Του Σπύρου Δημητρέλη

Παρακολουθώντας κανείς την πολιτική επικαιρότητα στην Ελλάδα βγάζει λανθασμένα συμπεράσματα. Από το ανέβασμα των τόνων, την οξύτητα και την πόλωση, πιστεύει ότι διακυβεύεται κάτι για την επόμενη ημέρα της χώρας. Ο Πρωθυπουργός ξεκαθαρίζει με κάθε ευκαιρία ότι οι ευρωεκλογές είναι κρίσιμες για την πορεία της χώρας και ότι δεν πρέπει να διαταραχθεί η πορεία υλοποίησης του κυβερνητικού έργου. Η αντιπολίτευση βάζει ποσοστά στόχων για να στείλει το μήνυμα ότι ανεβαίνει και ότι έχει ξεκινήσει το ξήλωμα του πουλόβερ για την κυβερνητική ισχύ. Ότι οι ευρωπαϊκές κάλπες θα είναι η αρχή του τέλους για την πολιτική κυριαρχία Μητσοτάκη. Και μάλιστα έναν χρόνο μετά την το διπλό εκλογικό θρίαμβο του 2023.

Αν πάρουμε, όμως, μια μικρή απόσταση από τα τρέχοντα πολιτικά πράγματα της Ελλάδας μπορούσε να δούμε λίγο πιο ψύχραιμα την πραγματική σημασία των ευρωεκλογών που έρχονται. Η Ευρώπη βρίσκεται πλέον σε ένα πολύ κρίσιμο σταυροδρόμι. Μεγάλη μερίδα των Ευρωπαίων έχει αποκτήσει την αντίληψη ότι η “γραφειοκρατία των Βρυξελλών”, όπως την αποκαλούν έχει χάσει επαφή με την πραγματικότητα και τις ανάγκες των πολιτών. Κερδίζει συνεχώς έδαφος η άποψη –την οποία καβαλούν ως κύμα όλες οι λαϊκιστικές πολιτικές δυνάμεις- ότι οι Βρυξέλλες προωθούν μια συγκεκριμένη ατζέντα χωρίς να ρωτούν τους πολίτες.

Η ατζέντα αυτή είναι “δικαιωματισμός”, “αφύπνιση”, “ανεκτικότητα” σε πολλαπλά υπαρκτά ζητήματα όπως το μεταναστευτικό, “εκπτώσεις” στην εφαρμογή και τήρηση των ευρωπαϊκών αξιών. Στο ίδιο πλαίσιο, αμφισβητείται και η κεντρική πολιτική επιλογή των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων για την άνευ όρων βοήθεια στην Ουκρανία ενάντια  στον ρωσικό αναθεωρητισμό και την απαράδεκτη επιθετικότητα του Πούτιν που έχει σαν αποτέλεσμα να χύνεται αίμα σε ευρωπαϊκό έδαφος για πρώτη φορά μετά από επτά δεκαετίες. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι οι λαϊκιστικές δυνάμεις στην Ευρώπη εκπέμπουν έναν φιλορωσισμό, μόνο και μόνο επειδή θέλουν να επιδείξουν “τον άλλο δρόμο” από αυτόν των Βρυξελλών.  

Το πραγματικό διακύβευμα των ευρωεκλογών δεν είναι αν τα λέει καλά ο Κασσελάκης και αν θα πιάσει το όριο του 17% που ο ίδιος έθεσε ως μέτρο εκλογικής επιτυχίας του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν είναι ούτε αν ο Ανδρουλάκης “τραβάει” ή “δεν τραβάει” στο τιμόνι του ΠΑΣΟΚ. Δεν είναι ούτε αν ο πωλητής των χειρόγραφων επιστολών του Ιησού και των κηραλοιφών θα πάρει διψήφιο ποσοστό. Δεν είναι ούτε αν η Λατινοπούλου, που στο οικονομικό της πρόγραμμα σχεδόν καταργεί το σύνολο της φορολογίας,  θα καταφέρει εκ δεξιών του Μητσοτάκη να τού μπει σφήνα και να εισέλθει πανηγυρικά στην ευρωβουλή.

Το πραγματικό διακύβευμα των ευρωεκλογών δεν είναι τα μεγάλα λάθη που έχει κάνεις τους τελευταίους μήνες η κυβέρνηση Μητσοτάκη, με αποκορύφωμα τους χειρισμούς στα Τέμπη και τη διάχυτη αίσθηση προθέσεων συγκάλυψης. Το μεγάλο διακύβευμα είναι συνολικά η πορεία που θα πάρουν τα ευρωπαϊκά πράγματα τα επόμενα χρόνια αναφορικά με συγκεκριμένα και υπαρκτά ζητήματα.

Η πολιτική ασφάλειας και κοινής άμυνας απέναντι στη ρωσική επιθετικότητα που τηρουμένων ιστορικών αναλογιών, θυμίζει τη Γερμανία του μεσοπολέμου. Οι πραγματικές λύσεις, πάντα στο πλαίσιο σεβασμού των ευρωπαϊκών αξιών, στο πραγματικό πρόβλημα του μεταναστευτικού. Οι προκλήσεις του δημογραφικού ζητήματος και οι λύσεις για να μην διακοπεί η έστω και αργή πορεία οικονομικής ανάπτυξης και προόδου. Οι προκλήσεις μπροστά μας είναι πολύ μεγάλες για να ψηφίσουμε με κριτήρια καθαρά εγχώριας πολιτικής πραγματικότητας. Οι ειδήσεις το βράδυ της 9ης Ιουνίου…