«Πληρωμένη» απάντηση στους επώνυμους και ανώνυμους υβριστές έδωσε η Μαρία Καρυστιανού, μετά τη χυδαία επίθεση που δέχθηκε από τοπικό στέλεχος της ΝΔ Λέσβου, ότι δήθεν εργαλειοποιεί τον θάνατο του παιδιού της, με στόχο την κομματική της ανέλιξη.

Η πρόεδρος του Συλλόγου Πληγέντων Δυστυχήματος Τεμπών, με μια φλογερή όσο και εμπεριστατωμένη ανάρτηση στο Facebook, υπερασπίζεται τον αγώνα των συγγενών των θυμάτων καλώντας παράλληλα σε συσπείρωση για την απόδοση δικαιοσύνης. Χωρίς να αναφέρεται συγκεκριμένα στον υβριστή της Νίκο Κατράνη, ο οποίος μάλιστα υπηρετεί σε αμειβόμενη θέση στο δήμο Δυτικής Λέσβου ως Συμπαραστάτης του Δημότη, η κ. Καρυστιανού, τονίζει ότι κάθε ανάλογο συκοφαντικό σχόλιο «μας αφορά προσωπικά και αμαυρώνει τη μνήμη των παιδιών μας».

Χαρακτηρίζει τις αήθεις επιθέσεις  «ανεπίτρεπτη ύβρη», δηλώνει άλλη  μια φορά ότι «δεν συνταχθήκαμε με κανένα κόμμα όπως μας κατηγόρησαν από την αρχή» και ξεκαθαρίζει ότι «δεν καπηλευόμαστε κανέναν, ούτε αισθανόμαστε επαίτες».

Παράλληλα διευκρινίζει ότι ο Σύλλογος αποφασίζει τους όρους λειτουργίας του πάντα νόμιμα και με διαφάνεια, και ότι τα όποια έσοδα είναι κύρια προϋπόθεση για να τις επόμενες αναγκαίες νομικές κινήσεις.

«Δεν θα χρησιμοποιηθούν για να μας βοηθήσουν να ζήσουμε. Είναι τραγικό κάποιοι να ξεστομίζουν κάτι τέτοιο», υπογραμμίζει, ξεκαθαρίζοντας τα αυτονόητα.

Τέλος, καλεί σε συσπείρωση «όλους τους συγγενείς των θυμάτων, τους τραυματίες και τους πολίτες που συντονίζονται με τον αγώνα μας, να γίνουν ένα με εμάς και το σκοπό μας», ώστε να δικαιωθούν οι νεκροί, οδηγώντας την υπόθεση στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων.

Η ανάρτηση της Μαρίας Καρυστιανού

«Ο Σύλλογος Πληγέντων Δυστυχήματος Τεμπών, ιδρύθηκε στις 2/5/2023 , από ορισμένες οικογένειες θυμάτων που κατάφεραν να οργανωθούν άμεσα.

Ο σκοπός ίδρυσης του είναι η προσπάθεια δικαίωσης των νεκρών αλλά και η αλληλοστήριξη στον δύσκολο αγώνα απέναντι στο βαθύ κράτος και τη διαφθορά που σκότωσε τα παιδιά μας.

Πολύ σύντομα διαπιστώθηκε πως όλοι οι Έλληνες είχαμε κάτι κοινό με το έγκλημα στα Τέμπη.

Όχι όλοι το δικό μας ανείπωτο πόνο της απώλειας, όλοι όμως αισθανθήκαμε θυμό , οργή και αγανάκτηση για το κακό που βιώσαμε .

Στα Τέμπη, όλοι γίναμε ένα.

Καθώς θα μπορούσαμε να ήμασταν θύματα ή γονείς θύματος.

Δυναμικά αποφασίσαμε να αντιδράσουμε.

Χωρίς να μας ενδιαφέρει πόσοι είμαστε αριθμητικά, ξεκινήσαμε κινητοποιήσεις, διαμαρτυρηθήκαμε εντός και εκτός χώρας, εγείραμε διαδικασία άρσης της ασυλίας προκειμένου να καταδικαστούν οι υπεύθυνοι.

Δραστηριοποιούμαστε συνεχώς προς την κατεύθυνση της δικαίωσης. Μόνοι μας, με δικά μας έξοδα που δε λογαριάζουμε .Ένα χρόνο μετά την ίδρυση του συλλόγου, ξεκινήσαμε να δεχόμαστε εγγραφές.

Εμείς, οι οικογένειες που απαρτίζουν το Σύλλογο, δεν εμπιστευόμαστε την Ελληνική Δικαιοσύνη γιατί δεν είναι ανεξάρτητη, γιατί δεν είναι αδέκαστη και έχουμε άπειρα παραδείγματα κακοδικίας ειδικά σε περιπτώσεις πολιτικών κατηγορούμενων.

Εμείς, επιλέξαμε να στραφούμε αμέσως προς το εξωτερικό, τα Ευρωπαϊκα Δικαστήρια Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και Ευρωπαϊκής Ένωσης. Μεθοδεύουμε τις κινήσεις μας προς τους επερχόμενους δικαστικούς αγώνες κάθε φορά εντοπίζοντας την ορθότερη κίνηση. Μέσα από έρευνα, κάθε καινούρια πληροφορία καθορίζει και την επόμενη μας απόφαση.

Είναι αυτονόητο ότι ένας δυνατός αριθμητικά και οικονομικά συλλογος μπορεί να καταφέρει περισσότερα.

Τα όποια έσοδα του συλλόγου αποτελούν για μας κύρια προϋπόθεση ως προς τις αναγκαίες νομικές κινήσεις μας . Είναι η μόνη μας εξασφάλιση ως προς το να δούμε φως στην υπόθεση.

Δεν θα χρησιμοποιηθούν για να μας βοηθήσουν να ζήσουμε. Είναι τραγικό κάποιοι να ξεστομίζουν κάτι τέτοιο.

Με όρους απόλυτης ΔΙΑΦΑΝΕΙΑΣ θα τα διαχειριστούμε.

Δεν συνταχθήκαμε με κανένα κόμμα όπως μας κατηγόρησαν από την αρχή. Τώρα μας κατηγορούν πάλι. Ξεκαθαρίζουμε λοιπόν , δεν καπηλευόμαστε κανέναν , ούτε αισθανόμαστε επαίτες. Λυπόμαστε βαθύτατα για την άδικη και αισχρή επίθεση προς το πρόσωπο μου/μας και τις κινήσεις μας.

Βουτηγμένοι στον πόνο ουδέποτε μιλήσαμε εναντίον συγγενών όπως έχει συμβεί σε εμάς. Έχουμε υπομονή και στεκόμαστε με ευγένεια και σεβασμό. Νιώθουμε ότι έτσι θα ήθελαν τα παιδιά μας να λειτουργούμε.