Στο ερώτημα ποιο μέλος του ζωικού ή φυτικού βασιλείου διαθέτει το μεγαλύτερο γονιδιώμα στον πλανήτη ορισμένες εύλογες απαντήσεις θα ήταν
η γαλάζια φάλαινα, ο αφρικανικός ελέφαντας κάποιο γιγάντιο δέντρο ή ίσως ο άνθρωπος ως πολυσύνθετο ον.  Όμως όπως πολύ συχνά συμβαίνει η φύση έχει τους δικούς τους ανατρεπτικούς κανόνες και πραγματικότητες και έτσι σύμφωνα με έρευνα που δημοσιεύεται στην επιθεώρηση «iScience» το μεγαλύτερο γονιδίωμα στον κόσμο έχει μια μικρή, ταπεινή, φτέρη που βρίσκεται στη Νέα Καληδονία στο νοτιοδυτικό Ειρηνικό Ωκεανό.

Το είδος φτέρης Tmesipteris oblanceolata, έχει ένα γονιδίωμα δηλαδή όλες τις γενετικές πληροφορίες ενός οργανισμού που είναι 7% μεγαλύτερο από αυτό του προηγούμενου κατόχου ρεκόρ, του ιαπωνικού ανθοφόρου φυτού Paris japonica, και περισσότερα από 50 φορές το μέγεθος του ανθρώπινου γονιδιώματος.

Η έκταση

Η μέτρηση για το μέγεθος του γονιδιώματος ήταν ο αριθμός των ζευγών βάσεων, των θεμελιωδών μονάδων του DNA, στους κυτταρικούς πυρήνες ενός οργανισμού. Αν τεντωθεί σαν από μια μπάλα νήματος, το μήκος του DNA σε κάθε κύτταρο αυτής της φτέρης θα εκτείνεται σχεδόν 106 μέτρα ψηλότερο από το Άγαλμα της Ελευθερίας της Νέας Υόρκης, το Μπιγκ Μπεν στο Λονδίνο ή το Ταζ Μαχάλ στην Ινδία.

Το ανθρώπινο γονιδίωμα αντίστοιχα θα εκτεινόταν μόλις δύο μέτρα για να γίνει κατανοητό πόσο μεγάλο είναι το γονιδίωμα της μικρής φτέρης.
«Είναι ένα μικρό φυτό, συνήθως 10-15 εκατοστά σε ύψος, το οποίο θα μπορούσε εύκολα να περάσει απαρατήρητο σε όποιον δεν ψάχνει να το βρει» λέει ο Ζομ Πελισέ  του Βοτανικού Ινστιτούτου της Βαρκελώνης (IBB), εκ των επικεφαλής της ερευνητικής ομάδας.

Η φτέρη αυτή ανήκει σε μια οικογένεια φτέρων της οποίας η εξελικτική γενεαλογία χωρίστηκε από άλλες φτέρες πριν από περίπου 350 εκατομμύρια χρόνια, περίπου 120 εκατομμύρια χρόνια πριν εμφανιστούν οι δεινόσαυροι. «Ένα μεγάλο γονιδίωμα δεν θεωρείται ωφέλιμο. Πιστεύουμε ότι το Tmesipteris oblanceolata έχει ένα τόσο μεγάλο γονιδίωμα όχι για οποιοδήποτε εξελικτικό πλεονέκτημα, αλλά απλώς επειδή, για έναν λόγο που δεν γνωρίζουμε ακόμη, απέτυχε με την πάροδο του χρόνου να αφαιρέσει αποτελεσματικά μη λειτουργικές ή περιττές αλληλουχίες DNA» εξηγεί ο Πελισέ.

Naftemporiki.gr