Η Ελληνική Λέσχη Moto Guzzi διοργάνωσε στις 18 και 19 Μαΐου του 2024 για 25η φορά το 36ωρο Οδοιπορικό Αντοχής με αφετηρία την Αττική και προορισμό περιοχές της Κεντρικής και Βόρειας Ελλάδας και όπως ήταν λογικό, το ΜΟΤΟ, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, δεν γινόταν να λείπει από τη συγκεκριμένη διοργάνωση.

Η φετινή περιπέτεια ξεκινά λίγες ημέρες πριν πάρουμε εκκίνηση. Πληρωμή παραβόλου, αποστολή εγγράφων στην Ελληνική Λέσχη Moto Guzzi, τελευταίος έλεγχος μοτοσυκλετών και φύγαμε για το 36ωρο Οδοιπορικό Αντοχής. Με ακόμη άλλα 10 οδοιπορικά στις αποσκευές μας ξεκινήσαμε περίπου στις 7 και κάτι το πρωί του Σαββάτου από το γνωστό στέκι αναχώρησης μοτοσυκλετών στο Χαϊδάρι. Έξω από την καφετέρια “Σταθμός 14” είχε στηθεί η αφετηρία του 36ωρου Οδοιπορικού Αντοχής Moto Guzzi με εκατοντάδες μοτοσυκλέτες κάθε κατηγορίας και μάρκας να βρίσκονται παρκαρισμένες ώστε να ξεκινήσουν τη φετινή διοργάνωση. Περιμένοντας καρτερικά να ξεκινήσουμε ρίχνουμε κάποιες κλεφτές ματιές στο road book της διαδρομής της πρώτης ημέρας.

Ναι, καλά διαβάσατε, έχουμε road book και σαν άλλοι αγωνιζόμενοι παίρνουμε εκκίνηση. Με κατεύθυνση προς Μάνδρα τα πρώτα χιλιόμετρα είναι γνώριμα οπότε δεν υπάρχει κανένας λόγος ανησυχίας και απλά απολαμβάνουμε τη διαδρομή έχοντας παρέα μας ακόμη έναν μοτοσυκλετιστή, και έτσι με τις δύο μοτοσυκλέτες μας θα προσπαθήσουμε να καλύψουμε 1.700 χιλιόμετρα επαρχιακού δικτύου. Η συννεφιά που επικρατεί βοηθά στο να μείνουμε δροσεροί ενώ συνεχίζουμε ακάθεκτοι γράφοντας χιλιόμετρα. Στάση για κάποιες υποχρεωτικές φωτογραφίες καθώς πρέπει να γίνει και αυτό ώστε να πάρουμε βαθμούς και συνεχίζουμε.

Road book τσεκ, αναβάτες και μοτοσυκλέτες στις επάλξεις και απολαμβάνουμε το επαρχιακό κομμάτι της διαδρομής προς τη Λίμνη Μόρνου. Σταματάμε για να βγάλουμε κάποιες φωτογραφίες καθώς δεν γίνεται να μην χαρούμε αυτή τη θέα, ενώ λίγο αργότερα παίρνουμε το επόμενο road book από τους οργανωτές οι οποίοι μας παρείχαν γευστικά σάντουιτς και νερά! Φυσικά στο 36ωρο Οδοιπορικό Αντοχής Moto Guzzi οι άνθρωποι της οργάνωσης είχαν προβλέψει να υπάρχει αυτοκίνητο “σκούπα” σε περίπτωση που χρειαστεί κάποιος βοήθεια ή προκύψει κάτι.

Έχουμε λοιπόν στα χέρια μας το νέο road book και συνεχίζουμε ακάθεκτοι. Χρήσιμο εργαλείο η ενδοσυνεννόηση ιδιαίτερα όταν μοιράζεσαι την διαδρομή με τον γιο σου και θέλεις να μοιραστείς κάθε στιγμή, όχι μόνο τις στάσεις. Η διαδρομή μέχρι τώρα φανταστική, με το μόνο πρόβλημα να είναι πως επί της ουσίας βρίσκεσαι σε… “αγώνα”, οπότε στάσεις για φωτογραφίες και καλαμπούρι δεν μπορούν να συνδυαστούν εδώ. Παρολαυτά ξέρεις πως την επόμενη φορά που θα βρεθείς σε αυτά τα μέρη θα επανορθώσεις για τις φωτογραφίες που δεν πρόλαβες να βγάλεις. Παραμένουμε προσεκτικοί κατά την ώρα της οδήγησης καθώς ο επαρχιακός δρόμος κρύβει παγίδες, άσε που αν χάσεις κάποια τουλίπα στο road book θα χάσεις και πολύτιμο χρόνο.

Οι άνθρωποι της Moto Guzzi κατά τη διάρκεια της ημέρας είχαν σκεφτεί να διοργανώσουν και κάποια παιχνίδια τα οποία αν τα ολοκληρώσεις συγκεντρώνεις βαθμούς. Εμείς προτιμήσαμε να εκμεταλλευτούμε τον λίγο αυτό χρόνο διαφορετικά μιας και δεν κυνηγάμε κάποια θέση στην κατάταξη. Στάση τέλος όμως και φύγαμε ξανά για οδήγηση σε επαρχιακό οδικό δίκτυο. Σιγά-σιγά το φως του ήλιου ξεκίνησε να μας εγκαταλείπει και ξαφνικά… έχουμε θέμα. Μία λάμπα φωτός xenon καμένη και το έργο μας για πλοήγηση γίνεται πιο δύσκολο στους επαρχιακούς δρόμους της Βόρειας Ελλάδας. Μελετώντας το road book και με την ώρα να έχει πάει 20:30 αποφασίζουμε να εγκαταλείψουμε το τελευταίο σκέλος της ημέρας και να πάρουμε τον δρόμο της επιστροφής προς το ξενοδοχείο το οποίο είχε κλείσει η διοργάνωση στα Ιωάννινα.

Με προσοχή λοιπόν ξεκινάμε για το Epirus Palace, καθώς το σκοτάδι έχει πέσει για τα καλά. Μετά από αρκετά χιλιόμετρα φτάνουμε στην είσοδο του ξενοδοχείου και παρκάρουμε τις δύο μοτοσυκλέτες μας, πηγαίνοντας στα δωμάτια μας για ξεκούραση καθώς και το αυριανό πρόγραμμα περιλαμβάνει αρκετά χιλιόμετρα επαρχιακού δικτύου.

Ξημέρωσε Κυριακή και εμείς, όπως και όλοι οι συμμετέχοντες, είμαστε έτοιμοι να ξεκινήσουμε τη δεύτερη ημέρα του 36ωρου Οδοιπορικού Αντοχής Moto Guzzi. Το ρολόι δείχνει επτά και κάτι όταν καβαλάμε τις μοτοσυκλέτες μας. Παρέα με εμάς ξεκινούν αρκετοί ακόμη συμμετέχοντες με κάθε λογής μοτοσυκλέτα. Από μικρά και μεγάλα On – Off μέχρι scooter είχε ο μπαξές.

Ο δρόμος προς το πέρασμα του Μπάρου γνωστός, ωστόσο πάντα κρύβει εκπλήξεις καθώς οι κατολισθήσεις έχουν φέρει πέτρες σε διάφορα σημεία ενώ και η άσφαλτος σε ακόμη περισσότερα, δεν είναι και η καλύτερη. Αν περιμένετε κάποια μέση ωριαία ταχύτητα σε τριψήφιο νούμερο τότε τα οδοιπορικά αντοχής δεν είναι για εσάς. Οι ατελείωτες φουρκέτες και οι συνεχείς στροφές στο επαρχιακό δίκτυο ρίχνουν τη μέση ωριαία στα περίπου 60 χλμ./ώρα οπότε και οι ώρες που βρίσκεσαι πάνω σε μία μοτοσυκλέτα είναι αρκετές.

Αφήνουμε πίσω μας όλα αυτά και συνεχίζουμε προς Βουλγαρέλι, σε κάποιο σημείο σε ένα χωριό από αυτά που αναρωτιέσαι αν υπάρχει κανείς βρισκόμαστε σε αδιέξοδο. Διχάλα δεξιά – αριστερά και μπροστά μας μία κατηφόρα καρφί. Μεταξύ μας λέμε φωναχτά αποκλείεται να πηγαίνει ο δρόμος προς τα εκεί… και ξαφνικά βρίσκεται ένας παππούς από μηχανής θεός και μας φωνάζει από μία βεράντα “Όλο κάτω πάτε, αλλά ελάτε πρώτα να σας κεράσω ελληνικό καφέ”. Τον ευχαριστούμε ευγενικά για την προσφορά και ακόμη περισσότερο που μας γλύτωσε από μία χρονοβόρα καθυστέρηση.

Αφήνοντας πίσω μας την κατηφόρα η οποία παραλίγο να μας στοιχίσει σε χρόνο, παίρνουμε το επόμενο road book το οποίο περιλαμβάνει μία διαδρομή περίπου 135 χιλιομέτρων. Έχοντας δει όλα αυτά τα μέρη χθες και σήμερα, το συγκεκριμένο τμήμα της διαδρομής δεν χρειαζόταν κανονικά να θυσιάσει τον χρόνο μας, οπότε μπορούσαμε να επενδύσουμε τον χρόνο σε ένα κομμάτι χωμάτινης διαδρομής η οποία δεν ήταν ιδιαίτερα βατή για όλους, έχοντας πολλές πέτρες οι οποίες δυσκόλεψαν τις πιο street μοτοσυκλέτες. Στο μέλλον μπορεί να προσφέρεται μία μακρύτερη, εναλλακτική διαδρομή ώστε οι street μοτοσυκλέτες να συμψηφίσουν τον χρόνο τους με την παράκαμψη.

Επόμενο road book στα χέρια μας και αποφασίζουμε πως στο Καρπενήσι θα ξεκινήσει η δική μας επιστροφή προς Αθήνα. Η διαδρομή μαγευτική ο καιρός ότι πρέπει χωρίς πολλή ζέστη, και εμείς προσπαθούμε να περάσουμε όσο το δυνατόν πιο όμορφα στον επαρχιακό δρόμο προτού μπούμε στο εθνικό δίκτυο Λαμίας – Αθηνών.

Με το που πάτησαν οι μοτοσυκλέτες μας τα πρώτα χιλιόμετρα της Εθνικής Οδού, ξεκινάμε και εμείς να αναπολούμε τα χιλιόμετρα του επαρχιακού δικτύου που διανύσαμε τις δύο αυτές ημέρες. Παρολαυτά πρέπει να φτάσουμε σχετικά νωρίς πίσω οπότε ας κάνουμε την καρδιά μας πέτρα και διανύουμε τα τελευταία χιλιόμετρα.

Οκ ο δρόμος Λαμίας – Αθηνών βαρετός και μονότονος, ωστόσο εμείς έχουμε όλες τις όμορφες στιγμές που περάσαμε αυτές τις δύο ημέρες ως συνοδοιπόρο. Χωρίς να το καταλάβουμε βρισκόμαστε μία ανάσα από την Αθήνα και την επιστροφή στην καθημερινότητα. Γεμάτοι όμορφες εικόνες και με νέες φιλίες καθώς θέλοντας και μη, τέτοιου είδους εκδηλώσεις εμάς τους μοτοσυκλετιστές μας φέρνουν πιο κοντά, ανεξαρτήτως μάρκας. Οπότε η ερώτηση έχει εύκολη απάντηση. Πάμε του χρόνου; Εννοείται…