Στρώνουμε πετσέτες σε αυτό που λέγεται με την άγνοιά μου πάτωμα, ξαπλώνουμε, μαζεύουμε ήλιο. Αποφασίζω μετά μια ώρα να σηκωθώ, να περπατήσω τον χώρο. Το λάθος είναι ότι το κάνω με γυμνές πατούσες και εισπράττω την εμπειρία κάθε μικρό και μεγάλο πετραδάκι να χαράσσει το δέρμα. Το σωστό είναι ότι πάνω στον πανικό μου βλέπω την ευκαιρία να βουτήξω.

Στην αρχή, νομίζω ότι μπροστά μου είναι θάλασσα αλλά αυτό που κείται μπρος μου είναι μια στενή λωρίδα ανάμεσα στην ακτή και το κτήριο του κάποτε ζωντανού από τη ζωή των ψαριών εργοστασίου. Πρόκειται για ένα στενόμακρο μικρό ποτάμι γεμάτο μαύρα φύκια και κοράλλια αλλά και ψάρια που πετάγονται απρόσμενα και σε λίγα δευτερόλεπτα από το βυθό προς την επιφάνεια. Στην αρχή, παρατηρώ και μετά από λίγα δευτερόλεπτα, παίρνω την ευκαιρία και βουτάω. Συνειδητοποιώ ότι τα μαύρα κοράλλια μου χαϊδεύουν την κοιλιά και, όσο κολυμπάω, ψάρια ίπτανται δίπλα μου και από πάνω μου.

Το παράξενο σκηνικό με τρομάζει αλλά, από την άλλη, με κάνει -μόλις περνούν τα πρώτα δευτερόλεπτα-, να αισθάνομαι ατρόμητος, γιατί με υπερβαίνει μια παράξενη αίσθηση που με γεμίζει με απορία για το αν υπάρχει κάτι να με τρομάξει. Ξεπερνώ τον φόβο και κολυμπώ μέχρι να βαρεθώ –μετά από περίπου ένα δεκάλεπτο- τη μικρή διαδρομή και τους περιορισμούς της.

Βγαίνω να μαζέψω πέτρες και κοχύλια και αφού τελειώνω το πρώτο ξεδιάλεγμα τραβάω για το μικρό κτήριο της αποθήκης που βλέπει σε μια άλλη ακτή της παραλίας. Εδώ, τα πράγματα είναι πιο απαιτητικά, αφού η παραλία είναι γεμάτη μεγάλες, κοφτερές πέτρες και πρέπει να κατέβεις μια μικρή αλλά κακοφτιαγμένη ξύλινη σκάλα. Στην παρέα μου -που με ακολουθεί στο κατέβασμα- πονάνε οι κνήμες της, κουσούρι από ατσαλιές μετα-εφήβων –να προσέχετε επομένως τα πόδια σας πολύ.