Χρειάστηκε να μπούμε στον τρίτο χρόνο του ιμπεριαλιστικού πολέμου της Ρωσίας κατά της Ουκρανίας, προκειμένου οι πολιτικές και στρατιωτικές ελίτ της Δύσης και κυρίως της Ευρωπαϊκής Ένωσης, να αρχίσουν να ψελλίζουν μισόλογα και υπαινιγμούς για τον θανάσιμο κίνδυνο που απειλεί τη Γηραιά ήπειρο από την προαιώνια ρωσική επιθετικότητα.

Πολλοί στους κόλπους των δυτικών ελίτ, πίστευαν πως ο Πούτιν θα σταματήσει καταλαμβάνοντας παράνομα το 18% του ουκρανικού εθνικού εδάφους, προκειμένου να το χωρίσει σε latifundia για επίλεκτα στελέχη του στενού του κύκλου, αλλά και των μυστικών υπηρεσιών.

Αιχμάλωτη στερεοτύπων περασμένων εποχών, η Δύση θεωρεί πως μπορεί να διαπραγματευτεί το πάγωμα της σύγκρουσης επ’ άπειρον.

Το τελευταίο, ωστόσο διάστημα, πρόεδροι (Μακρόν), υπουργοί Άμυνας, ακόμη και Παιδείας (Γερμανία), αναφέρονται δημόσια πως τρέφουν φρούδες ελπίδες, όσοι πιστεύουν πως η ρωσική επιθετικότητα θα σταματήσει στη Λεκάνη του Ντονμπάς.

Βέβαια, η Δύση έχει καθυστερήσει πολύ στη λήψη αποφάσεων για τη χορήγηση τόσο αντιαεροπορικών συστημάτων, προκειμένου να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά τους ρωσικούς βομβαρδισμούς, όσο και όπλα μεγάλου βεληνεκούς, για να χτυπήσει τις βάσεις και τις οδούς εφοδιασμού των ρωσικών μονάδων στην ενδοχώρα.

Η επαμφοτερίζουσα αυτή στάση, τον μόνο που ικανοποιεί είναι ο Πούτιν, ο οποίος δεν διστάζει να βομβαρδίσει με πυραύλους ακόμη και την πρωτεύουσα της χώρας, προκαλώντας εκατόμβες αθώων, άμαχων θυμάτων.

Είναι κοινός τόπος πως στις στέπες της Ουκρανίας συγκρούονται δύο διαμετρικά αντίθετες πολιτισμικές επιλογές ή παραδείγματα, αν θέλετε.

Ο δυτικός τρόπος ζωής, με τις αξίες και τις αρχές του βρίσκεται σε πόλεμο με την ασιατική απολυταρχία και βαρβαρότητα. Το κόστος αυτού του πολέμου για την Ουκρανία είναι δυσβάσταχτο τόσο σε ανθρώπινους πόρους, όσο και σε εξοπλισμούς.

Η Ουκρανία σήμερα, είναι το προκεχωρημένο φυλάκιο το δυτικού πολιτισμού και πολεμάει με νύχια και με δόντια κατά των ασιατικών ορδών της Ρωσίας, η οποία στρατολογεί εγκληματίες, σε σημείο που κλείνει πολλά σωφρονιστικά καταστήματα λόγω έλλειψης τροφίμων.

Έστω και τώρα, η Δύση θα πρέπει, χωρίς δισταγμούς ή έωλες δικαιολογίες, να αυξήσει τόσο τη στρατιωτική βοήθεια προς την Ουκρανία, όσο και να σκεφτεί πως θα πρέπει σε σύντομο χρονικό διάστημα να αναδιοργανώσει τη δική της πολεμική βιομηχανία, αυξάνοντας την παραγωγή εξοπλισμών και πυρομαχικών, ικανών να γίνουν εκείνη η αποτρεπτική δύναμη απέναντι στον ρωσικό επεκτατισμό.

Στην Ε.Ε., βέβαια, τέτοιες αποφάσεις λαμβάνονται με τους συνήθεις ρυθμούς, μόνο που αυτή τη φορά δεν αντιμετωπίζει μία συνηθισμένη κατάσταση, αλλά την απειλή ενός γενικευμένου πολέμου κατά χωρών – μελών της Ε.Ε. και του ΝΑΤΟ, ιδίως στην περιοχή της Βαλτικής.

Η συζήτηση που έχει ξεκινήσει σχετικά με αυτή την απειλή και η δημοσιοποίηση απόψεων, διαμετρικά αντίθετων με εκείνων των προηγούμενων δύο χρόνων, είναι ένα ενθαρρυντικό σημάδι πως η Δύση έχει αρχίσει να αφυπνίζεται και να απαλλάσσεται από ψεύτικες προσδοκίες.