Μέχρι να φτιάξουμε το ενεργειακό που θέλει η παραγωγή μας θα χάσουμε και τους μικρομεσαίους… Η κυβέρνηση του 2032 θα φτύνει τον κόρφο της.
Και οι λόγοι να απομακρύνει την κατάρα που θα την δέρνει τότε… είναι ορατοί από σήμερα. Απλώς πολιτικά δεν συμφέρει να τους δείξουμε ή να κάνουμε αναφορά (όπως βεβαίως είναι και η υποχρέωσή μας).
Μπορεί να βολεύεται προεκλογικά η κυβέρνηση ως “σωτήρας” μικρών και μεσαίων επιχειρήσεων μοιράζοντας άλλα 3 δισ. ευρώ σε παροχές, δάνεια και ενισχύσεις από τους ευρωπαϊκούς πόρους μαζί με τους δικούς μας φόρους, αλλά τι να κάνει…
Η ανάγκη να διασωθούν οι μικρομεσαίοι και να μη σβήσει (από τώρα) η εικόνα μας ως παραγωγή, τελικά την εξυπηρετεί και προεκλογικά (!!).
Η ίδια κατάσταση θα την εξυπηρετήσει και μετά από 3 χρόνια και στις βουλευτικές εκλογές. Πάλι με την μικρομεσαία οικονομία μας θα έχει να κάνει. Πάλι με μικρούς βιοτέχνες και επαγγελματίες (αν δεν έχουν μεταναστεύσει…) θα παλεύει.
Γιατί το μοντέλο της οικονομία μας θα είναι το ίδιο και τότε. Καμιά αλλαγή. Τίποτε το καινούργιο. Και να γιατί.
Ας ξεκινήσουμε από τη βιομηχανία και την “ευγενή” διάθεση… των εκπροσώπων της (δηλώσεις σε δημοσιεύματα για τα λουκέτα) να δείξουν ότι τα προβλήματα που κρεμάνε (το ένα μετά το άλλο) τα λουκέτα στη βιομηχανική Ελλάδα που κάποτε ξέραμε εντάσσονται στο γενικότερο ευρωπαϊκό φαινόμενο, τόσο της ενεργειακής, όσο και της οικονομικής κρίσης, μετά και την πανδημική.
Δεν είναι όμως έτσι και το ξέρουν.
Στην Ε.Ε. η συγκυριακή (λόγω της ενεργειακής κρίσης) αποβιομηχάνιση όπως και η συρρίκνωση της βιομηχανίας είναι καθαρά οικονομικό θέμα και έχει ερμηνείες κατανοητές.
Στο Ελλαδιστάν η αποβιομηχάνιση έχει πολιτικές ρίζες.
Έχει έντονη πολιτική άρνηση που μεταφέρθηκε και σε κοινωνικά στρώματα. Γιατί ανεξάρτητα από την αποτύπωση και κάποιων αρνητικών επιχειρηματικών εικόνων για την επιχειρηματικότητα στην Ελλάδα, η πολιτική ποινικοποίηση του κέρδους των επιχειρήσεων πέρασε και για πολλές 10ετίες.
Η δίωξη της βιομηχανικής επιχείρησης με ομάδες κομματόσκυλων που “αξιοποιούν” οι οικοπεδοφάγοι με κομματικούς μηχανισμούς της τοπικής αυτοδιοίκησης (ακόμη και για εγκαταστάσεις παραγωγής ηλεκτρικού της ΔΕΗ για τοπικές ανάγκες) δεν είναι φαινόμενο που συναντάς από την Βουλγαρία ως την Ολλανδία.
Η δίωξη κάθε σκέψης σχεδίου και προοπτικής για παραγωγή πυρηνικής ενέργειας για μεγάλες περιφερειακές ανάγκες (όπως Γαλλία, Βέλγιο, Γερμανία και Ιταλία, Ισπανία και Πορτογαλία στον νότο) είναι καθαρά ελληνικό πολιτικό φαινόμενο που έμπαινε και μπαίνει σε δράση μόνο για αντιπολιτευτικούς λόγους στις κυβερνήσεις από τις γνωστές μόνιμες “προοδευτικές” ομάδες άρνησης της εκβιομηχάνισης της χώρας.
Συνεπώς η δική μας αποβιομηχάνιση και η ανυπαρξία της οποιασδήποτε σκέψης ή σχεδίου νέας εκβιομηχάνισης της χώρας δεν έχει να κάνει τόσο με την ευρωπαϊκή τρέχουσα συγκυρία. Πρόκειται για τον φόβο του πολιτικού κόστους σε όποια από τις κυβερνήσεις το τολμήσει ακόμη και να το περιγράψει ως προοπτική ή σχέδιο στην πολιτική της.
Αυτό το πολιτικό κόστος στον ψευτοσοσιαλισμό του Ελλαδιστάν που σκόπιμα τον καλλιεργήσαμε πολιτικά μετριάζεται όταν μιλάμε για ενισχύσεις ή παροχές στους μικρούς και μεσαίους… Κατά την άποψη μας όμως και αυτή η “κοινωνική ανοχή” θα έλθει σύντομα στα όριά της γιατί ούτε η βιοτεχνία θα πρυτανεύει πλέον στη δική μας παραγωγή. Οπότε η πολιτική παρεμβατικότητα στην οικονομία δεν θα έχει τον χώρο που νομίζει ότι της προσφέρεται. Τα δημοσιονομικά μας μετά το 2030 θα κλείσουν όλες τις πόρτες.
Πηγές Άρθρων
Ολα τα άρθρα που θα βρείτε εδώ προέρχονται από τους μεγαλύτερους και πιο αξιόπιστους ιστότοπους ειδήσεων.
Το άρθρο δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά εδώ!
