Το νιώθεις βουτώντας το κουτάλι σου στα σιγομαγειρεμένα, μελωμένα ρεβύθια, που μοσχοβολάνε δεντρολίβανο. Με τόσο απλά υλικά, όπως τα όσπρια, με λίγα χόρτα, μπαχαρικά και ελαιόλαδο, με το τίποτα σχεδόν, γίνεται ένα φαγητό θαυμάσιο, με γεύση και μυρωδιές που σου μένουν στο μυαλό. Λιτή είναι η δίαιτα των μοναχών. Είναι όμως και θρεπτική, ουσιαστική. Και βαθιά νόστιμη. Τα μπαχαρικά δεν τα φείδεται – το κλασικό πιπέρι, το κόκκινο, γλυκό και καυτερό, η κανέλα, το κύμινο δίνουν συχνά το «παρών». Ούτε τα μυριστικά. Ρίγανες, άνηθους, δυόσμους… Οι µάγειρες στα μοναστήρια αγωνίζονται να ευχαριστήσουν όλους όσους θα καθίσουν στο τραπέζι χωρίς να φτιάξουν κάτι άτονο ή αδιάφορο.

Το είδαμε στα ταξίδια μας στο Άγιον Όρος, το είδαμε και στη Μονή της Αγίας Αικατερίνης στο Σινά όπου οι άγιοι πατέρες μαγειρεύουν μαζί με τους Βεδουίνους: η μοναστηριακή κουζίνα είναι ένα χωνευτήρι. Όσοι αναλαμβάνουν τα τηγάνια και τις κατσαρόλες που κοχλάζουν πάνω από τις ξυλοφωτιές μαγειρεύουν με τα υλικά του τόπου τριγύρω, και βάζουν και κάτι, ένα λιθαράκι από τα μέρη στα οποία μεγάλωσαν ή έζησαν. Κι όλες αυτές οι γεύσεις έρχονται να κουμπώσουν στην ευρύτερη παράδοση του μοναστηριού. Με αυτόν τον τρόπο δημιουργείται ένα κράμα με πολλές αναφορές και ιστορία μακρά. Έτσι, από το ταξίδι του Γαστρονόμου στο Σινά σας έχουμε μαζί συνταγή για τα ταμίε ή ταμίες (ta’ameya), όπως λένε τα φαλάφελ από φούλια οι μοναχοί. Εμείς τα φτιάχνουμε και στην Αθήνα, με τα δικά μας ξερά κουκιά, κι ας είναι μεγαλύτερα. Και γίνονται το ίδιο τραγανά και πεντανόστιμα. Και γίγαντες στον φούρνο με τον τρόπο που μας έμαθε ο μοναχός Επιφάνιος φτιάχνουμε, και μπαρμπουνοφάσουλα με πελτέ, και φασόλια μαυρομάτικα σαλάτα, κοκκινωπά – έχουν μπόλικο γλυκό κόκκινο πιπέρι.

Πηγή: Γαστρονόμος