Τώρα που τρέχει για τα καλά η νέα δημαρχία της Αθήνας και έχει ζεστάνει τις τουρμπίνες ο Δούκας, ας κάνουμε μια στάση κι ας πάμε πίσω στο χρόνο. Ας πάμε στη δημαρχία του Μπακογιάννη, που εγώ μπορεί να μην την ζαχάρωσα, αλλά σαν εκείνην την αδιανόητη κατηφόρα του Καμίνη δεν ήταν. Αυτό οφείλω να το παραδεχτώ με το χέρι στην καρδιά, ως δημότης Αθηναίων και κάτοχος πρόπερτι στο Δακτύλιο. Όπως οφείλω να σημειώσω ότι αν είχε αφήσει την Πανεπιστημίου στην ησυχία της (μέγα λάθος!) και αν τον είχε βοηθήσει έστω κατ’ ελάχιστον ο επίσημος μηχανισμός της Νέας Δημοκρατίας (μέγα πάθος!), θα είχε ξαναβγεί δήμαρχος με τα τσαρούχια. Αλλά μετά απ’ την απομάκρυνση εκ του ταμείου…

Τέλος πάντων, πάμε παρακάτω. Μιας και διακρίνεται στο σπρέχεν ο Χάρης, θα ήθελα να καταθέσω εδώ ότι είχα μια κουβέντα και με τον Κώστα πριν εκλεγεί δήμαρχος και μια χαρά μου τα είχε πει. Και ύστερα, δεν ξέρω τι όνειρο είδε και πήγε και έκανε άλλα. Μη βασιζόμαστε, δηλαδή, σε όσα δηλώνει ο κάθε πολιτικός λίγο πριν ή λίγο μετά απ’ την αναρρίχησή του στο θώκο, γιατί μόνο αφρόψαρα θα πιάσουμε. Μια τηγανιά κι όξω απ’ την πόρτα, δεν χορταίνει κανείς αδερφέ με τα λόγια…

Οπότε άκουγα προσεκτικά τον φίλο μου τον Γιάννη (ας τον πούμε Γιάννη), δραστήριο επιχειρηματία σε μια από τις πιο ευαίσθητες και προβεβλημένες γειτονιές των Αθηνών, που διατηρούσε τις αμφιβολίες του για τον Δούκα. Παρότι σπλήνα πασόκος ο κολλητός, δεν τον είχε για τα δύσκολα τον καινούριο δήμαρχο και τον έκοβε για χαμηλά λιπαρά και κυβικά. «Πολύ μπλα μπλα ρε Χρήστο», μου έλεγε, «αλλά εμείς δεν θέλουμε μπλα μπλα, θέλουμε άμεσες λύσεις. Γιατί αλλιώς θα μας πάρει ο διάολος κι εμάς και τη συνοικία…»

Γκρίνια και των γονέων ο Γιάνναρος, ώσπου πήγε και τον είδε τον δήμαρχο μαζί με μια αντιπροσωπεία από μαγαζάτορες της γειτονιάς. Και γύρισε και ήπιαμε καφέ και είχε αλλάξει εντελώς γνώμη. Με δικά του λόγια:
«Ρεπόρτερ, εγώ νόμιζα ότι θα μας δει δέκα λεπτά και θα μας δείξει την έξοδο κι αυτός έκατσε παρεάκι μιάμιση ώρα. Ήταν πλήρως ενημερωμένος, ήξερε τα προβλήματα, είχε απαντήσεις σε όσα τον ρωτάγαμε και είχε φέρει και τη νομική υπηρεσία του δήμου για συνδρομή. Ήταν ειλικρινής μαζί μας, δεν μας παραμύυθιασε. Αυτά μπορώ να τα κάνω, μας είπε, τα άλλα δεν μπορώ να τα κάνω. Για πολύ συγκεκριμένους λόγους, τους οποίους μας εξήγησε και τους καταλάβαμε. Και ήθελε και να βοηθήσει, ψαχνόταν να μας δώσει αναπνοές».
«Άρα, άλλαξες γνώμη για το άτομό του;», τον ρώτησα.
«Κοίτα», μου απάντησε, «σε πολλά πράγματα είναι δεμένα τα χέρια του. Το ξέρουμε, δεν είμαστε χαζοί. Αν καταφέρει, όμως, να δώσει κάποιες λύσεις σε χρόνια προβλήματα, εγώ θα του βγάλω το καπέλο»!

Στην ποιότητα του αέρα, ας πούμε, όπου διάβαζα χτες ρεπορτάζ της «δημοκρατίας» με στοιχεία από την ελβετική IQAir και στραβοκατάπια:
Η Αθήνα είναι η πιο μολυσμένη πόλη της Ελλάδας, ευρισκόμενη στην 50η θέση παγκοσμίως ανάμεσα στις 114 που καταγράφηκαν. Τίγκα στα τοξικά σωματίδια το κλεινόν άστυ…
Κάτι, φυσικά, που το γνώριζε από πριν ο Δούκας, καθηγητής του ΕΜΠ γαρ, γι’ αυτό και από τις πρώτες μέρες της θητείας του επέμενε στο φυτέψτε, φυτέψτε, φυτέψτε. Ως και στη Γεωπονική είχε φωτογραφηθεί για τη συνέντευξή του στο «ΒΗΜΑgazino». Ας την κάνει, λοιπόν, πραγματικότητα την πρόθεση, ας πρασινίσει κάπως αυτή η καταραμένη ζούγκλα του μπετόν κι ας τον βαφτίζει κάθε μέρα «δήμαρχο των καταλήψεων» η Ενημέρωση 107. Όπως δείχνει το παράδειγμα του Σίμου Ρούσσου στο Χαλάνδρι, όσο και να σκούζουν τα σκυλιά το καραβάνι θα προχωρήσει!   

Υ.Γ.: Το στόρι των πόκετ παρκς που εγκαινίασε ο Μπακογιάννης, είναι εξαιρετική ιδέα και πρέπει να προχωρήσει. Με καλύτερη στόχευση πάντως, όχι όπως εκείνο στην Ελλανίκου, πενήντα μέτρα απ’ το Άλσος Παγκρατίου…