Του Μανόλη Καψή

Οι κυλιόμενες του Μαξίμου, λέει, δείχνουν ότι η κυβέρνηση έχει υποστεί ζημιά μεγάλη από τα Τέμπη. Ότι ενδεχομένως ο στόχος να γράφει 3 το ποσοστό της στις ευρωεκλογές, να μην πέσει δηλαδή κάτω από το 30%, να είναι πολύ δύσκολο να επιτευχθεί. Σιγά το νέο. Για άλλη μια φορά οι έρευνες δείχνουν αυτό που ήδη ξέρουμε. Δεν χρειάζεται να είναι κανείς βαθυστόχαστος αναλυτής για να νιώσει αυτό που φαίνεται να είναι το κυρίαρχο αίσθημα στην κοινωνία. Ότι  οι ψηφοφόροι δεν εμπιστεύονται ότι η έρευνα για τα Τέμπη θα αποδώσει με δίκαιο τρόπο τις ευθύνες και ότι οι υπεύθυνοι θα λογοδοτήσουν. Και όταν λέμε υπεύθυνοι δεν εννοούμε (μόνο) τον μοιραίο σταθμάρχη, εννοούμε τους πολιτικούς υπευθύνους, δηλαδή τον Κώστα Αχ. Καραμανλή.

Οι πολίτες είναι θυμωμένοι, πιστεύουν ακράδαντα ότι ο πρώην υπουργός Μεταφορών, εκτός από τις αυτονόητες πολιτικές ευθύνες, έχει και ποινικές και ότι θα τη γλυτώσει επειδή τον προστατεύει το σύστημα, το κόμμα του και οι νόμοι που έχουν φτιαχτεί ειδικά για να προστατεύουν τους πολιτικούς. Και θα εκφράσουν τη δυσφορία τους (και για την ακρίβεια και για σκάνδαλα τύπου Ασημακοπούλου) στις κάλπες.

Χειρότερο κοκτέιλ για τη δυσπιστία απέναντι στους δημοκρατικούς θεσμούς δεν υπάρχει. Σε τέτοιες συνθήκες εμφανίζονται τα τέρατα του λαϊκισμού και του φανατισμού.

Ισως δεν θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά. Η τραγωδία των Τεμπών είναι ένα βαθύ τραύμα που δεν έχει επουλώσει ο χρόνος και απαιτεί μια κάθαρση. Κάποιος να την πληρώσει, κάποιος να πάει φυλακή, όπως λένε οι συγγενείς. Και όχι μόνο οι υπάλληλοι, κάποιος από “τους πάνω”.

Ο πρωθυπουργός, σε απάντηση στην εργαλειοποίηση της τραγωδίας από την αντιπολίτευση, εφηύρε λέει την υπόθεση των συμφερόντων που θέλουν να ρίξουν την κυβέρνηση και να “κοντύνουν” τον πρωθυπουργό. Δεν ξέρω πόσοι έχουν πειστεί με το αφήγημα του Μαξίμου, το θέμα σίγουρα προσφέρει μια πλατφόρμα για τη συσπείρωση του γαλάζιου κοινού εν όψει ευρωεκλογών, αλλά δεν βλέπω το στόρι να συγκινεί πολλούς.

Όχι ότι δεν μπορεί να έχει βάση αληθείας ή ψήγματα αληθείας το σενάριο. Να, η πλευρά των “οικονομικών συμφερόντων” για παράδειγμα (βλέπε το σχετικό ρεπορτάζ στην εφημερίδα “Τα Νέα”) αποκάλυψε ότι οι δύο υπουργοί που παραιτήθηκαν (Μπρατάκος και Παπασταύρου) είχαν μεταβεί στο σπίτι του εφοπλιστή και εκδότη Μαρινάκη για διαπραγματεύσεις και μάλιστα με εντολή του Κυριάκου Μητσοτάκη και σαφές πλαίσιο για τα όρια της διαπραγμάτευσης. Αρα και πρόβλημα υπήρχε (αυτό που ο πρωθυπουργός ονομάζει ίσως καθ΄ υπερβολή “πόλεμος” με τους ισχυρούς οικονομικούς παράγοντες) και διαπραγμάτευση γινόταν (αυτό που ο πρωθυπουργός ονομάζει απαίτηση για συγκυβέρνηση).

Αλλά όπως λέγαμε και την προηγούμενη φορά, τα συμφέροντα κάνουν τη δουλειά τους, η κυβέρνηση οφείλει να κάνει τη δική της -καμιά δουλειά δεν έχει να διαπραγματεύεται με τους ισχυρούς- και οι δημοσιογραφικές αποκαλύψεις (ακόμα και αν υποθέσει κανείς ότι υπηρετούν σκοπιμότητες), απαιτούν απαντήσεις. Όχι θεωρίες συνωμοσίας.

Οι ίδιες δημοσκοπήσεις, λέει, δείχνουν ότι ο Στέφανος Κασσελάκης έχει βρει ένα κοινό. Ένα κοινό διαφορετικό από αυτό που ψήφιζε ΣΥΡΙΖΑ στο παρελθόν. Το δικό του κοινό. Ένα κοινό απολίτικο, καθόλου αριστερό ή όχι απαραίτητα αριστερό, κοινό του καναπέ το ονομάζουν ορισμένοι, που στο παρελθόν μπορεί να έχει ψηφίσει ακόμα και κόμματα της άκρας δεξιάς, που τους αρέσει το ύφος και το στιλ του επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ. Υποθέτω βλέπουν και Λιάγκα.

Και μπορεί ο Στέφανος να κάνει την έκπληξη, λέει, στις ευρωεκλογές. Πολύ πιθανό να διαψεύσει όσους υποστηρίζουν ότι θα βρεθεί κοντά σε μονοψήφιο ποσοστό και μάλλον θα ξεπεράσει τον Ανδρουλάκη. Δεν ξέρω, δεν απαντώ.

Αυτό που ξέρω είναι ότι καθημερινά, ο σημερινός αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ υποκύπτει στη γοητεία της τοξικής αντιπαράθεσης, ενισχυμένη από την άγνοιά του, τον ναρκισσισμό του και την αμετροέπειά του, από ορισμένους συνεργάτες του με προϋπηρεσία στις σκοτεινές μηχανορραφίες της “πρώτη φορά” αριστεράς, και ότι για να καλύψει το κενό της προγραμματικής του ένδειας, την απουσία προτάσεων και πολιτικής, τη light προσωπικότητά του, θα επενδύσει στην τοξικότητα και στην πόλωση. Αυτό πουλάει στο κοινό του, αυτό θα υπηρετήσει.

Και αυτή η επιστροφή στο παρελθόν, σε ένα κλίμα δυσπιστίας και αμφισβήτησης του συστήματος, των θεσμών και της δικαιοσύνης, οδηγεί ξανά την πολιτική ζωή σε συνθήκες αποσταθεροποίησης. Και αυτό είναι το χειρότερο νέο.