Μόνο οι Πορτογάλοι και οι Κροάτες χρησιμοποιούν το αυτοκίνητό τους καθημερινά περισσότερο από εμάς, όπως προκύπτει από μια πρόσφατη πανευρωπαϊκή έρευνα (YouGov, 2022). Είναι κάτι που υποψιαζόμασταν. Μας αρέσει να οδηγούμε, ακόμα κι αν δεν οδηγούμε πάντα καλά, και δυσκολευόμαστε να σκεφτούμε τη ζωή μας χωρίς αυτοκίνητο. Τουλάχιστον μία φορά έχουμε όλοι ξεπαρκάρει για να πάμε μέχρι το περίπτερο. Ένα στα δύο νοικοκυριά στην Ελλάδα έχει αυτοκίνητο. Ένα στα τρία έχει δύο. Το 86% έχει δίπλωμα. Αλλά τι ισχύει με τη νέα γενιά; Είναι το ίδιο εξαρτημένη;

Για παράδειγμα, έχουν αυτοκίνητο τα παιδιά που ενηλικιώθηκαν στην κρίση; Αγόρασε τουλάχιστον αυτοκίνητο η γενιά που δεν θα αγοράσει ποτέ σπίτι; Ή οδηγούν το παλιό του πατέρα τους; [Η Ελλάδα διαθέτει τον πιο γερασμένο στόλο στην Ευρωπαϊκή  Ένωση (ACEA, 2022)]. Πάει κανείς στη δουλειά του με ποδήλατο; Αντέχεται η κίνηση; ( Έκτη στην Ευρώπη η Αθήνα, σύμφωνα με έρευνα της Pricefox, 23η η Θεσσαλονίκη). Και τι λένε οι ακόμα νεότεροι; Είναι όνειρο ανεξαρτησίας, όπως ήταν κάποτε; Ή μια άπιαστη πολυτέλεια σε μια εποχή ακρίβειας; Βολεύονται οι σημερινοί φοιτητές με τα λεωφορεία; Και τελικά, μετράει η γενιά Ζ το περιβαλλοντικό της αποτύπωμα; 

Οι μαρτυρίες που ακολουθούν είναι προφανώς ενδεικτικές, αλλά όλες μαζί μάλλον χαρακτηριστικές αυτής της πολύπλοκης σχέσης που αναπτύσσει (και) η νέα γενιά με το αυτοκίνητο, μιας σχέσης αγάπης και μίσους, φόβου και ανάγκης, αντιπάθειας και λατρείας.  

Ποτέ μόνος στο τιμόνι

Κώστας, 35 ετών

Μεγάλωσα στην κόρινθο και στην οικογένειά μου το αυτοκίνητο δεν ήταν ποτέ προτεραιότητα. Η μητέρα μου πήρε κι εκείνη δίπλωμα σε μεγάλη ηλικία, και όλες τις αποστάσεις τις κάναμε πάντα είτε με τα πόδια είτε με τα μέσα μαζικής μεταφοράς. Όταν μετακόμισα στην Αθήνα για να φοιτήσω στη Φιλοσοφική, έβλεπα τους συμφοιτητές μου που μάζευαν χρήματα για να πάρουν δίπλωμα ή δανείζονταν τα αυτοκίνητα των γονιών τους, αλλά εγώ δεν αισθανόμουν καμία πίεση με όλες αυτές τις συζητήσεις – βολευόμουν με τα αυτοκίνητα των άλλων. Το να πρέπει να οδηγήσεις και να παρκάρεις στην Αθήνα μού φαινόταν μια τρέλα. 

Πριν από κάποια χρόνια δούλευα με σύμβαση στην Εφορεία Αρχαιοτήτων Ευβοίας, έμενα στην Κάρυστο και πηγαινοερχόμουν στην Αθήνα. Η σύντροφος που είχα τότε έμενε για ένα διάστημα στη Μάλτα και είχε αφήσει στην Αθήνα ένα αυτοκίνητο. Είχα τα κλειδιά, είχα το κίνητρο, δεν είχα δίπλωμα. Έκανα μαθήματα, αλλά μετά έσπασα το χέρι μου. Σε μια δεύτερη φάση, πέρασα και τα σήματα, αλλά έπειτα προέκυψε η καραντίνα. Από τη σχολή οδηγών με ειδοποίησαν μια Δευτέρα πως θα έληγαν τα παράβολα και θα έπρεπε να κάνω τη διαδικασία από την αρχή. Το σύμπαν μού έδειχνε ότι δεν έπρεπε να οδηγήσω, αλλά εγώ για κάποιον λόγο το αγνόησα. «Λάδωσα», για να είμαι σίγουρος ότι δεν θα χρειαστεί να επαναλάβω το μαρτύριο, πήρα και το αυτοκίνητο ενός φίλου που το πουλούσε για 1.000 ευρώ –ένα δίπορτο, μοντέλο του 2003– και το άφησα να κάθεται. Εξακολουθούσα να βασίζομαι στα πόδια μου, στον Ηλεκτρικό και στο μετρό. 

«Περνούσα, την έπαιρνα, οδηγούσα εγώ στο πήγαινε και, επειδή σχολούσα νωρίτερα από εκείνη, της άφηνα το αυτοκίνητο και επέστρεφα με το λεωφορείο». 

Το 2022 δούλευα στο Πέραμα, ευτυχώς μια συνάδελφος έμενε πολύ κοντά μου, στου Γκύζη, περνούσα, την έπαιρνα, οδηγούσα εγώ στο πήγαινε και, επειδή σχολούσα νωρίτερα από εκείνη, της άφηνα το αυτοκίνητο και επέστρεφα με το λεωφορείο. Δεν πήγαινα πουθενά χωρίς την Κατερίνα, ήταν μέρος του αυτοκινήτου ή, μάλλον καλύτερα, της σχέσης που είχα αναπτύξει με το αυτοκίνητο. Τρομοκρατούμουν στην ιδέα ότι θα έπρεπε να οδηγήσω στο κέντρο της Αθήνας μόνος μου, να κάνω 40-45 λεπτά για μια θέση πάρκινγκ, να διαχειριστώ την επιθετική οδήγηση των άλλων, τα κορναρίσματα, τις προσπεράσεις. Γίνομαι νευρικός με το που κάθομαι στο τιμόνι, βιάζομαι, αγχώνομαι τι θα πουν οι άλλοι, αλλάζει όλη μου η ψυχοσύνθεση. Τα μέσα μεταφοράς μπορεί κάποιες ώρες της ημέρας να είναι ελεεινά, αλλά έχω βγάλει μεταπτυχιακό μέσα στον Ηλεκτρικό. Επίσης, έχω παρατηρήσει πως στις περιόδους που πρέπει να μετακινούμαι λόγω δουλειάς με αυτοκίνητο, παρατάω το διάβασμα και παίρνω κιλά.
Ξ.Γ.

Η γοητεία του βολικού

Ιφιγένεια, 30 ετών

Το 2017, αγόρασα προς 10 χιλιάδες ευρώ ένα μεταχειρισμένο αυτοκίνητο του 2015. Δίπλωμα είχα πάρει με τη δεύτερη προσπάθεια τρία χρόνια νωρίτερα, επειδή οι γονείς μου το θεωρούσαν «υποχρεωτικό», σαν να ήταν απολυτήριο Λυκείου. Πλέον, το αυτοκίνητο το βλέπω ως κομμάτι της ανεξαρτησίας μου. Ζω στο Μαρούσι και εργάζομαι κοντά στο σπίτι μου. Αν περπατούσα μέχρι το γραφείο, θα έκανα είκοσι πέντε λεπτά. Αν έπαιρνα λεωφορείο, δεκαπέντε. Παρ’ όλα αυτά, παίρνω το αυτοκίνητο (και κερδίζω τουλάχιστον δέκα λεπτά ύπνου), όπως και για να πάω στο γυμναστήριο, στο σούπερ μάρκετ ή για καφέ στα πέριξ. Λόγω των μικρών αποστάσεων, δεν πληρώνω πάνω από 60 ευρώ τον μήνα για βενζίνη, οπότε, παρά το ότι σε αυτό το ποσό προστίθενται τα πάγια ετήσια έξοδα σε ασφάλεια και σέρβις, αισθάνομαι ότι με συμφέρει σε άνεση και χρόνο απ’ ό,τι αν έβγαζα μια κάρτα απεριορίστων διαδρομών. Όσον αφορά το πάρκινγκ, στο σπίτι και στη δουλειά υπάρχει ιδιωτικός χώρος. Όταν πάω κάπου που είναι πρόβλημα, π.χ. στο κέντρο, θα προτιμήσω να πληρώσω για να το αφήσω κάπου, παρά να κάνω μισή ώρα στροφές προσπαθώντας να βρω κενή θέση. Ίσως αυτό να έχει να κάνει με το ότι «έμαθα με αυτοκίνητο» και δεν μπορώ να αποχωριστώ τη βολή που μου δίνει. Γι’ αυτό, ακόμα και αν δούλευα στη Γλυφάδα και χρειαζόταν να πληρώνω 200 ευρώ τον μήνα για βενζίνη, πάλι με αυτοκίνητο θα πήγαινα.
Π.Κ.

Βρίσκοντας άλλες λύσεις

Εβελίνα, 25 ετών 

Μεγαλώνοντας στο κιάτο, πάντα θεωρούσα αυτονόητο ότι μόλις γίνω 18 ετών θα πάρω αυτοκίνητο. Οι περισσότεροι άνθρωποι στην Περιφέρεια το έχουν απόλυτη ανάγκη, τόσο για τις καθημερινές τους μετακινήσεις, όσο και για να μπορούν να «ξεφύγουν» από τον μικρόκοσμό τους. Έχω φτάσει πια 25 ετών, ζω εδώ και κάποια χρόνια στο Παγκράτι, αλλά όχι μόνο δεν έχω πάρει αυτοκίνητο, ούτε καν δίπλωμα οδήγησης δεν έχω βγάλει ακόμα. Όλοι είναι αποτρεπτικοί: κίνηση, δυσκολία στο παρκάρισμα, έξοδα. Το γεγονός ότι για να πάρω το δίπλωμα απαιτεί έναν άλφα χρόνο, κάτι που ποτέ δεν έχω, αλλά και ένα σεβαστό ποσό από μόνο του, το οποίο αυξάνεται σημαντικά όταν προσθέσεις και το κόστος αγοράς ακόμη και ενός μεταχειρισμένου αυτοκινήτου, ήταν δύο επιπλέον αποθαρρυντικοί παράγοντες. Με τον καιρό, λοιπόν, έπαψε να αποτελεί επιθυμία μου, αφού τα μέσα μεταφοράς με εξυπηρετούν σε γενικές γραμμές στις διαδρομές μου μέσα στην πόλη.

Το αδιέξοδο της αγοράς

Νάνσυ, 36 ετών 

Είμαι από τη Λιβαδειά και ζω στην Αθήνα εδώ και 10 χρόνια, αλλά πηγαινοέρχομαι στο πατρικό μου σταθερά κάποιες φορές μέσα στον μήνα. Πάντα πήγαινα με τρένο ή λεωφορείο, μέχρι που σε κάποια από τις διαδρομές έπαθε βλάβη το τρένο και καθυστερήσαμε τέσσερις ώρες. Γυρίζοντας στην Αθήνα, γράφτηκα σε μια σχολή οδήγησης. Πήρα το δίπλωμα με την πρώτη και έπειτα άρχισα να ψάχνω για αυτοκίνητο. Μεταχειρισμένο αρχικά, μέχρι 6.000 ευρώ έλεγα, αλλά σύντομα κατάλαβα ότι για αυτοκίνητο πενταετίας δεν «παίζουν» τέτοιες τιμές, οπότε κοίταξα δεκαετίας. Ήθελα να είναι μικρό για να παρκάρω στην Κυψέλη. Και να έχει κλιματισμό. Όλα αυτά ξεκινούσαν από οκτώ χιλιάρικα. Δεν σκέφτηκα να κοιτάξω ακόμα παλιότερα, αυτοκίνητα 20ετίας με πάνω από 200.000 χιλιόμετρα στο κοντέρ, γιατί δεν ήθελα να αγοράσω κάτι που θα χαλούσε δύο χρόνια αργότερα. Τα χρήματα που έχω στην άκρη τα έχω μαζέψει με κόπο. Και δεν ξέρω κι από μηχανικά θέματα, δεν ξέρω ποιον να εμπιστευτώ. Θα ήθελα μια εταιρεία ή ένας άνθρωπος να το αναλάβει, να του δώσω τα χρήματα και να μην το ψάξω καθόλου. Σκέφτηκα και να πάρω καινούργιο, είχα αποδεχτεί ότι για τα επόμενα πολλά χρόνια θα ξεπληρώνω ένα τεράστιο δάνειο, αλλά αποθαρρύνθηκα βλέποντας πόσο δύσκολο θα είναι για μια νέα οδηγό να παρκάρει στην Κυψέλη και πόσο συχνά σπάνε καθρέφτες. Την περασμένη εβδομάδα, ένας μεθυσμένος πήρε σβάρνα 30 αυτοκίνητα. Έχω παγώσει την αναζήτηση για την ώρα, αλλά θα ήθελα πριν από τα 40 μου να έχω δικό μου αμάξι.
Β.Δ.

Αχώριστη με το αυτοκίνητο

Αλίκη, 32 ετών

Ήταν καλοκαίρι, ήμουν 19 ετών, ήθελα να ξεμπερδεύω και να πάω διακοπές. Έκανα λίγα μαθήματα και την ημέρα των εξετάσεων έκλεψα απ’ τους γονείς μου 200 ευρώ από εκεί που ήξερα ότι φυλάνε χρήματα στο σπίτι και «λάδωσα» – ήμουν καλή μαθήτρια και θεωρούσα ντροπιαστικό να τους πω ότι δεν πέρασα. Δεν με ένοιαζε που δεν ήξερα να οδηγώ σωστά, έτσι κι αλλιώς θα επέστρεφα στο εξωτερικό, όπου σπούδαζα. Πάντως, την πρώτη φορά που οδήγησα το αυτοκίνητο της μητέρας μου, δεν είχα αίσθηση του χώρου, πήρα σβάρνα τον καθρέφτη ενός παρκαρισμένου ταξί επειδή πήγαινα πολύ δεξιά. Έστριψα στο πρώτο στενό, έσβησα τα φώτα και περίμενα να δω ότι δεν με ακολουθεί κανείς. Ύστερα έφυγα, κόρναρα σε έναν ποδηλάτη επειδή θεωρούσα ότι πάει αργά, με έβρισε στο επόμενο φανάρι, και με το δίκιο του, και όταν έφτασα στον προορισμό μου, προσπαθώντας να κάνω αναστροφή, έριξα το αυτοκίνητο σε ένα παρκαρισμένο φορτηγό. Πλέον ζω μόνιμα στην Αθήνα, οδηγώ σωστά και έχω ένα δικό μου αυτοκίνητο. Το αντιμετωπίζω σαν έναν καλό μου φίλο, με έχει βοηθήσει να βρεθώ σε μέρη που δεν θα έβλεπα αλλιώς. Κάποιοι φίλοι μου λένε ότι έχω εμμονή μαζί του, το παίρνω ακόμα και για κοντινές αποστάσεις, όπως στο σπίτι των γονιών μου που απέχει 15 λεπτά με τα πόδια. Μένω στο Χαλάνδρι και δουλεύω στην Πεύκη, οπότε το χρησιμοποιώ καθημερινά και όχι μόνο για το γραφείο. Δεν είμαι από αυτούς που θα αφήσουν το αυτοκίνητο σπίτι για να πάνε στο κέντρο επειδή δεν θα βρίσκουν να παρκάρουν. Όπου πηγαίνω, έρχεται μαζί μου. Απολαμβάνω το να οδηγώ μόνη μου, μια και στην υπόλοιπη ζωή μου είμαι συνέχεια με κόσμο. Επίσης, είναι φοβερή απελευθέρωση το ότι μπορώ να φύγω από οπουδήποτε όποτε θέλω εγώ και μου αρέσει ότι μπορώ να είμαι και χρήσιμη, να πάω κάποιον στο νοσοκομείο αν χρειαστεί, να μεταφέρω πράγματα για τους φίλους μου. Το αμάξι μου το αγαπώ σχεδόν σαν άνθρωπο. Δεν θα έμενα πουθενά, π.χ. στο κέντρο ή σε άλλη χώρα, αν ήταν να μην μπορώ να το χρησιμοποιώ καθημερινά.
Ε.Σ.

Οδηγός της post COVID εποχής

Πηνελόπη, 25 ετών 

Ξεκίνησα τις διαδικασίες για να βγάλω δίπλωμα αμέσως μετά την πανδημία, όσο πιο γρήγορα μπορούσα, γιατί δεν ήθελα να βασίζομαι άλλο στα λεωφορεία. Οι συνθήκες ήταν φριχτές, ένιωθα πως δεν είμαι ασφαλής. Από τη μία, όσα αντισηπτικά και να έβαζε κάποιος και όσες ανακοινώσεις για τήρηση των κανόνων υγιεινής κι αν διάβαζα, ήταν τέτοιος ο συνωστισμός και η έλλειψη εξαερισμού, που ένιωθα πως σε κάθε δρομολόγιο έπαιρνα και μια ίωση δώρο. Ταυτόχρονα, σε τέτοιες συνθήκες μετακίνησης έχω έρθει αντιμέτωπη με πολλά περιστατικά παρενόχλησης στο λεωφορείο. Επίσης, έχω χάσει πολλά ραντεβού επειδή το όχημα δεν έπαιρνε μπρος ή επειδή έβγαιναν καπνοί από τη μηχανή. Τώρα που μένω μόνη και οι δουλειές μου είναι στο κέντρο της πόλης, θεώρησα ότι είχε έρθει η ώρα να αποκτήσω αυτοκίνητο, οπότε πήρα το παλιό της μητέρας μου, κι ας είναι το κόστος μεγαλύτερο. Ξοδεύω περίπου 70-80 ευρώ σε βενζίνη τον μήνα, αλλά με βοηθούν οι γονείς και ο φίλος μου.
Π.ΤΣ.

«Ξεκίνησα τις διαδικασίες για να βγάλω δίπλωμα αμέσως μετά την πανδημία, όσο πιο γρήγορα μπορούσα, γιατί δεν ήθελα να βασίζομαι άλλο στα λεωφορεία». 

Οδήγηση και κλιματική καταστροφή

Γιάννης, 25 ετών 

Η Αθήνα έχει πάρα πολλά αμάξια σε σχέση με το μέγεθός της. Υπάρχουν οικογένειες με δύο και τρία αυτοκίνητα, το πλέον ρυπογόνο μέσο μεταφοράς. Ζω πολύ κοντά στο κέντρο, στον Κολωνό, και βιώνω καθημερινά το πώς είναι να μην υπάρχουν πεζοδρόμια, να κόβονται δέντρα, να μην μπορείς να αναπνεύσεις από το καυσαέριο. Είμαι στο ποδήλατο, περιμένω να γίνει πράσινο το φανάρι και το μηχανάκι μπροστά μου αφήνει στο πρόσωπό μου ένα σύννεφο καυσαερίου. Προσωπικά, δεν αισθάνομαι καλά να είμαι μέρος αυτού του προβλήματος. Έχω δίπλωμα, αλλά επιλέγω να μην οδηγώ και χρησιμοποιώ το αυτοκίνητο της οικογένειάς μου μόνο για ταξίδια. Ξέρω πως η Αθήνα είναι έτσι φτιαγμένη ώστε να μη διευκολύνει τη μετακίνηση χωρίς αυτοκίνητο, αλλά προς το παρόν δεν σκοπεύω να αλλάξω τον τρόπο ζωής μου. Ούτε να πάρω ένα οικονομικά προσιτό αμάξι παλιάς τεχνολογίας, που θα φέρει τον πλανήτη ένα βήμα πιο κοντά στην κλιματική καταστροφή. Αντί να είμαι σε ένα ρυπογόνο «κουτί», κολλημένος στην κίνηση, προτιμώ να ξεκινάω λίγο νωρίτερα για το μετρό ή να εξαντλώ την ενέργειά μου ποδηλατώντας με προσοχή.
Γ.Φ.

«Έχω δίπλωμα, αλλά δεν ξέρω να οδηγώ»

Σωτηρία, 35 ετών

Όσο ήμουν φοιτήτρια, κάθε χρόνο έλεγα ότι αντί να κάνω τα μαθήματα στην Αθήνα, θα τα κάνω το καλοκαίρι που θα γυρίσω για διακοπές στην πόλη μου, την Πρέβεζα, που είναι και πιο οικονομικά και σε λιγότερο επικίνδυνους δρόμους. Κάθε χρόνο το αμελούσα, με αποτέλεσμα, όταν έγινα 30 ετών, να νιώθω πολύ μεγάλο άγχος ότι δεν θα τα καταφέρω ποτέ. Σίγουρα, σε αυτό έπαιζε ρόλο και το γεγονός ότι εδώ και αρκετά χρόνια έχω μετακομίσει στην Ηλιούπολη, ακριβώς δίπλα στο φαρμακείο όπου εργάζομαι, οπότε δεν έχω καθημερινά την ανάγκη της μετακίνησης. Τελικά, πάντως έκανα μαθήματα, πήρα το δίπλωμα, αλλά δεν οδήγησα ποτέ το οικογενειακό μας αυτοκίνητο. Έλεγα, και συνεχίζω να λέω, ότι «δεν ξέρω να οδηγώ». Ο δάσκαλός μου στην οδήγηση μου έδωσε απλώς κάποιες οδηγίες ώστε να περάσω τις εξετάσεις, χωρίς ποτέ να με μάθει να οδηγώ ουσιαστικά, ενώ τις δυο-τρεις φορές που βγήκαμε στον δρόμο με τον σύζυγό μου, εκείνος αγχωνόταν ότι θα τρακάρουμε εξαιτίας των λαθών που πράγματι έκανα, με αποτέλεσμα να ανεβάζει τον τόνο της φωνής του και εγώ να παγώνω. Η κουμπάρα μου υποστηρίζει μεταξύ αστείου και σοβαρού ότι «δεν πρέπει ποτέ να βγω στον δρόμο», επειδή αγχώνομαι υπερβολικά και δεν αντιδρώ λογικά. 

Το αυτοκίνητο δεν ήρθε ποτέ

Παναγιώτης, 35 ετών 

Έβγαλα δίπλωμα όταν μια μετακόμιση στα νότια προάστια μεγάλωσε όλες τις αποστάσεις που έκανα προς το κέντρο. Το πήρα με την τρίτη, κάνοντας σχεδόν τα διπλάσια μαθήματα από τα προβλεπόμενα. Έναν μήνα μετά, πήγα φαντάρος. Όταν απολύθηκα, προσπάθησα να οδηγήσω αυτοκίνητα φίλων, αλλά ήταν σαν να το είχα ξεχάσει το «άθλημα». Το άφησα. Μετά από αρκετά χρόνια και έχοντας απηυδήσει με το πόσο ασύμφορος –από άποψη χρόνου και χρήματος– μου ήταν ο συνδυασμός μέσων μαζικής μεταφοράς και ταξί, πήρα πέρυσι την απόφαση να παραγγείλω ένα αυτόματο, για πιο εύκολη οδήγηση. Με ενημέρωσαν ότι θα έφτανε μετά από τρεις μήνες, οι οποίοι έγιναν τέσσερις, πέντε, έξι… Στον ένατο, ξεκίνησα μαθήματα επανεκπαίδευσης. Είχα φτάσει τα είκοσι μαθήματα και η οδήγηση συνέχιζε να με αγχώνει, όταν μου τηλεφώνησαν από την αντιπροσωπεία για να με ενημερώσουν πως, έναν χρόνο μετά, αναμενόταν ο εκτελωνισμός του αυτοκινήτου και ότι η τιμή του είχε ανεβεί κατά χίλια, ακριβώς, ευρώ. Το στρογγύλεμα του ποσού με έκανε να νιώσω ότι «με κοροϊδεύουν μπροστά στα μούτρα μου». Πήρα την προκαταβολή μου πίσω και σταμάτησα τα μαθήματα. Κι ενώ έχω επίγνωση του ότι με συμφέρει να μάθω να οδηγώ, ενώ έχω εκλογικεύσει τον θυμό που ένιωσα μένοντας χωρίς αυτοκίνητο μετά από έναν χρόνο αναμονής, στην πραγματικότητα δεν ξέρω γιατί δεν οδηγώ. Συνεχίζω, λοιπόν, να ακούω μουσική μέσα από τα ακουστικά μου, ξοδεύοντας κατά μέσο όρο δύο ώρες από τη μέρα μου στα μέσα μαζικής μεταφοράς, και να «πετάω» χρήματα σε ταξί όταν θέλω να φτάσω κάπου πιο άνετα, πιο γρήγορα και 
με μεγαλύτερη ασφάλεια.
Π.Κ.

Δεκατρία ευρώ τον μήνα ή πέντε ευρώ τη μέρα;

Δημήτρης, 20 ετών 

Είμαι δευτεροετής φοιτητής στην Αθήνα. Πήρα δίπλωμα για να μπορώ να πηγαίνω βόλτες με τους φίλους μου όταν γυρίζω στο πατρικό μου, στη Βόρεια Ελλάδα. Εκεί οδηγώ το αμάξι του πατέρα μου, αλλά ακόμα δεν οδηγώ στην Αθήνα. Αφενός, μου φαίνεται μια πολύ βάρβαρη πόλη για να οδηγείς, αφετέρου, και το πιο σημαντικό, το αυτοκίνητο δεν συμφέρει οικονομικά, ειδικά έναν νέο άνθρωπο. Εκτός από την αγορά και τη συντήρηση, ένα μεγάλο έξοδο είναι και το πάρκινγκ. Στους Αμπελοκήπους όπου μένω η κατάσταση είναι δύσκολη. Αν θέλεις να βγεις στο κέντρο για μια μπίρα, στου Ψυρρή ή στο Σύνταγμα, θα πρέπει να πληρώσεις ιδιωτικό πάρκινγκ, που στις περιοχές αυτές είναι πανάκριβο. Αυτό θα κάνει την έξοδό σου πάρα πολύ ακριβή. Διαφορετικά, θα ψάχνεις 40 λεπτά γύρω γύρω. Δεν είμαι σε θέση να μπω σε αυτή τη διαδικασία. Έπειτα είναι και η βενζίνη. Με τα μέσα μεταφοράς ένας φοιτητής πηγαίνει με 13 ευρώ τον μήνα όπου θέλει. Παρατηρώ ότι και πολλοί συμφοιτητές μου, αν και έχουν αυτοκίνητο, προτιμούν να μην το πάρουν, κι ας μένουν μακριά, για παράδειγμα στη Γλυφάδα, γιατί ξέρουν ότι μέχρι τη σχολή στου Ζωγράφου θα πρέπει να δώσουν πέντε ευρώ.
Γ.Ψ.

Ψυχοθεραπεία για το δίπλωμα

Θάλεια, 34 ετών 

«Έβλεπα στον ύπνο μου ότι οδηγούσα χωρίς δίπλωμα και πάντοτε το τιμόνι ξέφευγε απ’ τα χέρια μου».

Για πάρα πολλά χρόνια ένιωθα ότι όλοι οι οδηγοί στον δρόμο είναι πιο έξυπνοι και ικανοί από μένα, από τον ταξιτζή που κορνάρει ασταμάτητα μέχρι τη νέα γυναίκα που κάνει οπισθογωνία μέσα σε 30 δευτερόλεπτα. Έβλεπα στον ύπνο μου ότι οδηγούσα χωρίς δίπλωμα και πάντοτε το τιμόνι ξέφευγε απ’ τα χέρια μου, με καταστροφικές συνέπειες. Όταν πια αποφάσισα να κάνω μαθήματα για να αρχίσω να οδηγώ, το κακό είχε γίνει: δεν έχω αγχωθεί ποτέ για τίποτα περισσότερο στη ζωή μου. Οι διάφοροι δάσκαλοι που άλλαξα στα δύο χρόνια που το πάλευα, με υποτιμούσαν, με τη μισή ευθύνη δική τους (θα έπρεπε να έχουν περισσότερη υπομονή) και τη μισή δική μου (το άγχος με παρέλυε, οπότε δεν μάθαινα από τα λάθη μου). Πριν δώσω τις εξετάσεις, πήγα σε υπνοθεραπευτή και αφιέρωσα ώρες ψυχοθεραπείας για να ξεπεράσω τον πανικό μου. Τελικά πέρασα. Πήρα το δίπλωμα πριν από δύο χρόνια και άρχισα να οδηγώ κατευθείαν. Σήμερα το κάνω με τρομερή ευχαρίστηση, είναι χρόνος για τον εαυτό μου, αδειάζει το κεφάλι μου. Αν καμιά φορά νιώθω πεσμένη με τη ζωή και ανασφαλής, θυμάμαι ότι υπήρχε μια περίοδος που νόμιζα ότι ήμουν ανίκανη να οδηγήσω, ανάγοντας κάτι που είναι θέμα συνήθειας σε πυρηνική φυσική. Τότε, μου κλείνω το μάτι.
Β.Δ.