Πλήθος κόσμου βρέθηκε στην Επίδαυρο για να παρακολουθήσει την παράσταση «Hecuba, not Hecuba» του αντισυμβατικού Τιάγκο Ροντρίγκες.

Ανάμεσα στους θεατές που την απόλαυσαν από κοντά ήταν και εκπρόσωποι του καλλιτεχνικού κόσμου και των media με τις κυρίες να κλέβουν τις εντυπώσεις με την εμφάνισή τους. Μεταξύ αυτών η Ελλη Στάη και η Ελένη Κόκκαλη.

Κομψές και άνετες οι δυο κυρίες επέλεξαν χαλαρό ντύσιμο και πολύ απαλό μακιγιάζ, όπως αρμόζει για τα ζεστά βράδια του καλοκαιριού. Η Ελλη Στάη επέλεξε για την εμφάνιση της ένα αμάνικο κόκκινο top το οποίο συνδύασε με αέρινη εμπριμέ παντελόνα, ενώ η Ελένη Κόκκαλη προτίμησε λευκό παντελόνι κι ένα τοπ σε baby blue χρώμα.

Η στιλιστική συμφωνία της Ελλης Στάη με την Ελένη Κόκκαλη στην Επίδαυρο

Στην πρόσφατη θεατρική παράσταση που παρακολούθησαν στην Επίδαυρο, η Έλλη Στάη και η Ελένη Κόκκαλη εντυπωσίασαν με το στυλιστικό τους ταίριασμα. Και οι δύο κυρίες επέλεξαν ένα απλό, αλλά κομψό look, επιλέγοντας να πιάσουν τα μαλλιά τους.

Το κοινό στοιχείο στα στυλιστικά τους choices ήταν η απλότητα και η φινέτσα, που αναδείκνυαν την αίσθηση της διαχρονικής κομψότητας, επισημαίνοντας την αίσθηση του χώρου και της περίστασης στην αρχαία Επίδαυρο.

Ο Ροντρίγκες αναμετράται με την ιστορία της Εκάβης. Ο μύθος συναντά την πραγματικότητα και το θέατρο τη δικαιοσύνη, σε ένα ανατρεπτικό σκηνικό. Πώς συνδέονται τα προβλήματα του αρχαίου και του σύγχρονου κόσμου; Τι κοινό έχει μια Τρωαδίτισσα με μια σημερινή γυναίκα, ηθοποιό και μητέρα;

Ο Τιάγκο Ροντρίγκες συχνά λέει πως δεν γράφει έργα για το θέατρο αλλά για τους ηθοποιούς που τα ενσαρκώνουν. Στο Hecuba, not Hecuba ηρωίδα είναι η Νάντια, μια ηθοποιός που κάνει πρόβα στην Εκάβη του Ευριπίδη. Η πρώην βασίλισσα αξιώνει δικαιοσύνη. Κι αυτό γιατί με την ήττα της Τροίας έχασε τα πάντα: τον άντρα της, την ελευθερία της, τα παιδιά της. Σύμφωνα με τον μύθο μεταμορφώθηκε σε σκύλο με φλογερά μάτια προκειμένου να πάρει εκδίκηση.

Σύμφωνα με τον Τιάγκο Ροντρίγκες, η όλη ιδέα πίσω από το Hecuba, not Hecuba ήταν να συνδυαστεί μια προσωπική τραγωδία με μια αρχαία τραγωδία. Ο Πορτογάλος σκηνοθέτης επέλεξε να πλέξει δύο παράλληλες ιστορίες επί σκηνής, ή με δικά του λόγια, να «γράψει ανάμεσα στις γραμμές του Ευριπίδη». Κι αυτό γιατί το παρόν δεν είναι ανεξάρτητο από το παρελθόν.
Πάντα, εξηγεί, γυρνάμε στα αξεπέραστα έργα των αρχαίων τραγικών, αναλογιζόμενοι «τι έχουν να μας πουν σήμερα». Και η απάντηση που δίνει ο ίδιος είναι πως «το αρχαίο δράμα μοιάζει με ένα ζευγάρι γυαλιά που φορώντας το μπορούμε να καταλάβουμε τον κόσμο καλύτερα».