Αν εμπιστευόμασταν τυφλά το αόρατο χέρι της αγοράς, όπως μας συστήνουν συχνά οι αφοσιωμένοι νεοφιλελεύθεροι, πιθανότατα αυτό που περιγράφεται σήμερα ως στεγαστική κρίση θα είχε δύο ακραίες εκφράσεις: οι μισοί πολίτες αυτής της χώρας θα ήταν κυριολεκτικά άστεγοι και οι άλλοι μισοί θα ήταν κάτοχοι απαξιωμένων εμπορικά ακινήτων. Οσα δεν κατοικούνταν από τους ίδιους θα ήταν μάλιστα άδεια.

Εν μέρει αυτός ο παραλογισμός της αγοράς καταγράφεται και σήμερα. Ενώ οι τιμές των ακινήτων που διατίθενται στην αγορά, για πώληση ή ενοικίαση, εκτινάσσονται σε ασύλληπτα επίπεδα αποκλείοντας χιλιάδες νοικοκυριά από την πρόσβαση σε αξιοπρεπή και οικονομικά προσιτή στέγη, την ίδια στιγμή δεκάδες -ίσως και εκατοντάδες- χιλιάδες κτίρια και κατοικίες εμφανίζονται κενά και αχρησιμοποίητα εδώ και πολλά χρόνια.

Αν λειτουργούσαν πράγματι οι λεγόμενοι «νόμοι της αγοράς» και αυτά τα άδεια σπίτια, που εντοπίζονται πια όχι μόνο σε χωριά και αστικά προάστια, αλλά ακόμη και στο κέντρο της Αθήνας, προσφέρονταν για χρήση, η φούσκα των ακινήτων δεν θα είχε τραφεί ή θα είχε ξεφουσκώσει χωρίς πάταγο και νέα κρίση.

Κάτι τέτοιο δεν υπάρχει στον ορίζοντα της στεγαστικής πολιτικής της κυβέρνησης, που στην πραγματικότητα κάνει «παιχνίδι» με τους ραντιέρηδες των ακινήτων και ευνοεί την κερδοσκοπική φούσκα τιμών, όχι μόνο γιατί αυτή είναι η βαθιά αντικοινωνική αντίληψή της, αλλά και γιατί επενδύει στα πρόσκαιρα οφέλη της προσέλκυσης ξένων επενδυτών και ενίσχυσης του ΑΕΠ.

Ωστόσο, όπως επισημαίνουν οι ερευνητές που μιλούν στην «Εφ.Συν.», υπάρχει αξιόλογη διεθνής εμπειρία με τη διάθεση δημόσιων, δημοτικών και ιδιωτικών ακινήτων που μένουν κενά, ώστε να ανακουφιστεί το έλλειμμα προσιτής στέγης για όλους. Και η Ελλάδα, τόσο στην επαρχία όσο και στις μεγάλες πόλεις, διαθέτει ένα μεγάλο απόθεμα κτιρίων που σήμερα είναι εγκαταλειμμένα, στην κυριότητα του Δημοσίου ή δεσμευμένα από τράπεζες και άλλους πιστωτές.

Μια πραγματική και ολόπλευρη πολιτική αντιμετώπισης της στεγαστικής κρίσης, που αναγκάζει νέους ανθρώπους να μένουν σε αχούρια ή να παρατείνουν την παραμονή στο σπίτι των γονιών, θα περιλάμβανε κι αυτή τη διάσταση, την αξιοποίηση των κενών σπιτιών ξεκινώντας από το απλούστερο, την καταγραφή τους.

Είναι θέμα πολιτικής βούλησης και στοιχειώδους κοινωνικής ευαισθησίας. Αλλά σε αυτή την κυβέρνηση και τα δύο βρίσκονται σε πλήρη έλλειψη.