«Τα μαθηματικά των πρόσφατων εκλογών ανέδειξαν μεγάλους νικητές και ηττημένους.

Μεγάλος ηττημένος είναι ο Κ. Μητσοτάκης που έλαβε μόλις 1.125.602 ψήφους ξεπερνώντας το αρνητικό ρεκόρ των 1.192.103 των ψήφων της Ν.Δ. (του Α. Σαμαρά) το Μάιο του 2012.

Ο Κ.Μ. οδηγεί το κόμμα του στα ιστορικά χαμηλά του όρια.

Μεγάλος νικητής, είναι επίσης ο Κ. Μητσοτάκης αφού εδραίωσε διπλάσιο ποσοστό από εκείνο του δεύτερου, περίπου κατά 14 μονάδες. Αυτή η διαφορά δεν καλύπτεται σε 3 χρόνια παρά μόνο με ένα θαύμα.

Σε μία άλλη πολιτική ανάγνωση, μπορούμε να πούμε ότι μεγάλος ηττημένος είναι και η κοινωνία:

Κυβερνάται από την ψήφο ενός εκατομμυρίου ανθρώπων!

Κυβερνάται από μια απονομιμοποιημένη κυβέρνηση, η οποία επιμένει παρότι αποδοκιμάστηκε συντριπτικά και στην κάλπη.

Δυστυχώς, ο μεγάλος νικητής είναι η αποχή. Οι 6 στους 10 Έλληνες δεν πείθονται πλέον από το σημερινό πολιτικό σύστημα και αυτό που συνολικά σηματοδοτεί η Πολιτική, σήμερα.

Η αποδοκιμασία του κόσμου στην πολιτική επιβεβαιώνεται και από τις επιλογές που έβγαλε η κάλπη.

Ανέδειξε ως κορυφαίο Ευρωβουλευτή τον κ. Αυτιά!

Η πολιτική πλέον αντιμετωπίζεται από την κοινωνία ως φάρσα. Ούτε ως πηγή εφαρμογής μέτρων και μεταρρυθμίσεων, ούτε ως πάλη των ιδεών που ίσως να μπορούσαν να εισφέρουν στις λύσεις των προβλημάτων.

Όσοι βιοπορίζονται πάντως από την πολιτική, ξέρουν καλά ότι η τέχνη της είναι αυτή του ρεαλισμού…

Εφόσον μια ισχυρή κυβερνητική αποδοκιμασία συμπίπτει με προτίμηση στην ίδια κυβέρνηση, ελλείψει πειστικής εναλλακτικής, η ζωή θα προχωρά με αυτά ως δεδομένα.

Ο Κ.Μ., οι κυλιόμενοι σε μουσικές καρέκλες εξωκοινοβουλευτικοί και αιρετοί Υπουργοί του, με τους κυβερνητικούς βουλευτές και μια στενή επιχειρηματική ελίτ, θα συνεχίσουν να νέμονται το κράτος-λάφυρο, ενώ είναι οι μόνιμοι νικητές.

Άπαντες οι υπόλοιποι είναι οι μόνιμοι ηττημένοι. Οι χαμένοι.

Όσον αφορά στη χώρα, αυτή οδηγείται στο χειρότερο σενάριο. Εκείνο του αποτυχημένου

κράτους (failed state).

Μια αντίθετη απάντηση και εναλλακτική στην παραπάνω δυστοπία, στην Ελλάδα και στην Ευρώπη, με την ταυτόχρονη επικίνδυνη άνοδο της ακροδεξιάς και του καταστροφικού εθνικιστικού λαϊκισμού, είναι μια σοβαρή κεντροαριστερά που θα αντλεί πολιτική ισχύ από αυτή της τη σοβαρότητα.

Στην Ελλάδα είναι σαφές ότι πρέπει να συμπράξει με κάθε τρόπο. Είναι θέμα μαθηματικών.

Μόνο αθροιζόμενα τα ποσοστά του Συ.Ριζ.Α, του Πασοκ και των απεχόντων ψηφοφόρων τους, μπορούν να αναμετρηθούν στο μπόι τη Νέα Δημοκρατία.

Οτιδήποτε άλλο πιθανά θα αποδειχθεί αδιάφορο στην μεγάλη εικόνα.

Διάβασα με ενδιαφέρον την πρόσκληση του Προέδρου του Συ.Ριζ.Α στην κοινοβουλευτική ομάδα του Πασοκ για συνεργασία σε προτάσεις νόμων. Καλώς την έκανε και μπράβο του. Είναι μια αρχή.

Διάβασα επίσης με ενδιαφέρον και άλλες δηλώσεις στελεχών του Συ.Ριζ.Α που ζητούν συνεργασία με το Πασοκ.

Έχει σημασία ότι την πρόσκληση απευθύνει ο εκλογικα ισχυρότερος στον εκλογικά πιο αδύναμο. Στην ψυχολογία μιας διαπραγμάτευσης αυτό αυξάνει τις πιθανότητες επιτυχίας του εγχειρήματος.

Το Πασοκ έχει να αντιμετωπίσει το εξής δίλημμα:

-Να αποτελέσει μια επιλογή συγκυβέρνησης με τη Νέα Δημοκρατία, η οποία στις επόμενες εκλογές θα είναι δύσκολο να επιτύχει αυτοδυναμία;

– Ή να επιλέξει να συνεργαστεί για την ανατροπή της; Eίναι και θέμα του Προέδρου του, και απόφαση της κομματικής ελίτ του. Το πολιτικό δίλημμα και διακύβευμα όμως είναι ένα, και μόνον αυτό.

Διάβασα ότι ο κ. Δούκας εξετάζει το ενδεχόμενο να αντιπαρατεθεί με τον κ. Ανδρουλάκη για την ηγεσία του Πασοκ. Ο κ. Δούκας αποτελεί το πιο επιτυχημένο πρόσφατο παράδειγμα της επιτυχημένης συνεργασίας της κεντροαριστεράς στην Ελλάδα. Και σε επίπεδο κομματικό-παραταξιακό και ως πηγή έμπνευσης στην κοινωνία.

Παραδείγματα και μοντέλα συνεργασίας όπως αυτό πρέπει να μπουν στο πολιτικό στόχαστρο της Κεντροαριστεράς στην Ελλάδα σήμερα. Οι συζητήσεις πρέπει να γίνουν χωρίς παρωπίδες και με γενναιότητα.

Τί στ’ αλήθεια έχουν να χωρίσουν οι ψηφοφόροι του Πασοκ και του Συριζα μεταξύ τους σε επίπεδο ιδεών;

Μήπως δεν βλέπουν το χειρότερο σενάριο από την απόλυτη επικράτηση μιας ασθμαίνουσας και ήδη απονομιμοποιημένης κυβέρνησης για τα επόμενα 12 χρόνια, με δεκανίκια το Βελόπουλο ή τη Λατινοπούλου, η οποία θα καταστήσει τη χώρα τελικά τον φτωχότερο παρία της Ευρώπης, κάτω από τη Βουλγαρία, με ένα κράτος χωρίς θεσμούς;

Ας ανοίξει ο διάλογος και ας μιλήσουν οι βάσεις των κομμάτων!

Δεδομένης της πλήρους άρνησης συνεργασίας ενός 10% της Αριστεράς στην Ελλάδα, η οποία εκφράζεται από το ΚΚΕ, Συ.Ριζ.Α. και ΠΑΣΟΚ πρέπει να συζητήσουν σοβαρά για τη μοναδική διέξοδο που θα αποφέρει μια εναλλακτική διακυβέρνηση. Το δρόμο δείχνει η ίδια η κοινωνία.

Ο διάλογος πρέπει να γίνει ταυτόχρονα εντός των κομμάτων και αναμεταξύ τους. «Και το όλον του μέρους μείζον» έλεγε ο Ευκλείδης. Η μεγάλη εικόνα προηγείται της μερικότερης υπό την έννοια ότι κανείς δεν μπορεί να θεωρήσει κάτι ως μέρος του συνόλου αν δεν υπάρχει το σύνολο.

Η γλώσσα των μαθηματικών είναι αμείλικτη. Και η τέχνη της πολιτικής αδίστακτη. Η κεντροαριστερά πρέπει να συνενωθεί εκλογικά και να συνεργαστεί πολιτικά.

Είναι μονόδρομος.

Αλλιώς θα παραμείνει παιχνίδι στα χέρια του Μητσοτάκη, του Άδωνι, του Βορίδη, του Αυτιά και της Λατινοπούλου.

Άλλη επιλογή, δυστυχώς, δεν υπάρχει για τα επόμενα χρόνια. Και ο καιρός δεν περνά γρήγορα όταν είσαι μόνος και τα χρόνια δίσεκτα».

* Ο Χρήστος Λαδάς είναι δικηγόρος, Δρ Νομικής, ladaslaw@gmail.com