Το κενό που άφησε η εκλογική κατάρρευση του ΣΥΡΙΖΑ στη διπλή κάλπη του περασμένου χρόνου αποδείχτηκε μέχρι σήμερα δυσαναπλήρωτο. Η εντυπωσιακή επίδοση της Νέας Δημοκρατίας και η μεταπολιτευτικά πρωτοφανής διαφορά που κατέγραψε από την αξιωματική αντιπολίτευση έχει μάλλον διευρυνθεί παρά την όξυνση των κοινωνικών προβλημάτων και την κυβερνητική φθορά που καταγράφουν οι δημοσκοπήσεις. Το βολικό για όλους επιχείρημα σχετικά με τη χαλαρότητα της ψήφου στις επικείμενες ευρωεκλογές δεν μπορεί και δεν πρέπει να κρύψει κάτω από το χαλί των Βρυξελλών ορισμένα ανησυχητικά φαινόμενα που απειλούν να καθορίσουν ένα νέο, καταστροφικό για τη χώρα πολιτικό σκηνικό.

Τα χαρακτηριστικά ενός τέτοιου σκηνικού προδιαγράφονται καθαρά τόσο από τις διαδοχικές έρευνες της κοινής γνώμης όσο και από το γενικότερο πολιτικό κλίμα που επικρατεί. Ταυτόχρονα με τη χαμηλή δημοσκοπική του επίδοση, ο ΣΥΡΙΖΑ οδηγείται και σε ιδεολογικοπολιτικό Βατερλώ καθώς η νέα του ηγεσία φαίνεται να επιδιώκει την «ανάκαμψη» της Αριστεράς αποκλειστικά μέσω απολίτικων επικοινωνιακών φωτοβολίδων. Την ίδια στιγμή, η συσπείρωση προοδευτικών δυνάμεων γύρω από το ΠΑΣΟΚ – Κίνημα Αλλαγής εξακολουθεί να καθυστερεί δραματικά. Αποδεικνύεται καθημερινά ότι η ουσιαστική διεύρυνση της δημοκρατικής παράταξης δεν θα προκύψει από ένα στείρο αντιπολιτευτικό ανταγωνισμό με τον ΣΥΡΙΖΑ αλλά από έναν προωθητικό μεταρρυθμιστικό ανταγωνισμό με την κυβέρνηση.

Ωστόσο, οι δημοσκοπικές έρευνες αναδεικνύουν τους τελευταίους μήνες τον κίνδυνο της μετατόπισης των ισορροπιών του πολιτικού συστήματος προς την αντίθετη πλευρά. Ο ανταγωνισμός μεταξύ ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ για τη δεύτερη θέση – τη θέση της άτυπης αξιωματικής αντιπολίτευσης – στις ευρωεκλογές του Ιουνίου δεν φαίνεται να εμπνέει τους πολίτες ενώ αφήνει ελεύθερο πεδίο δράσης στον ακραίο λαϊκισμό. Τα κόμματα της Ακροδεξιάς πλευράς του πολιτικού φάσματος, είτε πρόκειται για τους θαυμαστές του Κασιδιάρη είτε για τους οπαδούς της παραθρησκευτικής «Νίκης» είτε για τους λαϊκιστές της «Ελληνικής λύσης», ανεβάζουν τα ποσοστά τους προβάλλοντας τις οπισθοδρομικές, σκοταδιστικές και ομοφοβικές τους θέσεις. Το φάντασμα μιας ενιαίας και ισχυρής Ακροδεξιάς αντιπολίτευσης προβάλλει ολοένα και πιο απειλητικό.

Η άνοδος της Ακροδεξιάς γίνεται ακόμα πιο επικίνδυνη στο πλαίσιο της γενικότερης ανόδου της Ακροδεξιάς στην Ευρώπη και όχι μόνον. Από την άποψη αυτή το διακύβευμα των ευρωεκλογών είναι πολύ πιο σοβαρό απ’ όσο φαίνεται ότι το υπολογίζουν οι πολιτικές δυνάμεις αλλά και οι πολίτες στη χώρα μας. Σε περίπτωση που η ευρωπαϊκή Ακροδεξιά πετύχει το στόχο της να εκτοπίσει τη Σοσιαλδημοκρατία από τη δεύτερη θέση, ο πολιτικός χάρτης της Ευρώπης θα πληγεί ανεπανόρθωτα. Το όραμα μιας ενιαίας ευρωπαϊκής ομοσπονδίας θα ενταφιαστεί οριστικά ανοίγοντας το δρόμο στα επεκτατικά σχέδια του Πούτιν και των άλλων εχθρών της φιλελεύθερης δυτικής δημοκρατίας. Η ενδεχόμενη εκλογή του λαϊκιστή Τραμπ τον Νοέμβριο θα ολοκληρώσει τον εφιάλτη που θα ζήσει η ανθρωπότητα.

Η απουσία αντιπολίτευσης, ικανής να αμφισβητήσει την μονοκομματική κυριαρχία της Νέας Δημοκρατίας έχει φέρει στο προσκήνιο την εμφάνιση της λεγόμενης «κοινωνικής αντιπολίτευσης» η οποία θα αναλάβει δήθεν να αναπληρώσει το πολιτικό κενό. Ο κίνδυνος να μην εκφραστεί τελικά η «κοινωνική αντιπολίτευση» από τις δυνάμεις του δημοκρατικού τόξου αλλά από τα Ακροδεξιά και λαϊκιστικά μορφώματα θα παραμένει υπαρκτός για όσο διάστημα η χώρα δεν θα αποκτά μια εκλογικά ισχυρή αλλά και πολιτικά και προγραμματικά αξιόπιστη αντιπολίτευση. Η αποκατάσταση της ισορροπίας στο πολιτικό σύστημα θα διασφαλίσει τη δημοκρατική σταθερότητα της χώρας και την ουσιαστική συμβολή της στη φιλελεύθερη διακυβέρνηση της Ευρώπης.