέρνησή του και για το κόμμα του. Οφθαλμός ος τα πάνθ΄ορά δεν υπάρχει σε ετούτη τη ζωή. Συνεπώς, κρίνεται από το πώς αντιδρά όταν πληροφορείται ή διαπιστώνει πως συνεργάτες του ή κομματικά στελέχη παρεκτράπηκαν. Αξιολογείται για τα αντανακλαστικά του.

Και ο Κυριάκος Μητσοτάκης όσες φορές βρέθηκε μπροστά σε τέτοιες καταστάσεις έδρασε γρήγορα και αποφασιστικά. Δεν άφησε την υπόθεση να ξεχειλώσει. Μερικές φορές, όπως στην περίπτωση της κυρίας Σοφίας Νικολάου, μπορεί η απόφασή του να ήταν υπερβολικά αυστηρή, ίσως και άδικη. Όμως την πήρε.

Ο πρωθυπουργός έχει βάλει κάποιους κανόνες στο τομέα της χρηστής συμπεριφοράς των συνεργατών του και των στελεχών του κόμματος διότι γνωρίζει πως οι πολίτες εξοργίζονται με φαινόμενα αλαζονείας και κατάχρησης της θέσης που κατέχουν αυτά τα πολιτικά στελέχη. Και «αποκεφαλίζει» με συνοπτικές διαδικασίες. Με αυτήν την πρακτική του έχει ξεκαθαρίσει τους όρους με τους οποίους παίζεται το πολιτικό παιχνίδι και τους τηρεί.

Από την άλλη πλευρά είναι λογικό η αντιπολίτευση να ασκεί την κριτική της στην εκδήλωση αυτών των φαινομένων, υποβαθμίζοντας την αντίδραση του πρωθυπουργού. Τον κατηγορεί όχι γιατί αντέδρασε, αλλά γιατί οι συνεργάτες του παρεκτράπηκαν.

Βέβαια, η αξιωματική αντιπολίτευση επί του θέματος θα πρέπει να αναλογιστεί πώς η απελθούσα ηγεσία της αντιμετώπισε ανάλογες καταστάσεις των δικών της στελεχών. Είτε τις αποσιώπησε είτε τις προσπέρασε ως μη γενόμενες. Τα παραδείγματα πολλά που βαρύνουν τον Αλέξη Τσίπρα. Υποβάθμισε όλα αυτά τα περιστατικά – ακόμα και το 13-0 – από πολιτική αναισθησία; Από φόβο; Ή μήπως θεώρησε φυσιολογικό αυτό που η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών το καταδίκασε;

Σε αυτές τις περιπτώσεις καλό είναι να κάνουμε τις συγκρίσεις για να ξέρουμε πού βρισκόμαστε. Ποιοι νομιμοποιούνται να κατηγορούν και ποιοι καλύτερα να σωπαίνουν. Και οι συγκρίσεις δε λειτουργούν συμψηφιστικά. Αυτό που συγκρίνουμε δεν είναι η παρεκτροπή κάποιων πολιτικών στελεχών – που είναι αναπόφευκτο να συμβεί – αλλά η αντιμετώπισή της από την ηγεσία. Και ο πρωθυπουργός αποδεδειγμένα στάθηκε τολμηρός, διακινδυνεύοντας μερικές φορές να φανεί και άδικος.

Η αντιπολίτευση γνωρίζει πως το ισχυρό χαρτί της Νέας Δημοκρατίας – όπως δείχνουν όλες οι δημοσκοπήσεις – είναι ο αρχηγός της. Και για αυτό προσπαθεί να τον πλήξει με κάθε τρόπο, ανακαλύπτοντας λάθη και εκεί όπου δεν υπάρχουν. Αυτή την τακτική ακολούθησε και την περίοδο 2019-2023 με τα γνωστά ολέθρια για αυτήν αποτελέσματα. Και σήμερα συνεχίζει την ίδια τακτική.

Είναι τελικά αντιπαραγωγικό να κατηγορείς τον πολιτικό σου αντίπαλο για ό,τι και να κάνει για έναν απλό λόγο: γιατί όταν υποπέσει σε λάθος εσύ έχεις ξεμείνει από πυρομαχικά.