Καλεσμένη στην εκπομπή “Στούντιο 4” βρέθηκε το απόγευμα της Τετάρτης (27/03) η Δώρα Χρυσικού, η οποία μίλησε για την συνεργασία της με τον Θόδωρο Αγγελόπουλο σε μικρή ηλικία, για τον καρκίνο, για την υστερεκτομή και για την μεγάλη συνειδητοποίηση στην οποία κατέληξε, μέσα από την περιπέτεια της ασθένειας.

Η αγαπημένη ηθοποιός μίλησε, αρχικά, για τον μεγάλο σκηνοθέτη και την συμμετοχή της στην ταινία “Μετέωρο βήμα του πελαργού”, που προκάλεσε αντιδράσεις. Όπως περιέγραψε:

“Ο τότε Μητροπολίτης Αυγουστίνος αφόρισε όλο το καστ. Ήταν η τέταρτη ταινία που έκανε ο Αγγελόπουλος σε εκείνη την περιοχή, στην Φλώρινα. Αγαπούσε πολύ την πόλη, τα χρώματά της. Όλη η ρητορική εναντίον της ταινίας, ήταν ότι ήταν ανθελληνική – γιατί μιλούσε για την κατάργηση των συνόρων – και αντιχριστιανική. Μιλάμε για το 1990. Διέρρευσε το σενάριο και προσπάθησε να απαγορεύσει την ταινία. Όμως, με τα επιχειρήματα της ανθελληνικής και αντιχριστιανικής δεν έπιασε το παλμό του κόσμου. Οπότε, το επόμενο ήταν ότι η ταινία ήταν πορνογραφική. Όλο αυτό στηρίχτηκε στο ότι εκπορνεύεται ένα 14χρονο κορίτσι. Οπότε όλο το κομμάτι του αφορισμού έπεσε πάνω σε εμένα. Επί της ουσίας, βασίστηκε στο ότι υπάρχει ένα ανήλικο κορίτσι που εκπορνεύεται”. 

Αναφερόμενη στον καρκίνο, η Δώρα Χρυσικού, η οποία έχει μιλήσει πολλές φορές ανοιχτά για την ασθένειά της, είπε: “Ο φόβος κυριάρχησε απόλυτα, για λίγο καιρό, και κυριαρχεί όλο και λιγότερο όσο περνάει ο καιρός. Αν με ρωτήσεις ποια είναι η μεγαλύτερη πρόκληση που έχεις ως άνθρωπος, σίγουρα είναι ο φόβος. Ο φόβος είναι φοβερό πράγμα. Σε παραλύει. Είναι ο φόβος ότι θα πεθάνεις, είναι ο φόβος της υποτροπής. Έχει διάφορες μορφές. Είναι κι ο φόβος αποδοχής, εγκατάλειψης. Εγώ φοβόμουν, π.χ., θα με θέλουν; ο σύντροφός μου θα με θέλει; θα βρίσκω δουλειά; Εμένα, να σας πω την αλήθεια, ο μεγαλύτερος φόβος μου ήταν αν θα με αγαπάνε. Καμιά φορά τα λέω με πολλή συγκίνηση”.

Και σημείωσε: “Φυσικά και έφυγαν άνθρωποι. Νομίζω ότι από ένα σημείο και μετά έχω γίνει πολύ πιο υπομονετική και πιο ανεκτική, μπορώ να καταλαβαίνω την ανθρώπινη μοίρα μέσα απ’ την ασθένεια. Δεν μπορούν να το αντέξουν. Προφανώς και συγχωρείς, όμως, καλείσαι να επαναδιαπραγματευτείς όσους αντέχουν. Γιατί κι εγώ κλήθηκα να επαναδιαπραγματευτώ και με έναν τρόπο να επανεφεύρω τον εαυτό μου. Οπότε και οι άλλοι καλούνται να προσαρμοστούν σε μια νέα πραγματικότητα. Βλέπω ότι μου έχει δοθεί μια δεύτερη ευκαιρία. Κι όταν σου δίνεται μια δεύτερη ευκαιρία, φροντίζεις να μην επαναλάβεις τα λάθη του παρελθόντος. Ο σύντροφός μου μου στάθηκε πάρα πολύ”.

Στη συνέχεια εξομολογήθηκε πως η υστερεκτομή την οδήγησε στη συνειδητοποίηση πως ήθελε να γίνει μητέρα. Όπως είπε: “Ήμουν σε διαδικασία εξωσωματικής. Ευτυχώς που δεν συνέβη. Εγώ ήμουν πολύ τυχερή, γιατί εκεί συνειδητοποίησα ότι δεν ήθελα να κάνω παιδί. Μπήκα στην αρχή στη διαδικασία, γιατί κι εγώ πάτησα την μπανανόφλουδα των κοινωνικών επιταγών. Ήμουν ένας άνθρωπος που ακολουθούσα πάντα τη δική μου πορεία. Παρόλα αυτά, ενώ ήμουν ένας άνθρωπος που έκλεινα τα αφτιά μου, μπήκα σε αυτή τη διαδικασία. Γιατί αυτό το κοινωνικό είναι πολύ ενδόμυχο. Είχα πει “έλα μωρέ τώρα”. Πραγματικά δεν το ήθελα. Δεν είχα το μητρικό ένστικτο που έβλεπα σε άλλες γυναίκες. Γι’ αυτό και στις εξωσωματικές πήγαινα με βαριά καρδιά, δεν είχα την χαρά. Πήγαινα κανονικά, είπα ότι θα το κάνω και θα το έκανα, γιατί είμαι πολύ πειθαρχημένη”.

Και κατέληξε: “Τελικά έγινε αυτό και αφαίρεσα την μήτρα και έκανα ολική υστερεκτομή – γιατί ο καρκίνος είχε ξεφύγει και σε άλλα σημεία. Εκεί, όταν πια μπορούσα να πω “φτου ξελευθερία”, είπα “τώρα, δεν υπάρχουν ούτε κοινωνικά ούτε τίποτα, τώρα βιολογικά δεν μπορώ να γίνω μητέρα”. Εκεί συνειδητοποίησα πια, μέσα από μια δύσκολη διαδικασία, ότι τελικά δεν ήθελα να γίνω μητέρα.  Κι αυτό ήταν μια έκρηξη συνειδητότητας. Η ζωή με έφερε μπροστά σε αυτό. Από την ανάγκη, εκ των πραγμάτων, συνειδητοποίησα απόλυτα την δική μου επιθυμία”.