Σήμερα, μπορεί άφοβα να ισχυριστεί κανείς, ότι η ιστορία του Δικέφαλου διχοτομείται, τέμνεται, διαιρείται σε δύο περιόδους: π.Ι. και μ.Ι.  Προ Ιβάν και μετά Ιβάν. Γράφει ο Σωτήρης Μήλιος…

Λίγο μετά την κορύφωση της χαράς, λίγο μετά την έκρηξη συναισθημάτων, λίγο μετά την έκσταση, την αγαλλίαση, έρχεται σχεδόν πάντα ως απρόσκλητος επισκέπτης μια ελαφρά μελαγχολία.

Το μυαλό συνειρμικά τρέχει σε αυτούς που λείπουν, σε αυτούς που θα ήθελες να είναι εδώ, μα δεν είναι. Σε όσους έφυγαν κι όσους χάθηκαν. Σε όσους δεν μπόρεσαν και όσους δεν πρόλαβαν. Η χαρά είναι πάντα διπλή, όταν μοιράζεται και μισή όταν φωλιάζει μόνο σε μία καρδιά.

Ένας από τους βασικούς λόγους, ίσως ο βασικότερος, που πάνω από 100.000 μάτια κοιτούσαν την ίδια στιγμή με… σκουπιδάκια στα μάτια αυτή την εξέδρα κι έναν κόκκινο από καπνογόνα ουρανό ήταν εκείνος.

«Σας δίνω τον λόγο του Πόντιου, θα φέρω τη χαρά στην Τούμπα», είχε υποσχεθεί στα 90ά γενέθλια του ΠΑΟΚ, όταν ακόμα δεν είχε καταφέρει να μετουσιώσει σε κάτι χειροπιαστό, την δική του εποχή.

Σήμερα, μπορεί άφοβα να ισχυριστεί κανείς, ότι η ιστορία του Δικέφαλου διχοτομείται, τέμνεται, διαιρείται σε δύο περιόδους: π.Ι. και μ.Ι.

Προ Ιβάν και μετά Ιβάν. 

Τα ποιοτικά χαρακτηριστικά της ιστορικής περπατησιάς του συλλόγου δεν άλλαξαν ποτέ. Αυτό που άλλαξε δραματικά ήταν οι τίτλοι. Τα κατσαρολικά. Οι μαστραπάδες. Τα χειροπιαστά.

Ο προ Ιβάν ΠΑΟΚ μετρούσε δύο Πρωταθλήματα και τέσσερα κύπελλα Ελλάδας στα πρώτα 88 χρόνια της ιστορίας της. Ήταν η ομάδα του παραλίγο, των τραγικών αποκλεισμών, των δραματικών συμπτώσεων, του αιώνιου μαύρου σύννεφου, ο υποθετικός λόγος του απραγματοποίητου, το άπιαστο όνειρο.

Ο μετά Ιβάν ΠΑΟΚ μόλις σε δέκα χρόνια, έκανε όσα στα προηγούμενα 88 κι ακόμα περισσότερα. Μετρά στην εποχή του δύο πρωταθλήματα, τέσσερα κύπελλα, μόνο που σαν κερασάκι στην τούρτα έφτασε και δύο φορές στα προημιτελικά ευρωπαϊκής διοργάνωσης. Έγινε η ομάδα που τα θέλει όλα και τα θέλει τώρα. Απέκτησε όγκο, βαρύτητα, μέγεθος που δεν είχε ποτέ του. Άνοιξε τα φτερά του και πέταξε σε απάτητες κορυφές.

Μεγάλωσε τόσο, που νιώθει εγκλωβισμένος στα στενά όρια ενός γερασμένου γηπέδου όπως η Τούμπα.

«Περηφάνια, Αντίσταση, Όνειρο, Κατάκτηση. Αυτά είναι τα ιδεώδη του πραγματικού ΠΑΟΚ. Μόνο μαζί θα μπορέσουμε να ανοίξουμε τη νέα χρυσή εποχή της ομάδας μας», είχε προφητεύσει την ίδια μέρα, χωρίς κανένας εκείνη την στιγμή να μπορεί να αντιληφθεί την ιστορικότητα της στιγμής.

Ο ΠΑΟΚ πορεύεται με περισσότερη Περηφάνια από ποτέ.

Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου του Σωτήρη Μήλιου