Του Μανόλη Καψή

Οι περισσότεροι είδαν πίσω από την έκρηξη Κασσελάκη, μια ακόμα ακραία/προκλητική performance του μιντιακού αρχηγού-φαντάρου. (Και καλός πολίτης a propos.) Μπροστά της, οι παραδοξολογίες και οι παρδαλές ατάκες Βαρουφάκη έμοιαζαν ξαφνικά με σοβαρές, βαρετές αναλύσεις ενός σεβάσμιου εκπροσώπου, υπεραιωνόβιου εκπαιδευτικού ιδρύματος.

Καλά να ζητήσει εκλογές, μόλις 10 μήνες μετά τη συντριπτική νίκη του άλλου στις κάλπες και την κατάρρευση του ΣΥΡΙΖΑ. Άντε και να απαιτήσει και την παραίτηση του πρωθυπουργού, για τις ήδη γνωστές ηχογραφημένες συνομιλίες του σταθμάρχη με τους μηχανοδηγούς, που κάποιοι (άγνωστο ακόμα ποιοι) πάσαραν μονταρισμένες πριν από έναν χρόνο στα φιλοκυβερνητικά media για να αναδείξουν το πόσο ακατάλληλος ήταν (αυταπόδεικτα και εγκληματικά ακατάλληλος) ο υπάλληλος-σταθμάρχης του Οργανισμού, πρωταγωνιστής της τραγωδίας.

Να ζητήσει και την παρουσία διεθνών παρατηρητών στις εκλογές, γιατί υποτίθεται ότι αυτή η κυβέρνηση δεν εγγυάται την ομαλή διεξαγωγή των εκλογών; Υποψιάζεται νοθεία αλά Πούτιν; Εκλογικό πραξικόπημα;

Ο ίδιος δεν φάνηκε να έχει συνείδηση του κωμικού (και επικίνδυνου) χαρακτήρα της παρέμβασης και την επανέλαβε και την επομένη, σε άρθρο-γροθιά που δημοσίευσε η ΕφΣυν. Η φωτό του οπλίτη Κασσελάκη με τον μπερέ και το βλοσυρό ύφος σε κόκκινο φόντο, έδινε έναν αέρα σουρεαλιστικό στο πρωτοσέλιδο.

Η performance έμοιαζε με τρολιά. Όσο ένταση εξέπεμπε,  άλλο τόσο αναδείκνυε τον κωμικό της χαρακτήρα. Και την ελαφρότητα του προσώπου που την εκτόξευε. Ουδείς την πήρε στα σοβαρά πέραν του αρχηγού. Άντε και της ΕφΣυν.

Οι στριμωγμένοι από την τραγωδία στα Τέμπη κυβερνητικοί -που βρίσκονται υπό κατηγορία ότι κάτι θέλουν να κρύψουν, άγνωστο όμως ακόμα τι ακριβώς- αντιμετώπισαν την απαίτηση Κασσελάκη με ειρωνεία, ίσως και με μια δόση ανακούφισης. Ποια άλλη απόδειξη χρειάζεται για τη μη κυβερνησιμότητα του αρχηγού-φαντάρου;

Οι δικοί του, με εξαίρεση κάποιους της οικογένειας, προσπάθησαν να μαζέψουν τη ζημιά, η άλλη αντιπολίτευση εκτίμησε ότι ο Στέφανος Κασσελάκης κάνει δώρο και πάσα στον Μητσοτάκη. Ασόβαρες δηλώσεις ήταν ο  επιεικέστερος όρος που χρησιμοποιήθηκε.

Αλλά θα ήταν λάθος να προσπεράσουμε τη δήλωση Κασσελάκη σαν να ήταν μια ξαφνική παρόρμηση που θα την ξεχάσουμε γρήγορα ως μια παραπολιτική κορώνα. Ο πρόεδρος Κασσελάκης, όσο πιέζεται από το εσωτερικό του, όσο αμφισβητείται εκ των έσω από τους παλαιούς απαρατσίκ, όσο αδυνατεί να διατυπώσει εναλλακτικό πρόγραμμα διακυβέρνησης και συγκροτημένες προτάσεις για το αύριο της χώρας, τόσο θα υποκύπτει στον αμείλικτο κανόνα της δημοσιότητας του life style. Θα είναι δηλαδή υποχρεωμένος -για να διατηρεί το ενδιαφέρον του κοινού- να εφευρίσκει διαρκώς νέες ατάκες, όλο και πιο προκλητικές, όλο και πιο απίθανες όλο και πιο fantaisistes, και στο τέλος όλο και πιο τοξικές.

Η αμφισβήτηση έτσι της δημοκρατικής νομιμότητας της κυβέρνησης Μητσοτάκη -αυτής που είναι έτοιμη ακόμα και να κάνει νοθεία στις εκλογές, συνεπώς επικίνδυνης και συνεπώς είναι επείγον να ανατραπεί- επιτρέπει αφενός τις έξαλλες αντιδράσεις των οπαδών -και ήδη παρατηρούνται φαινόμενα της δράσης νέων “Αγανακτισμέων” σε πορείες, εκδηλώσεις και στα γραφεία των πολιτικών- ενώ ταυτόχρονα υπονομεύει την πίστη των ψηφοφόρων στους δημοκρατικούς θεσμούς.

Δημιουργεί δηλαδή μια θολή εικόνα για το δημοκρατικό μας σύστημα, θολή εικόνα που ενισχύεται από άλλα υπαρκτά και σοβαρά λάθη της κυβέρνησης, όπως είναι η συσκότιση της έρευνας για τις υποκλοπές ή οι αποκαλύψεις για τις διαρροές των e-mail των αποδήμων, αλλά και από θεωρίες συνωμοσίας -όπως για παράδειγμα για βαγόνια που εξαερώθηκαν και για το ύποπτο “μπάζωμα” του σημείου της τραγωδίας- που με τη σειρά της επιτρέπει την ανάδυση λαϊκίστικων πολιτικών δυνάμεων τόσο στα αριστερά όσο κυρίως στα δεξιά, που ποντάρουν και εκμεταλλεύονται τη δυσπιστία του κόσμου σε βάρος της Δημοκρατίας.

Το κλίμα υπονόμευσης της δημοκρατικής μας ομαλότητας είναι το πρόσφορο κλίμα και το κατάλληλο υπέδαφος πάνω στο οποίο θα καλλιεργηθούν και θα βρουν κοινό και ψηφοφόρους, οι αντιδημοκρατικές δοξασίες απατεώνων πολιτικών, που απειλούν τη δημοκρατική μας σταθερότητα, τη θεσμική μας κανονικότητα, τον γεωστρατηγικό μας προσανατολισμό και την οικονομική ανάπτυξη.

Ναι, η παρέμβαση Κασσελάκη έμοιαζε με τρολιά, αλλά δεν είναι καθόλου αστεία. Είναι επικίνδυνη.