Ο Γάλλος πρόεδρος επιχείρησε να «παίξει» για ακόμη μία φορά το «χαρτί» του δίπολου «ή εγώ ή ο ακροδεξιός τρόμος» προκηρύσσοντας βουλευτικές εκλογές, όμως δεν είχε υπολογίσει ούτε τον γενναίο συνασπισμό της Αριστεράς ούτε τη συστράτευση της Λεπέν με την γκολική Δεξιά ● Ετσι την επομένη των εκλογών θα έχει ελάχιστη επιρροή στην Εθνοσυνέλευση και οδηγείται ταχέως στο… χρονοντούλαπο της Ιστορίας

Στον πρώτο γύρο των βουλευτικών εκλογών στη Γαλλία, οι ψηφοφόροι επιλέγουν το κόμμα της αρεσκείας τους και έτσι μαθαίνουμε ποιο είναι το σχετικά «συμπαθέστερο» κόμμα, δηλαδή το πρώτο σε ψήφους. Στις 30 Ιουνίου, οι δημοσκοπήσεις προβλέπουν πως αυτό θα είναι το ακροδεξιό κόμμα της Μαρίν Λεπέν.

Στον δεύτερο γύρο των βουλευτικών εκλογών πολλοί Γάλλοι ψηφοφόροι επιλέγουν το «μη χείρον βέλτιστο» κόμμα και έτσι μαθαίνουμε ποιο είναι το απολύτως αντιπαθέστερο. Στις 7 Ιουλίου θα μάθουμε λοιπόν αν για ακόμη μία φορά στη Γαλλία αυτό θα είναι το ακροδεξιό κόμμα της Μαρίν Λεπέν.

Αυτό που ωστόσο ήδη γνωρίζουμε είναι ότι με την απόφασή του να οδηγήσει τη Γαλλία σε πρόωρες βουλευτικές εκλογές, ο Εμανουέλ Μακρόν, εκτός από τη γενικότερη αναταραχή που προκάλεσε στη χώρα του αλλά και στην Ευρώπη, επί της ουσίας οδήγησε την παράταξή του στην αυτοδιάλυση, αφού λόγω του πλειοψηφικού εκλογικού συστήματος, στην Εθνοσυνέλευση που θα προκύψει θα ελέγχει πάνω-κάτω το 20%των εδρών. Οι περισσότεροι Γάλλοι αναλυτές καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι ο πρόεδρος Μακρόν προκήρυξε τις πρόωρες εκλογές υποτιμώντας δύο βασικούς παράγοντες: Ο πρώτος ήταν ότι τα κόμματα της Αριστεράς, υπό την πίεση των πραγμάτων -κυρίως δε της εκλογικής τους βάσης- επανενώθηκαν μέσα σε τρεις ημέρες, χωρίς καν να έχουν κοινής αποδοχής αρχηγό, ενώ ο δεύτερος παράγοντας ήταν ότι η Μαρίν Λεπέν, σαν έτοιμη από καιρό, είχε ήδη έρθει σε συνεννόηση με παράγοντες της παραδοσιακής γκολικής Δεξιάς και αμέσως εμφανίστηκε να διευρύνει την παράταξή της.

Ο αντίλογος

Από την άλλη, βεβαίως, δεν είναι λίγοι αυτοί που ισχυρίζονται ότι αν ο Γάλλος πρόεδρος εξακολουθούσε να κυβερνά τη Γαλλία με προεδρικά διατάγματα και ερήμην της Εθνοσυνέλευσης, στην οποία δεν είχε την απόλυτη πλειοψηφία, τότε η επικράτηση της Μαρίν Λεπέν στις προεδρικές εκλογές του 2027 θα ήταν αναπόφευκτη.

Εν πάση περιπτώσει όμως, και έτσι όπως έχουν τώρα τα πράγματα, το καλύτερο μετεκλογικό σενάριο που υπάρχει για τον Μακρόν είναι το αρτισύστατο Νέο Λαϊκό Μέτωπο των κομμάτων της Αριστεράς να έρθει στον δεύτερο γύρο των βουλευτικών εκλογών πρώτο σε έδρες, έχοντας τουλάχιστον τη σχετική πλειοψηφία στην Εθνοσυνέλευση, αφού η απόλυτη φαντάζει, με βάση τις δημοσκοπήσεις, εξαιρετικά δύσκολη. Αν αυτό συμβεί, τότε ο Εμανουέλ Μακρόν μπορεί να ελπίζει σε μια «έντιμη συγκατοίκηση» στην πολιτική εξουσία της Γαλλίας, όπως άλλωστε συνέβη στη χώρα και κατά το παρελθόν με τους Μιτεράν και Σιράκ. Ο ρόλος του θα είναι φυσικά περιορισμένος, σε σχέση με το πρόσφατο παρελθόν. Θα εξακολουθήσει ωστόσο να είναι σημαντικός στα θέματα της εξωτερικής πολιτικής και της άμυνας (όπου οι διατάξεις του γαλλικού Συντάγματος ως προς τις ακριβείς αρμοδιότητες του προέδρου της Δημοκρατίας είναι σχετικά θολές), καθώς βεβαίως και στο ζήτημα του «χειρισμού των συμβόλων» που κατά τον Μιτεράν είναι η πεμπτουσία της πολιτικής.

Αν, από την άλλη και ο μη γένοιτο, καταφέρει η Ακροδεξιά να πάρει την απόλυτη πλειοψηφία στην Εθνοσυνέλευση, τότε ο Εμανουέλ Μακρόν ενδέχεται να γίνει έρμαιο των αδιευκρίνιστων, προς το παρόν, πολιτικών της διαθέσεων. Στην περίπτωση αυτή θα υποχρεωθεί εκ των πραγμάτων να ορίσει πρωθυπουργό τον Ζορντάν Μπαρντελά, ο οποίος ναι μεν στην παρούσα φάση δεν είναι πάρα το «πουλέν» της Μαρίν Λεπέν, πλην όμως, αυτή γνωρίζει ότι είτε πετύχει είτε αποτύχει ως πρωθυπουργός, αυτό μπορεί να αποδειχθεί προβληματικό σε σχέση με τη βασική δική της επιδίωξη που είναι η προεδρία της γαλλικής Δημοκρατίας το 2027. Και βέβαια, στην περίπτωση αυτή, οι πάντες θα θεωρήσουν άξιο της τύχης του τον Μακρόν που χωρίς περίσκεψη και συναίσθηση ευθύνης οδήγησε τη Γαλλία σε πρόωρες βουλευτικές εκλογές. Ισως όμως αυτό να είναι το λιγότερο σε σχέση με αυτά που θα συμβούν.