Του Σπύρου Δημητρέλη

Με ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρακολουθώ τις διάφορες παραινέσεις για να υπάρξει διαπραγμάτευση τερματισμού του πολέμου στην Ουκρανία από εγχώριους αναλυτές, εντός και εκτός εισαγωγικών. Οι παραινέσεις αυτές, κατά έναν παράξενο τρόπο, απευθύνονται κυρίως στον αμυνόμενο, δηλαδή στην Ουκρανία και τον ηγέτη της, Ζελένσκι. Την ίδια ώρα στηλιτεύουν με κάθε τρόπο τη Δύση για τη στάση που κράτησε και κρατά σταθερά από την πρώτη ημέρα της επίθεσης του Πούτιν στην Ουκρανία: υπεράσπιση της αμυνόμενης χώρας στο όνομα των αρχών και αξιών της Δύσης. Υπεράσπιση του “ελεύθερου κόσμου” από τα νύχια του σκότους του ολοκληρωτισμού και της τυραννίας, όπως αυτή πραγματώνεται μέσα από την ουσιαστική κατάλυση θεμελιωδών δημοκρατικών ελευθεριών και διαδικασιών. Στη Ρωσία του Πούτιν τα θεσμικά αντίβαρα της απόλυτης εξουσίας του εκλείπουν, οι πολιτικοί του αντίπαλοι είναι είδος προς εξαφάνιση και η εξουσία του διαιωνίζεται με δημοκρατικούς φερετζέδες, όπως είναι οι προεδρικές εκλογές και οι αλλαγές στο ρωσικό Σύνταγμα όταν και όπως τον συμφέρουν. Αυτό το μοντέλο, εκ γενετής, παράγει επιθετικότητα και καταλήγει πάντα στη βία στο όνομα της απόλυτης αυθεντίας του “ηγέτη”. Στο τέλος, βέβαια, νομοτελειακά, το φως νικάει το σκοτάδι. Έχει γίνει επανειλημμένως στην ιστορία. Θα γίνει και τώρα. Έστω και αν χρειαστεί να περάσουν μερικά χρόνια ακόμη αναμέτρησης του καλού με το κακό.

Συνομιλώντας με τον βιαστή

Πολλοί, όπως είπαμε, ζητούν διαπραγμάτευση με στόχο την ειρήνευση. Ζητούν δηλαδή να καθίσει στο τραπέζι η Ουκρανία με τον επίδοξο βιαστή της. Να διαπραγματευτεί πόσα εδάφη από αυτά που έχει καταλάβει η Ρωσία προκαλώντας λουτρό αίματος θα παραχωρήσει. Να διαπραγματευτεί ποια θα είναι η πορεία της στο μέλλον με αυτόν που τη διαμέλισε. Να υπογράψει συμφωνίες με αυτόν που δεν τηρεί τις υπογραφές του. Έχει εισβάλλει στην Κριμαία, στη Γεωργία και πλέον εκτοξεύει απειλές για διάφορους γείτονές του.

Ας δούμε με τι μπορούν να παραλληλιστούν οι εκκλήσεις των “φιλειρηνιστών” για διαπραγμάτευση και συμφωνία ειρήνευσης. Ισοδυναμούν με τη στάση της Δύσης στην επιθετικότητα της ναζιστικής Γερμανίας μέχρι τον Σεπτέμβριο του 1939. Μέχρι τότε παραχωρούσαν εδάφη στον Χίτλερ χωρίς καν να προβάλλουν στρατιωτική αντίσταση. Κατέλαβε το 1936 στρατιωτικά την αποστρατικοποιημένη κοιλάδα του Ρουρ. Στη συνέχεια προχώρησε σε αναίμακτη εισβολή και προσάρτηση της Αυστρίας. Το 1938 απαίτησε και πήρε με “διαπραγματεύσεις” τα εδάφη της Σουδητίας από την Τσεχοσλοβακία. Η παραπάνω στάση ντροπής για τη Δύση έμεινε στην ιστορία ως “κατευνασμός”. Οι σημερινοί “φιλειρηνιστές” θα ήταν τότε με τους θιασώτες του κατευνασμού. Με τους γελοίους και δειλούς της ιστορίας. Να δώσουμε στον Χίτλερ για να έχουμε ειρήνη.

Ελλάδα όπως Ουκρανία

Η στάση τους ειδικά για μια χώρα σαν την Ελλάδα που έχει έναν πολύ κακό γείτονα είναι πραγματικά ανεξήγητη και χρήζει ανάλυσης, ίσως και ψυχολογικής. Ας κάνουμε μια υπόθεση εργασίας. Η Τουρκία ήδη ισχυρίζεται ότι η Ελλάδα, στρατιωτικοποιώντας τα νησιά του Αιγαίου, παραβιάζει τις συνθήκες Λωζάννης και Παρισίων, κάτι που σημαίνει, σύμφωνα πάντα με τις τουρκικές θεωρίες, ότι αμφισβητείται και η ελληνική κυριαρχία σε αυτά. Τα νησιά στρατιωτικοποιήθηκαν από την Ελλάδα μετά την τουρκική εισβολή στην Κύπρο και τη δημιουργία από την πλευρά της Τουρκίας της λεγόμενης Στρατιάς του Αιγαίου, μιας μεγάλης επιθετικής αποβατικής δύναμης. Ήταν από την πλευρά της Ελλάδας μια ξεκάθαρη, αυτονόητη και νομιμότατη κίνηση αμυντικής θωράκισης απέναντι στην τουρκική επιθετικότητα. Να θυμίσουμε ότι η χούντα των “πατριωτών” της ελληνικής ακροδεξιάς, στο όνομα της εξασφάλισης της ειρήνης με τους Τούρκους, απέσυρε τον Δεκέμβριο του 1967 την ελληνική μεραρχία από την Κύπρο. Η ειρήνη στο νησί, όμως, ήταν πρόσκαιρη. Ας υποθέσουμε ότι η Τουρκία εισβάλει σε ελληνικά νησιά και πετυχαίνει τη μερική κατάληψή τους. Σε τι διαφέρει αυτό από τη ρωσική επιθετικότητα στην Ουκρανία;  Τι θα λένε τότε οι σημερινοί “φιλειρηνιστές” κρυφοί θαυμαστές του Πούτιν σε ξένους αναλυτές και αξιωματούχους που θα ζητούν να καθίσει η Ελλάδα στο τραπέζι της διαπραγμάτευσης με τον Τούρκο εισβολέα για να διαπραγματευθεί, στο όνομα του τερματισμού του πολέμου, πόσα και ποια νησιά θα παραχωρήσει.

Το δίκιο

Η ιστορία έχει διδάξει ότι η ειρήνη δεν είναι βιώσιμη όταν βασίζεται σε παραχωρήσεις στον επιτιθέμενο. Ο βοσκός δεν εξασφαλίζει το κοπάδι του αν δώσει μερικά πρόβατα στον λύκο. Ο λύκος θα επιστρέψει με ακόμη μεγαλύτερη όρεξη για αίμα. Πρέπει με μερικά τσομπανόσκυλα να κρατήσει τους λύκους μακριά και εν ανάγκη να τους εξοντώσει. Η γενικευμένη ειρήνη που απολαμβάνει η Ευρώπη τα τελευταία 80 χρόνια -με κάποιες περιφερειακές εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν τον κανόνα- είναι αποτέλεσμα ακριβώς της ολοκληρωτικής νίκης του φωτός της Δύσης έναντι του σκότους της φασιστικής τυραννίας. Η Δύση ξήλωσε και εξόντωσε ολοκληρωτικά το κακό. Δεν έκανε το λάθος να διαπραγματευθεί μαζί του. Ακόμη και αν συνθηκολογήσει τώρα η Δύση και δεχτεί να ακρωτηριαστεί η Ουκρανία, η ειρήνη δεν θα εξασφαλιστεί. Απλώς θα ξεκινήσει η αντίστροφη μέτρηση για την επόμενη επιθετική κίνηση της Ρωσίας δυτικά. Ο μόνος βιώσιμος τρόπος εξασφάλισης της ειρήνης είναι να νικήσει αυτός που έχει το δίκιο με το μέρος του. Και αυτός είναι η Ουκρανία και η Δύση.

ΥΓ. Οι δήθεν φιλειρηνιστές και κρυφοί θαυμαστές του Πούτιν υποστηρίζουν ότι η Ρωσία προκλήθηκε να εισβάλει στην Ουκρανία επειδή δήθεν το Κίεβο παραβίασε παλαιότερες συνθήκες επιθυμώντας να ενταχθεί στο ΝΑΤΟ. Αυτή η δήθεν παραβίαση ήταν αποτέλεσμα του φόβου για αυτό που τελικά έγινε, δηλαδή τη ρωσική εισβολή. Έγινε αφού ο Πούτιν εισέβαλε απρόκλητα σε γείτονές του. Λένε οι φιλειρηνιστές και θαυμαστές του Πούτιν ότι η Ρωσία δεν θέλει τόσο κοντά της ΝΑΤΟϊκά όπλα. ΝΑΤΟϊκά όπλα υπάρχουν, όμως, πιο κοντά της από το 2004. Τα σύνορα της Λετονίας που είναι ήδη μέλος του ΝΑΤΟ απέχουν από τη Μόσχα 788 χιλιόμετρα σε ευθεία γραμμή. Τα σύνορα της Ουκρανίας από τη Μόσχα είναι πιο μακριά. Είναι 841 χιλιόμετρα σε ευθεία γραμμή. Δεν ισχύει λοιπόν αυτό το επιχείρημα. Είναι προφάσεις εν αμαρτίαις. Η Ρωσία δεν κινδυνεύει από τα ΝΑΤΟϊκά όπλα. Όπως δεν κινδυνεύει και η Τουρκία από τα ελληνικά όπλα στα νησιά. Τα όπλα του ΝΑΤΟ βρίσκονται εκεί για να προστατεύσουν την Ευρώπη από τον Πούτιν. Όπως και τα ελληνικά όπλα για να προστατεύουν τα νησιά μας από την Τουρκία.