Πολλά τα εστιατόρια κρητικής κουζίνας στην Αθήνα, αλλά ομολογούμε πως μέχρι τώρα δεν έχουμε εντυπωσιαστεί ιδιαίτερα. Ελάχιστα είναι αυτά που ξεφεύγουν από τον μέσο όρο, μεταξύ αυτών και ο Αορίτης. Υψηλού προφίλ κρητικά, άλλωστε, έχουμε να δούμε από το «Αλάτσι» του Σταύρου Θεοδωράκη. Τα περισσότερα φαίνεται να ποντάρουν στη νοσταλγική διάθεση των Κρητών που ζουν μακριά από τον τόπο τους και θέλουν να συν-βρεθούν με όσους άλλους έχουν βάλει την αυτοκόλλητη Κρήτη στο πίσω μέρος του αυτοκινήτου. Για τους άλλους Κρητικούς σημαίνει ένα αόριστο «είμαι σύντεκνος» και για τους μη Κρητικούς ένα αόριστο «μη μου κολλάς, για θα σου παίξω μπαλοθιά».

Το «Αορίτης – Κρήτης Θύμησες» άνοιξε μόλις το περασμένο φθινόπωρο από την ομάδα που δημιούργησε και το «Τσίφτης Γαστροκουτούκι», που βρίσκεται ούτε πεντακόσια μέτρα πιο πέρα στη Μιχαλακοπούλου και που ήδη δύο χρόνια μετά θεωρείται πετυχημένο. Με τον Σήφη Μανουσέλη στην κουζίνα και των δύο εστιατορίων.

Το μαγαζί είναι σχετικά μικρό, τα τραπέζια και οι καρέκλες μικρά και κοντά το ένα στο άλλο. Οι δυσκολίες στη διαμόρφωση είναι εμφανείς, παρά την προσπάθεια του ντεκόρ να βγάλει «παράδοση», με το τελικό αποτέλεσμα να παραπέμπει μάλλον σε καφενείο. Όταν είναι γεμάτος ο χώρος (και συνήθως είναι), ο θόρυβος είναι ανυπόφορος. Πήγαμε μέρα με κρύο και με τραπέζι κοντά στην εξώπορτα, οπότε το κάθε άνοιγμά της ήταν οδυνηρό. Φαντάζομαι το καλοκαίρι με τα τραπεζοκαθίσματα στο μικρό παρκάκι θα είναι λίγο πιο βολικά. Αλλά κάπως ξεχνιέσαι με την ανοιχτή κουζίνα και το κύριο «θέμα» σε πρώτη μούρη (ναι, για το αντικριστό μιλάμε).

Το προαιρετικό καλωσόρισμα περιλαμβάνει ρακή (ή τσικουδιά, ανάλογα του ποια μεριά του νησιού κοιτάς), φιστίκι αραχίδα, ελιά και παξιμάδι.

Μπαίνεις λίγο περισσότερο στην ατμόσφαιρα και με το ανθότυρο με το πολύ αρωματικό θυμαρίσιο μέλι με γύρη και μετά έρχονται σφακιανόπιτες, ένα υπερ-νόστιμο ξιδάτο λουκάνικο με ρίγανη, μια ιδιαίτερη κουκοφάβα («φάβα» από ξερά κουκιά) με αγκινάρα και κρεμμύδι και ένα τριζάτο σταμναγκάθι με ντομάτα. Που προφανώς προέρχεται από καλλιέργεια, διότι γευστικά υστερεί ελαφρώς, αλλά και δεν βοηθιέται ούτε από την ντομάτα.

Δεν μας συγκίνησαν ιδιαίτερα οι πατάτες Μεσσαράς, δεν αναφωνήσαμε «ωσαννά» με το «πιλάφι του γάμου», όπως το λένε (βαρέθηκαν μάλλον τα κρύα αστεία με την κοινή ονομασία «γαμοπίλαφο»).

Μας άρεσε πολύ όμως το χοιρινό με πρασοσέλινο, η αρνίσια συκωταριά με τα γλυκάδια και το αντικριστό ζυγούρι, που έρχεται στο τέλος ως πρωταγωνιστής, ψημένο αριστοτεχνικά, χωρίς να έχει στεγνώσει, με την τσίκνα να έχει διαπεράσει το κρέας και να γίνεται θεϊκή απόλαυση. Και σωστότατα τεμαχισμένο, ώστε να μην αδικείται η σχέση κρέας/κόκκαλο.

Ψάρι δεν δοκιμάσαμε, η Κρήτη άλλωστε δεν φημίζεται για την ψαροφαγία της. Πιθανότατα είναι το νησί με τη μικρότερη κατανάλωση ψαριού στον κόσμο. Είχαν μόνο δύο πιάτα με ψάρια, άλλωστε.

Η μεγάλη λίστα κρασιών φιλοξενεί ετικέτες αποκλειστικά από την Κρήτη. Και είναι εντυπωσιακό το ότι έπρεπε να γίνει αυτό το εστιατόριο για να βρούμε επιτέλους όλα αυτά τα ενδιαφέροντα κρασιά μαζεμένα σε ένα μέρος. Και ένα σωρό ετικέτες τσικουδιάς/ρακής. Και μπίρες κρητικής μικροζυθοποιίας. Όπως πρέπει.

Καλή δουλειά έχει γίνει και στα επιδόρπια. Μεγάλη καριέρα κάνει το «γάστριν», ο αρχαίος, μινωικός, τραγανός μπακλαβάς με παπαρουνόσπορο, συνοδεία παγωτού τριαντάφυλλο.

Το προσωπικό είναι χαμογελαστό και πρόθυμο. Σε κάνει να νιώθεις καλοδεχούμενος.

Είναι τελικώς νοσταλγική καρτ-ποστάλ ο Αορίτης; Όχι, δεν είναι. Παρά το ότι ο Μανουσέλης ήθελε τα πιάτα των παιδικών του χρόνων, δεν έκανε «κάτι που θυμίζει», αλλά ετοίμασε πιάτα αυθεντικά, ψαγμένα, πέρα από τις συνήθεις ευκολίες. Τα υλικά στην πλειονότητά τους είναι ποιοτικότατα. Είναι η μαγειρική Αλήθεια; Είναι. Όχι ότι δεν έχουμε φάει και καλύτερα στην Κρήτη, αλλά σίγουρα δεν έχουμε δοκιμάσει καλύτερη κρητική κουζίνα εν Αθήναις.

Και αν γίνεται και εποχική προσαρμογή του menu, με τα τόσα πλούσια υλικά που μπορούν να φτάσουν απ’ τη Μεγαλόνησο, μάλλον θα είναι μέσα στις τακτικές επιλογές μας.

Ακολουθήστε το Powergame.gr στο Google News για άμεση και έγκυρη οικονομική ενημέρωση!