Αυτό που βλέπουμε τις τελευταίες δεκαετίες, τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό, είναι μια γενικότερη πολιτική απαξίωση.

Οι πολίτες, απογοητευμένοι από τους πολιτικούς, αλλά κι από τις ίδιες τους τις επιλογές, στρέφουν ολοένα και περισσότερο την πλάτη στις κάλπες, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, μόνο για να τους προσφέρουν νέες απογοητεύσεις ακολουθούμενες με νέα υψηλά ποσοστά αποχής.

Οι… “κοψοχέρηδες”, στην καλύτερη περίπτωση, αν αποφασίσουν να είναι ενεργοί στις επόμενες εκλογές θα ψηφίσουν όχι βάσει ιδεολογίας ή πίστης στο κόμμα τους, αλλά αντιδραστικά το “αντίπαλο δέος”. Ως αποτέλεσμα, θα δούμε μαζικές μετακινήσεις ψηφοφόρων που ρίχνουν το φάκελο στην κάλπη σε μια κίνηση τιμωρητικού χαρακτήρα, χωρίς καν να αντιλαμβάνονται ότι ακολουθούν το δόγμα, “Θύμωσε ο Αγάς και δάγκωσε το πουλί του”. Βλέπετε το πρόσφατο αποτέλεσμα των Γαλλικών εκλογών.

Ωστόσο η απαξίωση και αποδόμηση του πολιτικού συστήματος, σε παγκόσμιο επίπεδο, δεν είναι ούτε σύμπτωση, ούτε σύμπτωμα. Είναι ένα καλά, εδώ και καιρό οργανωμένο σχέδιο της παγκόσμιας οικονομικής ελίτ. Αυτής της ελίτ που ελέγχει το διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα, τις αγορές, τις μεγάλες επιχειρήσεις, την ανάπτυξη γενικότερα, και φυσικά και το πολιτικό σύστημα.

Ωστόσο το τελευταίο, αποδεικνύεται μεγάλος βραχνάς και ο έλεγχος του εξαιρετικά αγχωτικός για εκείνην. Οι πολιτικοί κινδυνεύουν να αποδειχθούν ανεξέλεγκτοι, απαιτητικοί υπέρ του δέοντος, ακόμα και ενοχικοί ή δειλοί, και τελικά να μην φέρουν εις πέρας την ολοκλήρωση αποφάσεων που θα διασφαλίζει τα αποκλειστικά συμφέροντα της οικονομικής ελίτ.

Έτσι οι ηγέτες επιλέγονται προσεκτικά, να είναι είτε καλές μαριονέτες, είτε χαμηλού ηθικού και ιδεολογικού επιπέδου, ακόμα και παιδείας, συνήθως και με μεγάλη δόση κοινωνιοπάθειας, ώστε να είναι του χεριού τους κι εύκολα αναλώσιμοι.

Οι πολιτικοί αποδεικνύονται στα μάτια του λαού, των ψηφοφόρων τους, ο εις μετά τον άλλον, αναξιόπιστοι, προδότες, αλήτες, δειλοί, διπρόσωποι, πουλημένοι, μιζαδόροι, παρτάκηδες -όλοι αυτοί είναι οι χαρακτηρισμοί με τους οποίους στολίζουν τους πολιτικούς οι απογοητευμένοι ψηφοφόροι τους, αλλά και των αντιπάλων κομμάτων.

Ποιο είναι το χαρτί της ελίτ, το καλά κρυμμένο στο μανίκι της; Η Τεχνοκρατία. Που έχει ήδη αρχίσει να διαφαίνεται από το μανικάκι και να αποκαλύπτεται με δυο τρόπους:

Ο πρώτος είναι ότι όλο και περισσότεροι τεχνοκράτες αντί “επαγγελματιών” πολιτικών εισέρχονται στις παγκόσμιες κυβερνήσεις, είτε ως βουλευτές, είτε με υπουργικά αξιώματα. Αν ψάξει κανείς το βιογραφικό τους, έχουν προηγουμένως υπηρετήσει σε τράπεζες, ινστιτούτα και οργανισμούς, αλλά ακόμα και μεγάλες ιδιωτικές επιχειρήσεις. Το “σιγουράκι” ότι η ελίτ θα έχει τους δικούς της ανθρώπους σε νευραλγικά πόστα για να εξασφαλίσει τα συμφέροντα της.

Ο δεύτερος τρόπος είναι αυτός που βιώνουμε τελευταίως, ειδικά από την περίοδο της πανδημίας και μετά. “Ακούμε τους ειδικούς”. Το μπαλάκι των ευθυνών των αποφάσεων μετατίθεται στους “ειδικούς” και τις επιτροπές τους, αφού φυσικά πρώτα έχει γίνει η σωστή επιλογή των… 29 κατασκευαστών πλυντηρίων που σίγουρα θα συστήσουν την επιθυμητή μάρκα απορρυπαντικού.

Το είδαμε σε όλη του τη μεγαλοπρέπεια την περίοδο της πανδημίας όπου η διαχείριση της ήταν παγκόσμια σχεδόν η ίδια, θεοποιώντας μάλιστα κι έναν δόκτορα Άντονι Φάουτσι του οποίου τα σκάνδαλα κατόπιν εορτής βγαίνουν στη φόρα. Τότε, πάνω στα φόρτε της πανδημίας, όποιος τολμούσε να εκφράσει αντίθετη άποψη, τον έτρωγε το μαύρο το σκοτάδι στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και το διαδίκτυο.

Παρακολουθούσαμε πως ο Κυριάκος Μητσοτάκης ζητούσε από τη δική μας “επιτροπή ειδικών” να αποφανθεί με συγκεκριμένα πορίσματα, και στη συνέχεια ανακοίνωνε τις αποφάσεις του “βάσει των ειδικών”. Εγώ λέω στο σκύλο μου, κι ο σκύλος στην ουρά του…

Κι όλο αυτό, θα το ξαναδούμε λίαν συντόμως, αν όχι σε μια νέα πανδημία, πιθανώς με την κλιματική κρίση. Ήδη δρομολογούνται αυστηρά μέτρα εναντίον των σκεπτικιστών της, κι ας μην ξεχνάμε ότι την μεγάλη ιέρεια του αφηγήματος της κλιματικής αλλαγής, Γκρέτα Τούνμπεργκ, την οποία όποτε την ρωτάνε σχετικά με το θέμα, έχει έτοιμη την απάντηση: “Ακούμε την επιστήμη, ακούμε τους ειδικούς” – Τέλος.

Αντιστρόφως ανάλογα, όσο η πολιτική θα φθίνει, τόσο και η τεχνοκρατία θα αυξάνει, μέχρι πλέον να καταργηθεί ο κοινοβουλευτισμός ή να πάρει μια εντελώς άλλη απρόσωπη μορφή, δευτερεύοντος κι ανούσιου χαρακτήρα.

Κι ας μην ξεχνάμε ότι σε όλο αυτό το νέο εξελισσόμενο σκηνικό, ρόλο έρχεται να παίξει και η Τεχνητή Νοημοσύνη, που θα “την ακούμε” όπως και τους ειδικούς. Μια τεχνητή νοημοσύνη την οποία “ανέβασαν” ποιοι άλλοι; Οι Τεχνοκράτες, βεβαίως βεβαίως, για να απαντά αντ’ αυτών.

Εν κατακλείδι, θα μπορούσε να πει κανείς ότι όλο αυτό δεν έτυχε, πέτυχε. Και ο μόνος τρόπος να σωθεί και να αντιστραφεί η όλη κατάσταση είναι οι πολίτες να γίνουν πιο ενεργοί στα κοινά, να είναι πιο σωστά ενημερωμένοι, να ξέρουν ξεκάθαρα τι θέλουν ώστε να δρουν και να μην αντιδρούν. Και κυρίως, να σκέφτονται συλλογικά.

Δύσκολο, ναι. Ακατόρθωτο όχι…