Στην κάμερα του «Πάμε Δανάη» μίλησε ο Νίκος Πολυδερόπουλος, o οποίος άνοιξε την καρδιά του και μίλησε για τον αιφνίδιο θάνατο του 28χρονου αδελφού του ανήμερα των περασμένων Χριστουγέννων.

«Δεν είμαστε ίδιοι μετά από τέτοιες απώλειες, είναι το πριν και το μετά. Βάζω πάντα μπροστά τον εαυτό μου για να είμαι δυνατός ώστε να κρατάω τους υπόλοιπους. Επειδή είμαι ο μεγαλύτερος από τα αδέλφια μου, θεωρώ ότι εγώ πρέπει να το διαχειριστώ όλο αυτό, για να προχωρήσουμε τη ζωή μας παρακάτω με την απώλειά μας», είπε αρχικά ο Νίκος Πολυδερόπουλος και φανερά συγκινημένος πρόσθεσε: «Δεν θα ξεχάσουμε τον αδελφό μας ποτέ, ούτε ο πόνος θα φύγει, απλά θα απαλύνει και θα γίνει μία γλυκιά ανάμνηση και ένα αναπάντητο γιατί».

«Το μότο μου στη ζωή ήταν “θα τα φτιάξουμε όλα”. Όταν συνέβη η απώλεια του αδελφού μου διαπίστωσα ότι δεν μπορούμε να τα φτιάξουμε όλα. Δεν ένιωσα την ανάγκη να χτυπήσω την πόρτα ενός ψυχολόγου, αλλά την ανάγκη να χτυπάω την πόρτα των δικών μου ανθρώπων για να τους δίνω δύναμη και πίστη. Αν και ήμασταν κοντά ως οικογένεια, προσπαθώ πλέον να είμαι περισσότερο με τους γονείς μου και τα αδέλφια μου, δεν μπορούμε να αφήνουμε κάτι για μετά», εξομολογείται στη συνέχεια ο Νίκος Πολυδερόπουλος.

Στη συνέχεια αποκάλυψε: «Το μεγάλο μου παράπονο με τον αδελφό μου που “έφυγε” είναι ότι με είχε καλέσει, του είπα “κλείσε, θα σε πάρω εγώ” και δεν τον πήρα, δεν πρόλαβα να του μιλήσω. Στο χριστουγεννιάτικο τραπέζι, όπου “έφυγε” ο αδελφός μου, είχα πει να με πάρουν βιντεοκλήση και όταν είπα στη μητέρα μου “γιατί δεν με πήρατε;”, μου είπε: δεν πρόλαβα».

«Δεν είχα πάει σε εκείνο το χριστουγεννιάτικο τραπέζι και μετανιώνω που δεν ήμουν εκεί. Είναι λίγοι οι άνθρωποι που αγαπάμε, έχω λίγους ανθρώπους στη ζωή μου που αγαπάω και μέσα στους φίλους μου βρίσκεται και η οικογένειά μου. Ήταν ο τελευταίος που είχε έρθει να με δει στο θέατρο από τα αδέλφια μου, οπότε θυμόμουν τη θέση που τον είχα βάλει και πάντα κοιτούσα σε εκείνη τη θέση», κατέληξε ο Νίκος Πολυδερόπουλος.