Όσα συμβαίνουν στον ΣΥΡΙΖΑ και, κυρίως, στο ΠΑΣΟΚ αυτές τις μέρες δεν είναι τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο από τα απόνερα ενός εκλογικού αποτελέσματος που φανερώνει το κενό που υπάρχει στην προοδευτική αντιπολίτευση.

Καμιά πλευρά δεν μπορεί να κρύβεται πίσω από το δάχτυλό της για την σημασία που έχει η επόμενη μέρα για ολόκληρο τον προοδευτικό χώρο –και σίγουρα, δεν μπορεί να αφήσει άλλο ένα καλοκαίρι να πάει χαμένο.

Πέρσι, εν μέσω εκλογικού κύκλου, ο ΣΥΡΙΖΑ ξεκινούσε τον μετασχηματισμό του από το κόμμα Τσίπρα στο κόμμα Κασσελάκη και το ΠΑΣΟΚ πίστεψε, λανθασμένα, πως αν δεν έκανε απολύτως τίποτα και άφηνε τον χρόνο να περνάει, το ώριμο φρούτο της αξιωματικής αντιπολίτευσης θα έπεφτε κατευθείαν στην αγκαλιά του Νίκου Ανδρουλάκη.

Αυτός ο Ιούνιος είναι διαφορετικός και για τους δύο.

Στην Κουμουνδούρου

Στην Κουμουνδούρου, με την ανάσα που δόθηκε στην ηγεσία από την κατάκτηση της δεύτερης θέσης, οι κινήσεις με απολύσεις, παύσεις συνεργασίας και κλείσιμο σχετικών υποχρεώσεων υποδηλώνουν και ένα ξεκαθάρισμα του τοπίου ενόψει του καταστατικού συνεδρίου του φθινοπώρου.

Το υποθετικό σενάριο του νέου ενιαίου φορέα που ανέφερε ο Στέφανος Κασσελάκης βγήκε στην δημόσια συζήτηση για να στείλει μήνυμα ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ τόσο εντός όσο και εκτός του κόμματός του πως, στην επόμενη φάση των κεντροαριστερών διεργασιών (αν ή όταν αυτή έρθει) εκείνος θα συνεχίσει να δηλώνει παρών –πως δεν πάει πουθενά.

Και ο τρόπος να έχει ένα αποτέλεσμα που τον ευνοεί σε μια ενδεχόμενη μεγάλη κάλπη που περιλαμβάνει το σύνολο του προοδευτικού χώρου είναι το δικό του κόμμα, αυτή τη στιγμή, να είναι απόλυτα δικό του. Να έχει ένα λειτουργικό όχημα, η τελική μορφή του οποίου θα φανεί τον Οκτώβριο, ακόμα κι αν περιλαμβάνει κοψίματα και εκκαθαρίσεις.

Στην Χαριλάου Τρικούπη

Στο ΠΑΣΟΚ, στην συνεδρίαση της Τετάρτης, στην πραγματικότητα γίναμε μάρτυρες της αντίδρασης του DNA του κόμματος: η σταδιακή άνοδος μονάδα-μονάδα δεν συνάδει με την διάθεση αρκετών εκ των στελεχών (ανάμεσά τους νέων προσώπων που έζησαν το ΠΑΣΟΚ μόνο στο ναδίρ του και άλλων που υπηρέτησαν για χρόνια σε υπουργικές θέσεις) να θεωρηθούν ξανά, μετά από δεκαπέντε χρόνια σχεδόν, ο βασικός αντίπαλος της ΝΔ.

Η ανταρσία με την οποία ήρθε αντιμέτωπος ο Νίκος Ανδρουλάκης, μια ανταρσία το εύρος και το βάθος της οποίας εμφανώς δεν περίμενε από την αμήχανη αντίδραση και την σιωπή και δικών του στελεχών μέσα στην συνεδρίαση του Πολιτικού Συμβουλίου, δείχνει πως η ενόχληση με τις επιλογές της ηγεσίας και σε εσωκομματικό επίπεδο, αλλά και σε κοινοβουλευτικό προϋπήρχε της εκλογικής αναμέτρησης, ακόμα κι αν δεν γινόταν πάντα αντιληπτή δημόσια.

Ανεξαρτήτως της ηγετικής διάθεσης, οι κάλπες για εκλογές νέας ηγεσίας στο ΠΑΣΟΚ μπορούν να θεωρούνται πια μονόδρομος –αν και η προσφυγή τον Ιούλιο, ως ένα είδος αιφνιδιασμού, ενδεχομένως να έφερνε τα εντελώς αντίθετα αποτελέσματα όσον αφορά την εσωστρέφεια από αυτά που θα διόρθωνε μια αναβάπτιση ή μια αλλαγή με την σφραγίδα της πασοκικής βάσης σε εύλογο χρονικό διάστημα.

Και γιατί οι κάλπες είναι αναπόφευκτες; Γιατί αυτό είναι το τελικό βήμα για το ΠΑΣΟΚ, σε έναν πιθανό δρόμο που θα οδηγήσει στην νέα εποχή του προοδευτικού χώρου στην Ελλάδα.

Η πλατφόρμα, ο οδικός χάρτης του Ανδρουλάκη ή ενός νέου προσώπου στο τιμόνι. για να πετύχει, πρέπει πρώτα να έχει πάρει το πράσινο φως σε εκλογική διαδικασία.