Από προχθές το βράδυ ακούω και βλέπω περισπούδαστες αναλύσεις διάφορων ανευθυνοϋπεύθυνων, σχετικοάσχετων όσον αφορά τα συμπεράσματα που πρέπει να εξαχθούν από τις ευρωεκλογές. Τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Ευρώπη. Ας αρχίσουμε από την Ευρώπη!

• Από τον εκδότη
  Ιωάννη Φιλιππάκη

Αλήθεια, τι δεν κατάλαβαν οι αστέρες-σχολιαστές από το μήνυμα των λαών της Ευρώπης; Οτι δεν αντέχουν πλέον να συγκατοικούν με όλες τις φυλές του κόσμου, σε σημείο μάλιστα να θεωρούνται φιλοξενούμενοι στο ίδιο τους το σπίτι;

Οτι δεν αντέχουν να ακούν τις πολεμικές ιαχές διάφορων τζιτζιφιόγκων τύπου Μακρόν, οι οποίοι δεν μπορούν να ξεχωρίσουν το πιστόλι από το περίστροφο; Οτι δεν αντέχουν να πληρώνουν τις αποφάσεις των αδικαιολόγητα ακριβοπληρωμένων γραφειοκρατών των Βρυξελλών; Οτι δεν αντέχουν να βλέπουν τις διάφορες Ούρσουλες, ινδάλματα της παγκόσμιας διαφθοράς, να παρεμβαίνουν στην καθημερινότητά τους; Οτι δεν αντέχουν να πληρώνουν τις πολιτικές για την κλιματική αλλαγή και άλλα πράσινα άλογα; Οτι δεν αντέχουν μια καθημερινότητα όπου θα πρέπει να απολογούνται γιατί απλώς επέλεξαν να μην ακολουθήσουν τον τρίτο (ή και τέταρτο και πέμπτο και νιοστό) δρόμο στις οικογενειακές τους επιλογές; Οτι, εν πάση περιπτώσει, δεν αντέχουν να πάρουν διαζύγιο από την κοινή λογική; Οτι όλοι αυτοί δεν μπορούν να χαρακτηρίζονται συλλήβδην ακροδεξιοί ή φασίστες; Γιατί είναι φασίστες; Επειδή δεν εμπιστεύονται πλέον τα κόμματα της Κεντροαριστεράς, τα οποία αποτέλεσαν το καλύτερο εργαλείο υλοποίησης των πλέον απάνθρωπων πολιτικών;

Οσον αφορά τα δικά μας!

Τι μας εντυπωσιάζει; Οτι η μεταλλαγμένη Νέα Δημοκρατία του Κυριάκου Μητσοτάκη και των διάφορων πασοκολαομεταγραφών κατάφερε να διώξει από τον Μάιο του 2023 1.400.000 ψηφοφόρους; Οτι το προχθεσινό αποτέλεσμα θα ήταν αυτό του Μαΐου του 2023, αν ο πραγματικά υπερτυχερός κ. Μητσοτάκης δεν είχε στην πρώτη του τετραετία ανταμώσει πολέμους και πανδημίες; Γεγονότα που του απελευθέρωσαν τα ταμεία για κάθε λογής παροχές και νταραβέρια, φόβισαν τον μέσο Ελληνα ψηφοφόρο, ο οποίος, μπρος στον κίνδυνο να πεθάνει από τον κορονοϊό ή από τον πόλεμο, επέλεξε τον, πράγματι πιο αργό, θάνατο που του προσέφερε ο πραγματικός ηγέτης του νεοσημιτισμού με την ευγενική χορηγία του κ. Αλέξη Τσίπρα! Ενός Τσίπρα του οποίου η μεγαλύτερη συνεισφορά στην ελληνική πολιτική ζωή είναι ότι κατάφερε να πείσει και τον πιο δύσπιστο και ρομαντικό Ελληνα πως οτιδήποτε και να ψηφίζεις βγαίνει το ίδιο!

Κακά τα ψέματα. Αν είχε αφεθεί ο κ. Μητσοτάκης να ξεδιπλώσει το πολιτικό του ταλέντο, θα είχε βυθίσει τη Νέα Δημοκρατία πολύ νωρίτερα. Το μόνο ταλέντο που έχει ο κ. Μητσοτάκης είναι η αποστήθιση! Το χαρακτηριστικό του μαθητή σπασίκλα. Οχι αμελητέο. Οχι ευκαταφρόνητο. Οχι για πέταμα. Αλλά σίγουρα όχι επαρκές για τη θέση του ηγέτη μιας χώρας με τα χαρακτηριστικά και την κατάσταση της Ελλάδος.

Σε αυτές τις δύσκολες συνθήκες που προαναφέρθηκαν ετέθη σε εφαρμογή το στρατηγικό σχέδιο του περίφημου «επιτελικού κράτους» με δύο κύρια σκέλη, το οποίο καθυστέρησε την αντίδραση του Ελληνα νοικοκύρη (όπως εκφράστηκε προχθές εκκωφαντικά) κάποια λίγα χρόνια.

Και ποιες ήταν οι δύο αυτές κινήσεις τις οποίες εφάρμοσε από την πρώτη μέρα της διακυβέρνησης ο μοναχογιός του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη; Πρώτον, η τοποθέτηση πιστών στελεχών σε όλα τα ταμεία της χώρας… Και, δεύτερον, η σχεδόν πλήρης «εξαγορά» των μιντιακών μηχανισμών. Και δεν εννοώ τη «συνεννόηση» με τους ιδιοκτήτες τους, στη συντριπτική πλειονότητά τους, μεγαλοεπιχειρηματίες με «τελευταία» απασχόληση στο ημερήσιο καλεντάρι τους τα μέσα που κατέχουν. Αλλά τον απόλυτο έλεγχο των δομών λειτουργίας τους, ήτοι την απόλυτη «συνεργασία» διευθυντών, αρχισυντακτών, ακόμα και απλών δημοσιογράφων.

Και δεν είναι τυχαία η αναφορά στον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, αφού δεν θα μου έκανε εντύπωση αν οι κινήσεις αυτές δεν περιέχονταν σε κάποιο «manual διακυβέρνησης» που παρέδωσε στον μοναχογιό του. Και για τη μεν τοποθέτηση των «ταμιών» δεν χρειάζεται μεγάλη εξήγηση, αφού ο αριθμός των οικονομικών σκανδάλων που ήδη γνωρίζουμε αλλά και κυρίως όσων θα πληροφορηθούμε τα επόμενα χρονιά είναι τέτοιος, που θα εκπλήξει και τον πιο φανατικό θιασώτη πάσης φύσεως διαφθοράς. Για τη μιντιακή όμως «σιωπή» τα πράγματα ξεπερνούν κάθε φαντασία! Το υποχρεωτικό lockdown και η εκβιαστική επιβολή του εμβολίου μεταφράστηκαν ως «σωτηρία»! Οι χιλιάδες νεκροί της πανδημίας (που μας έφεραν στις πρώτες θέσεις παγκοσμίως) θεωρήθηκαν αναμενόμενη αλλά μικρή (!) απώλεια. Τα δισεκατομμύρια των απευθείας αναθέσεων χαρακτηρίστηκαν ως τεχνοκρατική μέθοδος για να «γίνονται» οι δουλειές. Οι υποκλοπές, με αδιαμφισβήτητη έδρα το Μάξιμου, αν όχι τον περιφερειακό του Λυκαβηττού, τσουβαλιάστηκαν στο απόφθεγμα «όλοι τα ίδια έκαναν». Τα πανθομολογούμενα δυσμενή οικονομικά μεγέθη βαφτίστηκαν «οικονομικό» θαύμα. Η κατάρρευση της Υγείας χαρακτηρίζεται εκσυγχρονισμός. Η επέκταση του πολέμου των συμμοριών αλλά και της δράσης των πάσης φύσεως μικροεγκληματιών σε όλη την Ελλάδα αναγγέλθηκε ως επιβολή της τάξης. Η εισβολή κερδοσκοπικών funds με μοναδικό αντικείμενο την αγορά «κόκκινων» ή δήθεν κόκκινων δάνειων πανηγυρίστηκε ως η μετατροπή της χώρας μας σε «επενδυτικό» παράδεισο. Η συγκάλυψη του εγκλήματος των Τεμπών δικαιολογήθηκε ως ορθή λειτουργία της Δικαιοσύνης. Η αλόγιστη και υπερκοστολογημένη αγορά υπερσύγχρονων αεροσκαφών αποθεώθηκε ως θωράκιση της άμυνάς μας.

Παρότι δεν έχουμε σφαίρες ούτε για κυνήγι. Και, τέλος, ο μύθος της αναβάθμισης της θέσης της Ελλάδος στη διεθνή σκακιέρα μόνο ως κακόγουστο αστείο μπορεί να αντιμετωπιστεί. Μια Ελλάδα που πρωτοστατεί (ως μη όφειλε) στον πόλεμο της Ουκρανίας, που χορεύει στους ήχους από το ντέφι του Ταγίπ, που θεωρεί αχρείαστη την προεκλογική ομιλία του γείτονα αλλά και τις προσβλητικές ιαχές των γυφτοσκοπιανών, που σπεύδει να υιοθετήσει όλη τη woke ατζέντα για να μοιάζει σύγχρονη (!), που ξοδεύει τις χάρες (και όχι μόνο…) της υπερδύναμης για μια φαντεζί αλλά χωρίς καμία συνέχεια ομιλία στο Κογκρέσο μάλλον δεν μας κάνει υπερήφανους. Και όλα αυτά για να κορδώνεται ο πρωθυπουργός μας ως εκσυγχρονιστής και μεταρρυθμιστής στις συναντήσεις με τους ξένους ομολόγους του. Οι οποίες πάντως έχουν αρχίσει και αραιώνουν ανησυχητικά. Γιατί άραγε;

Θα μπορούσα να αφιερώσω δεκάδες σελίδες, απαριθμώντας παραδείγματα κακοδιαχείρισης, κακοδιοίκησης και άλλων πολλών λέξεων που έχουν ως πρώτο συστατικό το «κακό». Δυστυχώς όμως ο λογαριασμός αυτών των πολιτικών που ασκούνται κάθε φορά και πιο «επιτυχημένα» έχουν έναν παραλήπτη: τον ελληνικό λαό. Που, αηδιασμένος, δεν πάει να ψηφίσει. Που, απογοητευμένος, παρακολουθεί να τον κυβερνούν ανεπάγγελτοι – γιατί μη μου πείτε ότι η διοίκηση μιας κρατικής επενδυτικής εταιρίας που φτιάχτηκε ως εξυπηρέτηση-ανταπόδοση ενός μεγαλοτραπεζίτη στον μπαμπά για να τακτοποιηθεί ο υιός και που όλες οι επενδύσεις απέτυχαν μπορεί να νοηθεί ως εργασιακή εμπειρία δήθεν επιτυχημένου τεχνοκράτη! Που, προδομένος, αναμένει να (ξανα)δει ως deja vu ποιος θα είναι ο τυχερός πρωθυπουργός στον οποίο θα σκάσει η χώρα ξανά. Σαν άλλος ΓΑΠ, στα χέρια του οποίου, μάλλον όχι τυχαία, χρεοκόπησε το μεγάλο οικονομικό θαύμα του Κώστα Σημίτη.

Επειδή όμως πρέπει να βλέπουμε πάντα το ποτήρι μισογεμάτο και επειδή υπάρχει Θεός (απλώς συν Αθηνά και χείρα κίνει), το αποτέλεσμα των προχθεσινών εκλογών όχι μόνο αποδεικνύει ότι ο λαός ψηφίζει σοφά, αλλά μας δίνει ελπίδα ότι η λογική μπορεί να επανέλθει στη διακυβέρνηση της Ευρώπης και της Ελλάδος! Ιδωμεν, όπως μου απάντησε και μοναδικός, μάλλον, εν ζωή πολιτικός εγνωσμένης ηθικής και πατριωτισμού…

Πηγή: Εφημερίδα «Δημοκρατία»