Λένε πως τις ιστορικές στιγμές δεν τις καταλαβαίνεις όταν τις ζεις, αλλά πολύ αργότερα. Δεν ξέρω τι ισχύει σήμερα, αλλά η εικόνα του σημαιοφόρου Γιάννη Αντετοκούνμπο στους Ολυμπιακούς του Παρισιού ανήκει σ’ αυτές. Και συμβολίζει την κανονική – και γι’ αυτό προοδευμένη – Ελλάδα.

Εντάξει, «αυτονόητα πράγματα», θα μπορούσε να πει ο καλόπιστος. Ο Γιάννης έχει κατακτήσει τον κόσμο, ποιος θα του αρνιόταν να είναι σημαιοφόρος;

Όμως, δεν είναι και τόσο αυτονόητα. Ο Γιάννης, ένα μαύρο Ελληνόπουλο από μια γειτονιά της Αθήνας, συνέβαλε τα μέγιστα στο να έρθει το αυτονόητο.

Όταν εμείς κάναμε τους δικούς μας Ολυμπιακούς, το 2004, ο Γιάννης πουλούσε λαθραία cd και ρολόγια για να ζήσει.

Έχουμε ξεχάσει ότι- όχι και τόσο παλιά- «περήφανοι» Ελληναράδες (που «δεν είναι ρατσιστές»…) φώναζαν «δεν θα γίνεις Έλληνας ποτέ…», όχι για μαύρους, για λευκούς ξένους.

Έχουμε ξεχάσει τις μάχες που έγιναν για να (μη) γίνει σημαιοφόρος ένα άλλο (όχι μαύρο, αλλά) λευκό Ελληνόπουλο.

Έχουμε ξεχάσει ότι, όχι και τόσο μακριά, ορδές «περήφανων» Ελλήνων, φασιστορατσιστόμουτρων, κυνηγούσαν και «καθάριζαν» κάθε μεταναστευτικό ρουθούνι που κυκλοφορούσε στους δρόμους.

Έχουμε ξεχάσει ότι σημερινοί (πρώην) υπουργοί και βουλευτές έλεγαν ότι πρέπει να σκοτώνουμε τους μετανάστες στα σύνορα ή να τους αφήνουμε χωρίς φαΐ και περίθαλψη για να πεθαίνουν.

Τώρα όλοι αυτοί έχουν λουφάξει. Πού και πού βλέπεις κάποιους ανώνυμους να σχολιάζουν κάτω από τη φωτογραφία του σημαιοφόρου Γιάννη «σε λίγο δεν θα υπάρχει Έλληνας λευκός…».

Για όλα αυτά, η χτεσινή (26 Ιουλίου 2024) εικόνα από το Παρίσι ξεπερνάει τον κοινότοπο χαρακτηρισμό «ιστορική». Είναι η εικόνα της ΚΑΝΟΝΙΚΗΣ Ελλάδας. Που δεν εκπέμπει μισαλλοδοξία και κρυφο-ρατσιστική μαυρίλα. Που παλεύει για να επικρατήσει το φως. Να γίνει αυτό κανονικότητα που δεν θα χρειάζεται να την επισημαίνουμε ως κάτι ξεχωριστό.

Τότε, ίσως, θα έχουμε συνειδητοποιήσει πλήρως την προσφορά της εικόνας του σημαιοφόρου Γιάννη στους Ολυμπιακούς του Παρισιού.