ΤΟ ΠΟΛΕΜΙΚΟ ΜΟΥΣΕΙΟ είχε επιλεγεί ως το ιδανικό σκηνικό. Ο σκοπός της εκδήλωσης ήταν απλώς το πρόσχημα. Όλα ήταν έτσι προγραμματισμένα ώστε να ακολουθήσει μια άκρως σκηνοθετημένη παρέμβαση, μια παρουσίαση βιβλίου που κυκλοφόρησε πριν από τρία χρόνια. Σκεφτόμουν ότι πρώτη φορά είδα να παρουσιάζεται βιβλίο μερικά χρόνια μετά την κυκλοφορία του – τραγελαφικό. Και δεν ήταν το μόνο.

Την ίδια στιγμή, η προσέλευση του κοινού θύμιζε κομματικές ομιλίες της δεκαετίας του ’90. Ένα ετερόκλητο κοινό το οποίο απαρτιζόταν από απόμαχους της πολιτικής, ιερωμένους, θλιβερούς κομματάρχες, στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, της Ελληνικής Λύσης, της ΝΙΚΗΣ αλλά και παρουσίες όπως εκείνη της Αφροδίτης Λατινοπούλου καθώς και της πρώην προέδρου του Αρείου Πάγου, Βασιλικής Θάνου, η οποία είχε πρωτοστατήσει εναντίον του πρώην πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά στην υπόθεση Novartis. Φαντασμαγορία που δεν τη χορταίνεις. Ειλικρινά, όποιος βρέθηκε χθες στο Πολεμικό Μουσείο επανερχόταν στις χειρότερες και πιο ανεκδιήγητες εποχές της σύγχρονης πολιτικής ιστορίας.

Είναι προφανές ότι ο κ. Σαμαράς αρνείται να αντιληφθεί πως βρίσκεται στις τελευταίες θέσεις της εσωκομματικής λήθης. Δεν έχει αποδεχθεί ακόμα ότι αποχώρησε από την ενεργό πολιτική ως ένας από τους πιο αποτυχημένους πρωθυπουργούς.

Φυσικά, ο Αντώνης Σαμαράς έδωσε τον τόνο και βρήκε την κατάλληλη ευκαιρία για να ξεδιπλώσει τον τοξικό και ομοφοβικό του λόγο, τον οποίο μάλιστα βάφτισε «πολιτική πλατφόρμα», αφήνοντας σαφείς αιχμές εναντίον της κυβέρνησης και του Κυριάκου Μητσοτάκη. Υιοθετώντας το κλασικό κουτσαβάκικο ύφος του, κατά τα δύο τρίτα της ομιλίας του εστίασε στην ψήφιση του νομοσχεδίου για την ισότητα στον γάμο λέγοντας «δεν ξέρω ποιους ακούει, αλλά ας καταλάβει ότι κάνει λάθος να επιμένει στο λάθος», ενώ δεν παρέλειψε να θυμηθεί τα άδεια έδρανα στην ομιλία του κατά τη διάρκεια της συζήτησης, κατηγορώντας την κυβέρνηση για προβοκάτσια.

«Αφού, λοιπόν, η κυβέρνηση αντιμετωπίζει έτσι ακόμα και τον πρώην πρωθυπουργό και πρόεδρό της, γιατί να μη σας θεωρήσει ο κόσμος αλαζόνες, κύριοι;» διερωτήθηκε ο κ. Σαμαράς. Με τον γνωστό καφενειακό του τρόπο σχολίασε και τη στάση της Προέδρου της Δημοκρατίας Κατερίνας Σακελλαροπούλου (εποφθαλμιά τη θέση της όσο τίποτε), αναφερόμενος σε γλέντια που ακολούθησαν το βράδυ της ψήφισης του νομοσχεδίου για την ισότητα, επιτέθηκε στο μοντέλο του επιτελικού κράτους, ζήτησε επιστροφή στις ρίζες ως άλλος «Περίανδρος Πώποτας», έκανε λόγο για μια αποκαρδιωτική και ταπεινωτική εικόνα εθνικής αδυναμίας, ενώ σημείωσε με δηκτικό τρόπο: «Η αυταρέσκεια και η αλαζονεία, ο δύσκολα συγκαλυπτόμενος ελιτισμός, δεν φανερώνουν μόνο ρηχότητα και επιπολαιότητα. Φανερώνουν στην ουσία υπεροψία για την άλλη άποψη, δογματικές αγκυλώσεις, περιφρόνηση για τους πολλούς, τις αγωνίες, τα προβλήματα, τις προσδοκίες τους». Για να στείλει το μήνυμα πως «όταν δαιμονοποιείται η άλλη άποψη, όταν αντιμετωπίζονται ως εχθροί οι ανησυχούντες, τότε η οριστική ρήξη μαζί τους είναι αναπόφευκτη».

Το πιο γελοίο όλων ήταν όταν αναφέρθηκε στο αποτέλεσμα των ευρωεκλογών, υποστηρίζοντας ότι είδαμε τη μικρότερη και πιο φοβική Νέα Δημοκρατία όλων των εποχών.

Είναι προφανές ότι ο κ. Σαμαράς αρνείται να αντιληφθεί πως βρίσκεται στις τελευταίες θέσεις της εσωκομματικής λήθης. Δεν έχει αποδεχθεί ακόμα ότι αποχώρησε από την ενεργό πολιτική ως ένας από τους πιο αποτυχημένους πρωθυπουργούς. Συμπεριφέρεται ως παραπολιτική περσόνα, ενώ θα έπρεπε κάποιος να τον ενημερώσει ότι με τέτοιες κακοστημένες δημόσιες παρεμβάσεις το μόνο που καταφέρνει είναι να γελοιοποιείται, ειδικά όταν ξεστομίζει τη λέξη «αλαζονεία».

Να του θυμίσουμε ότι με δική του απόφαση έριξε «μαύρο» στη δημόσια ραδιοτηλεόραση, παραπέμποντας στις σκοταδιστικές εποχές της Επταετίας. Ο άνθρωπος αυτός, που μας έχει συνηθίσει στα ρατσιστικά και ομοφοβικά παραληρήματα, αποδοκιμάστηκε με εκκωφαντικό τρόπο από το εκλογικό σώμα στις εκλογές του 2015. Ήταν αυτός που έφερε τη Νέα Δημοκρατία στα χαμηλότερα ποσοστά της ιστορίας της, που από το μνημονιακό δηλητήριο που εκτόξευε από το Ζάππειο έκανε στροφή 180 μοιρών, ψηφίζοντας το μεσοπρόθεσμο και το δεύτερο μνημόνιο.

Επίσης, ήταν αυτός που έπλεκε εγκώμια για τον ΕΝΦΙΑ και δεν δίσταζε να στείλει τα ΜΑΤ στη Χαλυβουργία Ελλάδος. Ήταν εκείνος που έριξε την κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη το 1993 και επιχειρεί να ξανακάνει το ίδιο, σαν να μην έχει μάθει τίποτα από τα διδάγματα της Ιστορίας. Ήταν αυτός που ως βουλευτής δεν έλειπε ποτέ από την ετήσια τελετή μνήμης στον Μελιγαλά, αλλά συνεργάστηκε με το ΠΑΣΟΚ και τη ΔΗΜ.ΑΡ., ενώ σήμερα ασκεί κριτική για τη διεύρυνση που επιχειρεί ο Κ. Μητσοτάκης. Τέλος, μας έδειξε την πολιτική του ποιότητα όταν πρωταγωνίστησε σε τηλεοπτικό προεκλογικό σποτ, προχωρώντας σε κρίσεις σχετικά με το πότε είναι η καλύτερη ώρα για να κάνεις σεξ.  

Αυτό που με εντυπωσιάζει στον πρώην πρωθυπουργό είναι η μεγάλη του αυτοπεποίθηση. Από πού τροφοδοτείται αυτός ο ναρκισσισμός; Ούτε ως χρεοκοπημένο τρολ δεν μπορεί πλέον να επιχειρηματολογεί. Εκπροσωπεί επάξια ένα μοντέλο πολιτικού επαρχιωτισμού με αμέτρητες οπισθοδρομικές ιδέες.

Κραυγάζει σαν άλλος μακεδονομάχος, καταφεύγει σε απλουστευτικά σχήματα, εκφράζει μια άκρατη θρησκοληψία, έναν τραμπικό και ακροδεξιό λόγο διανθισμένο με στερεότυπα περί πατρίδας και ιδανικής οικογένειας καθώς και με μπόλικες σάλτσες περί ηθικής και συνείδησης. Ουσιαστικά, όποιος τον παρακολουθεί και τον ακούει, κατανοεί αμέσως τι σημαίνει να είσαι ένα γερασμένο μυαλό.      

Ευτυχώς, κ. Σαμαρά, που δεν κυβερνάτε. Το συνεχές σας χειροκρότημα στο περιορισμένο ακροατήριο του Πολεμικού Μουσείου το μόνο που δείχνει είναι ότι απευθύνεστε στους υμνωδούς σας και στο απειροελάχιστο δογματικό κοινό που διαβάζει ακόμη την «Εστία». Η Ελλάδα σήμερα δεν έχει ανάγκη από μοχθηρούς πολιτικούς που προσπαθούν παντοιοτρόπως να αποκαταστήσουν τη χαμένη τους τιμή και πορεύονται με το βλέμμα στραμμένο στην επόμενη πράξη της σύγκρουσης. Άλλωστε, θα έπρεπε να το «οσμίζεστε» κι εσείς (για να χρησιμοποιήσω μια δική σας λέξη) ότι έχετε βρει τη θέση που σας αρμόζει στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας.

Tony Samaras – Sexual Healing